Blog Denise: ik moet de hele tijd aan Ronaldo denken...

‘Mama, blijf je nog even bij me?’

Met mijn hand strijk ik door haar haar.

‘Ik moet de hele tijd aan Ronaldo denken,’ zegt ze met een piepend stemmetje.

Als ze niet kan slapen (wat ze overigens vaak al na 2 minuten kan roepen) noemt ze altijd alle dingen op die ze eng vindt. Van een gorilla die ze een keer op tv zag tot een dood konijn in het Zuiderpark, en van brand tot… nou ja, Ronaldo dus.

Nou is ze vast niet de enige die de Portugese voetballer Ronaldo een beetje ‘eng’ vindt, maar toch.

‘Wát vind je dan eng aan hem?’ vroeg ik.

Ze keek moeilijk.

‘Die keel… Ik vind die keel zo eng.’

Oké, Ronaldo heeft inderdaad een flinke adamsappel, maar zelf dacht ik daar verder nooit over na. Hij kan er natuurlijk ook niks aan doen. Maar ja, mijn kinderen worden er dus bang van. Zo bang dat je bijna denkt dat het onverantwoord is ze nog voetbal te laten kijken.

Zoals gewoonlijk probeer ik haar te leren daar leuke gedachtes voor in de plaats op te roepen. Niet te denken aan waar je níet aan wil denken. (Als je zegt ‘Ik wil niet aan een paarse krokodil denken’, waar denk je dan aan? Juist, aan een paarse krokodil.)

‘Denk maar aan waar je wél aan wil denken,’ zeg ik dan altijd maar. Als ze in bed ligt, noem ik vaak nog even wat fijnere dingen om aan te denken. Ik wijs op de lieve poesjes boven haar bed, noem leuke plekken op waar we op vakantie zijn geweest en leuke dingen die we gedaan hebben, zoals de boot in Turkije, de tuktuk in Egypte of die leuke boomhut.

Terwijl we de volgende dag op de fiets zitten, begint ze er weer over. En zeg ik: denk er maar aan dat het bijna vakantie is, dat je lekker vrij bent! Of aan… eh… croissantjes! Precies op dat moment stop ik bij de bakker. We zouden namelijk even iets lekkers kopen omdat het bijna vakantie was. Mijn voorstel was een ijsje, maar ze wilde liever een croissantje. Ook goed.

Ik zet mijn fiets weg en we lopen de nieuwe bakkerij in. Ineens deinst mijn dochter achteruit. Ze maakt er een schrikgeluid bij.

In de hoek, bij het raam, staat een standaard met de krant erin. En wie zien we vol in beeld op de voorpagina?

Ronaldo.

‘Ze vindt Ronaldo een beetje eng’ leg ik uit aan de verkoopster die een beetje vreemd kijkt.

Dat is niet gek hoor, zegt de verkoopster die begripvol knikt. Een beetje samenzweerderig buigt ze over de toonbank:

‘Ik vind Ronaldo óók een beetje eng,’ fluistert ze.

Haha, je zou bijna medelijden met Ronaldo krijgen. Net zoals zondagavond, tijdens de finale van het EK. Met de kinderen keek ik ernaar. Het was een beetje een saaie wedstrijd.

Er gebeurde nog niet veel, maar ineens lag hij daar, Ronaldo, kreunend van de pijn.

Ik moet bekennen dat ik twijfelde of het echt was. Die eerste val, en daarna die tweede. De val wel, maar zijn reactie? Het leek wel zo, maar niet alles is altijd wat het lijkt. Was dit toneel? Ik vertrouw niet meer alles zomaar. Er zijn mensen die heel goed kunnen acteren. Was hij niet gewoon bang om te verliezen?

Mijn zoontje had al vaker gezegd dat Ronaldo zijn best niet had gedaan. En ook mijn dochter vond dat hij stoerder moest zijn: ‘En nu weer meedoen Ronaldo, hup, rennen!’

Nee, het bleek toch echt. In de 24^e minuut trok Ronaldo de aanvoerdersband van zijn arm en gaf hem aan Nani. Op een brancard werd hij het veld afgedragen.

‘Dit is een drama,’ zei de commentator.

Maar hoe leuk zou het nu zijn als Portugal alsnog won, zónder Ronaldo. Dát zou pas mooi zijn.

We keken weer en genoten van de wedstrijd, ook al stelde die niet veel voor. Waren dit nou de kampioenen?

Ik genoot van het commentaar van de kinderen. De jongste was inmiddels in slaap gevallen op de bank. De oudste wilde het per se af kijken. Maar als het spel niet geweldig is ga je op andere dingen letten: ‘Van Portugal hebben ze allemáál van die rare nekken!’ merkte mijn dochter op.

In de 70^e minuut begonnen mijn ogen dicht te vallen. Met moeite kon ik ze nog openhouden. Mijn 9-jarige dochter had nergens last van.

‘Ach mam, kom op, nog 20 minuutjes.’

Ze kan nog rekenen ook, zo laat op de avond.

‘Als de strafschoppen komen, gaan ze echt wel winnen!’

Maar eerst verlenging. Ook zij werd inmiddels moe.

‘Schiet op, we willen naar bed!’

We bleven zitten, vechtend tegen de slaap.

Hoe lang ging dit nog duren?

Ze was even stil en zei toen: ‘Bij papa kun je het versnellen.’

Haha.

Uiteindelijk was daar toch ineens die goal, van Eder. Een heel knap gemaakt doelpunt! Nog één keer zagen we Ronaldo, huppend langs de zijlijn. Daarna gingen we naar bed. Voor de beker waren we echt te moe.

Toch mooi voor Portugal. Voor het eerst in de historie Europees Kampioen! Wat een feest zal dat zijn in Portugal. Van Lissabon zag ik al wat beelden. Maar wist je trouwens dat Ronaldo op Madeira geboren is? Een geweldig mooi eiland! Als je van mooie natuur houdt moet je dat zeker eens bezoeken. Net als Flores en Terceira!

Stiekem vind ik het wel jammer dat het nu voorbij is. We hadden er elke keer echt zin in. Ook op dagen waarop er geen voetbal was. Bo zei zaterdag: ‘Hè, wat jammer dat er vandaag geen voetbal is.’ Ik had dat ook. Ik had zo’n zin om te kijken!

Wij verheugen ons dus nu alweer op het WK. Lekker samen kijken! En maar hopen dat Nederland dan wel meedoet, zoals tijdens het WK 2 jaar geleden:

Ik ben benieuwd of ze de komende tijd nog vaak aan Ronaldo denkt…