Drie vrouwen over overprikkeld zijn: ‘Het is niet dat ik slecht in mijn vel zat, maar ontspannen kon ik niet’

Do’s and don’ts: handige tips van ervaringsdeskundigen.

Mandy (31): gaat al jaren obstakels uit de weg

“Ik loop al jaren op mijn tandvlees. De tegenslagen en obstakels die op mijn pad kwamen, parkeerde ik of ging ik uit de weg door mezelf af te leiden met, bijvoorbeeld, tennisles, festivals en etentjes met vrienden en familie. Het is niet dat ik slecht in mijn vel zat, maar ontspannen kon ik niet.

Inslapen was ook een crime. Er hoefde bovendien maar iets niet volgens plan te verlopen of de tranen zaten hoog. Achteraf gezien waren het allemaal signalen dat ik over mijn grenzen heen ging. Mijn acupuncturist zei: ‘Soms zie je een sportwagen rijden en denk je: wat een prachtig ding. Maar kijk je onder de motorkap, dan is het schandalig dat ie niet allang van de weg is gehaald.’

Omdat ik fysiek fit ben, is mijn lichaam lange tijd in staat geweest om de mentale uitputtingsslag waar ik mezelf continu aan blootstelde te compenseren. Tot ik alsnog de rekening gepresenteerd kreeg – ik zakte letterlijk in elkaar. Meditaties, ademwerk en acu-punctuur hebben me geholpen om lichamelijke blokkades op te heffen en beter te leren aanvoelen wanneer ik te veel van mezelf vraag. Ik word er steeds beter in om dat laatste niet meer te doen.”

Nikita (29): rende zichzelf voorbij na wisseling van baan

“Toen mijn relatie vorig jaar uitging, leverde ik ook vrijheid en zekerheid in. Ik verhuisde van een twee-onder-één-kap naar een appartement, waarvan zowel de hypotheek als het huishouden nu volledig op mijn schouders terechtkwamen. Om niet op de kleintjes te hoeven letten, zocht ik een andere, beter betaalde baan waarbij ik tegelijkertijd meer uren kon maken.

Waar ik me op had verkeken, is hoeveel tijd en energie het kost om ‘even’ van werkgever te wisselen. En dat kwam nog boven op het verwerken van de breuk. Waar ik voorheen meer dan genoeg ruimte had om vijf keer per week een rondje te hardlopen en ’s avonds regelmatig thee dronk met vriendinnen, was ik ineens letterlijk elk uur van de dag in de weer om alle ballen in de lucht te houden.

Als ik eindelijk tijd voor mezelf had, was ik zo moe dat ik het liefst met rust wilde worden gelaten. Toen ik voor de derde keer in een week in tranen op mijn werk zat, heb ik aan de bel getrokken. Ik heb eens kritisch naar mijn uitgaven gekeken en ben bewustere keuzes gaan maken, zodat ik terug kon naar een 32-urige werkweek. Ik ben zuiniger geworden wat mijn financiën betreft, maar ook op mijn lichaam en geest.”

Lara (31): kon geen nee zeggen, waardoor ze alleen maar gunsten verrichtte voor anderen

“De uitspraak ‘ik kan geen nee zeggen’ associeerde ik altijd met van die overijverige mensen die tijdens een sollicitatiegesprek zo goed mogelijk uit de verf proberen te komen. Inmiddels weet ik dat het iets is waar je jezelf gruwelijk mee in de weg kunt zitten. Natuurlijk is er niets mis met af en toe een collega uit de brand helpen door een dienst over te nemen.

En een weekendje op de kat van een vriendin passen terwijl dat je eigen plannen in de war schopt, kan ook best een keertje. Maar het leidde ertoe dat ik op een gegeven moment structureel overwerkte en elke minuut van mijn vrije tijd was volgepland met activiteiten waar ik eigenlijk geen energie voor of behoefte aan had. Vaak waren dat gunsten voor anderen. Mijn veerkracht verdween en ik voelde me regelmatig angstig.

Muziek tijdens het werk of een verjaardag met kakelende mensen werden te heftig, terwijl ik daar voorheen juist van oplaadde. Het viel me op dat mijn weken voorbijvlogen, zonder dat ik me er iets memorabels van kon herinneren. Toen heb ik besloten om vaker voor mezelf te kiezen. Ik was bang dat mensen me egoïstisch zouden vinden, maar in feite is er niets veranderd. Ja, dat ik weer rust in mijn lijf heb en opnieuw van mijn leven kan genieten.”

Deze reportage komt uit Flair 48-2022.