Op de vlucht voor de dood #1: ‘Is er iets dat ik kan zeggen om je tegen te houden?’
Ik zit op mijn bed in de kamer van mijn hotel in Ouarzazata en strijk met mijn hand over het witte katoen van het dekbed. De onhoorbare airco droogt mijn klamme huid op tot kippenvel. Wat een verschil met buiten. Toen ik het vliegtuig uitstapte, sloeg de hitte me in mijn gezicht.
Over ‘Op de vlucht voor de dood’
Op de vlucht voor de dood is een vervolgverhaal dat exclusief op Flair.nl te lezen is. Elke zondag verschijnt het nieuwste hoofdstuk online. Dit verhaal is gebaseerd op een bizar waargebeurd verhaal.
Ik heb in de afgelopen maanden geprobeerd om me erop voor te bereiden, vooral door regelmatig naar de sauna te gaan – het is dezelfde droge hitte - maar helemaal voorbereid ben je toch nooit. Als de zon op z’n hoogst staat, voelt de warmte als miljoenen kleine minuscule naaldjes in je blote huid.
Ik schrik op van mijn telefoon. Het is het zoveelste appje van mijn moeder.
Je kunt nog terug, Jessica. Iedereen zou het begrijpen. Ik doe geen oog dicht. Denk er nog over na. Alsjeblieft. Liefs mama
Ze heeft ongelijk. Ik kan niet meer terug. Dat wil ik ook niet. Doe ik mee aan Marathon des Sables om iets te bewijzen? Misschien. Niet fysiek, want ik ben zo’n getrainde loper dat ik erop vertrouw dat mijn lichaam dit aankan. Maar ik denk dat ik dit doe om (mezelf!) te laten zien dat ík mijn beslissingen neem en niemand anders.
Jarenlang heb ik gedaan wat anderen van me verwachtten, zowel op professioneel gebied als in mijn privéleven, en ik wil dat niet meer. Het is denk ik ook de belangrijkste reden dat ik het een klein jaar geleden heb uitgemaakt met Jasper. Ik hield van hem, en we hadden het goed, maar ik had het idee dat de rest van mijn leven met hem al was uitgestippeld: kinderen, een koophuis, dezelfde spelletjesavonden met dezelfde vrienden… Ik móest weten of er meer was voor me. Mijn eigen koers varen.
Moord in de molen
Iedereen verklaarde me voor gek toen ik me inschreef voor deze ultraloop, ook al loop ik dus al jaren hard en heb ik al twee keer een marathon gelopen. Ik snap het best, hoor. Het is ook idioot. Deze loop wordt de zwaarste in zijn soort genoemd, niet alleen door je bepakking en de totale afstand van meer dan 250 kilometer – die in 6 etappes gelopen moet worden – maar vooral door de omstandigheden.
In de Sahara van Zuid-Marokko is dit de ultieme strijd met de elementen. Het is gortdroog en de temperatuur kan oplopen tot 45 graden in de schaduw – die er niet is. En als je ’s ochtends vroeg begint met lopen, is het soms maar 5 graden.
Het komt goed, mam. Alles onder controle. Ik probeer tussendoor te appen, maar ga zo in mijn bubbel en zet mijn telefoon dan uit. Xx
Ik sta op en pak een vest. Tijd om een hapje te eten in het restaurant. Iets met heel veel koolhydraten. Nog minder dan 36 uur tot showtime.
Ik heb mijn telefoon nog heel even bij me als ik beneden aan tafel zit. Van de socials heb ik een paar dagen geleden al tijdelijk afscheid genomen, ik wil mijn tijd hier echt benutten om weg van alles te zijn. Maar als ik alleen eet zoals nu, vind ik het fijn om online mijn lievelingstijdschrift te lezen.
Dan wordt de alinea die ik net aan het lezen ben, onleesbaar door een appje dat opdoemt. Deze naam heb ik al maanden niet meer als afzender gezien.
Ik hoorde van je ouders dat je aan de Marathon des Sables meedoet. Ik heb alle vertrouwen in je, maar deze loop is echt gevaarlijk. De helft van de deelnemers stopt voortijdig. Er zijn zelfs deelnemers overleden. Ik weet dat we niet meer samen zijn, maar is er iets dat ik kan zeggen om je tegen te houden?
Volgende week: de eerste 3 dagen vallen mee en zijn zelfs gezellig, maar dan slaat het noodlot toe.