Steven schiet te hulp: 'Mijn vriendin heeft zonder toestemming een puppy in huis gehaald, ik ben woest'
Steven Pont is ontwikkelingspsycholoog, gezinstherapeut en oprichter van opvoedsite nul18.nl. Elke week beantwoordt hij in Flair vragen op het gebied van relaties en opvoeden.
1. Een puppy als verrassing!
M.: Mijn vriendin wil al een tijdje een hond, maar na veel gesprekken waren we het met elkaar eens dat het niet paste. Vorige week kwam ze thuis met een puppy. Ik was woest. Ik voel me compleet genegeerd en er is iets geknapt. Ik wil haar niet kwijt, maar kan dit niet zomaar naast me neerleggen.
Steven: Het is nogal een overval, maar waarschijnlijk een met de beste intenties. Misschien dacht je vriendin dat je na een dag wel overstag zou gaan, als de hond een gezicht en een naam zou hebben. Maar dat is niet gebeurd. Er zijn dus twee gesprekken voor jullie te voeren.
Het eerste is dat je niet op deze manier met elkaar wilt omgaan. Dat je nu door haar overrompeld bent en dat dat je stoort, jullie zijn immers partners. De vorm van communiceren klopt dus niet.
Ten tweede klopt de inhoud van de communicatie ook niet. Je hebt duidelijk aangegeven dat je geen hond wilt en dat lijkt geen gewicht in de schaal te leggen. Hoe kan dat, als je bij elkaar hoort? Bevraag dus haar gedachtegang en laat zien waar die niet klopt met jouw werkelijkheid. En breng die puppy terug. Jullie moeten terug naar het punt waarop er gesprekken over een hond werden gevoerd, dus toen er nog geen in huis was.
2. Contact verbroken
Visje: Om me heen hoor ik steeds vaker dat mensen geen contact meer hebben met hun vader of moeder. Zelf heb ik drie puberende kinderen. Ik moet er niet aan denken dat zij (of een van hen) ervoor kiezen om hun vader of moeder niet meer te zien. Hoe zorg ik er nu voor dat dit later niet ook in ons gezin gebeurt?
Steven: We weten natuurlijk nooit hoe het leven loopt, maar de sleutel is dat je met elkaar een manier ontdekt waarop je conflicten oplost. Het gaat er in het leven dus niet om conflicten te vermijden (want dan zou weleens precies kunnen gebeuren wat je vreest), maar dat je met elkaar een manier hebt om er samen altijd weer goed uit te komen. En die kun je in de jaren dat je kinderen nog thuis wonen prima voorleven.
Lees ook Steven schiet te hulp: ‘Elke keer als mijn man toenadering zoekt, blokkeer ik’
3. Kind is anders dan ik
Mar: Mijn zoontje van nog geen jaar is heel erg in zichzelf gekeerd. Het liefst speelt hij alleen onder de tafel, weg van iedereen. Zelf ben ik erg extravert. Hoe kan ik mijn zoontje het beste helpen, want ik kan hem soms moeilijk lezen. Ik heb geen idee wat hij nodig heeft.
Steven: Hij heeft vooral nodig dat je hem een beetje volgt in wie hij is. Hij heeft misschien een wat lager toerental dan jij, maar dat is niet beter of slechter. Volgens mij laat hij prima zien wat hij nodig heeft, alleen weet jij niet hoe je daarop moet reageren. Jij hebt hier een ontwikkeling door te maken en niet hij. Zie hem voor wie hij is en wees daar geïnteresseerd in, we kunnen niet pas met mensen door één deur als ze op ons lijken.
Dat geldt zelfs voor onze eigen kinderen. Zolang we ze hun authenticiteit gunnen, helpen we onze kinderen het best. Helpen, door hem te laten zijn wie hij kennelijk is, niet door zijn toerental te verhogen. Authentiek mogen zijn, daar word je op een stabiele manier groot van. Zelfs als je moeder totaal anders in elkaar zit.
Ook een vraag aan Steven? Mail je vraag naar flair@dpgmedia.nl.
Beeld: Getty Images
