Vrouwengeheimen: ‘Steeds vaker nam ik een wijntje om rustig te worden, vooral als ik verdrietig was’

Geen gelukkig huwelijk

Als je opgroeit met ouders die minstens drie keer per week dronken waren, is het volgens mij niet zo raar dat je je afzet tegen drankgebruik. Je denkt nu misschien aan mensen in een achterstandsbuurt, asociale toestanden of wat er allemaal met drankgebruik wordt geassocieerd, maar wij woonden in een keurige twee-onder-één-kapwoning. In een gezellige, groene buurt in Amstelveen. Mijn vader was ambtenaar, mijn moeder administratief medewerker. Met mijn broertje en mij ging het goed op school en we deden leuk mee op de hockeyclub. Kortom, een modelgezin.

Dat mijn ouders in het weekend elke avond laveloos op de bank hingen, wist niemand. Doordeweeks hielden ze zich in, maar ook dan ging er geregeld een fles sterke drank per dag doorheen. Ik wist niet beter. Totdat ik erachter kwam dat hun drankgebruik niet normaal was. Waarom ze zo veel dronken, wist ik niet. Pas later ontdekte ik dat hun huwelijk helemaal niet zo gelukkig was als het leek. Ze pasten totaal niet bij elkaar en hadden veel ruzie en irritaties. Alcohol was voor hen de manier hiermee om te gaan en niet te hoeven laten merken hoe slecht het ging.

Fake it with alochol

Als ze dronken waren, vonden ze elkaar minder vervelend. Op een gegeven moment hebben ze blijkbaar besloten bij elkaar te blijven en te spelen dat ze het leuk hadden. Dat ging beter met drank erbij. Ik vond alcohol vreselijk, haatte de avonden dat mijn ouders dronken waren en sprak met mezelf af nooit te drinken. En al helemáál niet als ik kinderen zou hebben. Inmiddels heb ik een dochter van twee én een drankprobleem. Het begon toen mijn ex-vriend John, met wie ik drie jaar een relatie had, me zes weken voor de geboorte van onze dochter Anna vertelde dat hij het niet meer zag zitten.

Hoe ik ook op hem inpraatte, hij was vastbesloten. Hij verliet me vlak na de geboorte en de eerste vier maanden zorgde ik alleen voor Anna. Het was loodzwaar. Daarna voelde John zich schuldig en wilde hij bij de opvoeding worden betrokken, dus kwam er een bezoekregeling. De eerste keer dat Anna het weekend bij hem was, voelde als een bevrijding. Ook al miste ik haar vreselijk, even geen gehuil, geen poepluiers en geen strak ritme vond ik best fijn. Ik had iets nodig om het te vieren en mijn oog viel op een fles wijn die ik ooit van iemand had gekregen.

Schuldgevoel over wijntje

Waarom niet, dacht ik. Ik nam een glas en het gevoel dat ik ervan kreeg, beviel me prima. Ik werd lekker loom en zorgeloos en kon, naast de zorg voor Anna, het verdriet dat John me had aangedaan even vergeten. Na nog twee viel ik in slaap. De volgende middag dronk ik de rest van de fles leeg. Vervolgens ging het snel. Steeds vaker nam ik een wijntje om rustig te worden, vooral als ik verdrietig was. Daarna kon ik er beter tegen. Eigenlijk net als mijn ouders. Het is niet zo dat ik een dubbele whisky achterover sla bij het ontbijt, maar ik moet toegeven dat in de weekenden dat Anna bij haar vader is, vóór twaalven al een fles opentrek.

Als zij er is, weet ik me in te houden tot een uur of vijf en drink ik ook minder. Mijn grootste angst is dat ze ziek wordt of valt en ik toch te veel gedronken heb. Stel dat ik te laat ben om een dokter of ambulance te bellen? Dat zou ik mezelf nooit vergeven. Het erge is dat ik precies weet waar ik hulp kan krijgen. Maar ik wil het niet. Dan moet ik overal mee dealen, met al mijn pijn en verdriet, en dat kan ik niet.

Dan drink ik liever verder, ook al merk ik dat ik steeds meer nodig heb om hetzelfde effect te bereiken. Daar baal ik van. Dan zie ik in gedachten mijn ouders weer dronken op de bank hangen en ben ik bang dat Anna mij later ook zo ziet. Dat schuldgevoel kan ik niet aan, ook dat drink ik weg. Het is een vicieuze cirkel, waar ik niet uit kom.”