Steven schiet te hulp: 'Het vriendje van mijn zoon is veganistisch, mag hij smokkelen en met ons mee-eten?'

1. Buitengesloten

A. van L.: Ik voel me buitengesloten op mijn werk. Ik heb gehoord dat sommige collega’s, met wie ik het altijd goed kan vinden, elkaar geregeld hebben gezien tijdens de thuiswerkperiode. Ik ben niet gebeld, wist hier niets van. Dit doet pijn. Ik wil er iets over zeggen, maar wil me ook niet laten kennen. Ik snap het gewoon niet. Hoe ga ik dit gesprek aan?

Steven: Je buitengesloten voelen is een rot-gevoel. Maar ik ben er dan altijd voor om je levensstuur zelf in de hand te nemen en naar die pijn toe te sturen. De eerste pijn is namelijk dat je zelf kennelijk ook niemand hebt gebeld. Probeer dus geen slachtoffer te zijn, maar ook je eigen rol te onderzoeken. Want als je niet belt, word je ook niet gebeld. Dus waarom zeg je niet dat je zelf in gebreke bent gebleven nu je merkt dat je collega’s onderling contact hebben gehad? En dat je daar spijt van hebt nu je merkt dat zij dat wel hebben gedaan? Vraag ook of je er iets in moet lezen dat jij niet in het belgemeenschapje zat. Een wond geneest als je naar de pijn toe gaat.

2. In cirkels

Stef: Mijn man en ik zijn twaalf jaar samen. Laatst vertelde hij dat hij met zijn collega’s nog een drankje zou drinken, maar ik ben erachter gekomen dat dit met één collega was. Een vrouwelijke. Ik heb uiteraard gevraagd hoe dit zat. Hij had het me niet verteld, omdat ik altijd zo raar reageer als hij het over haar heeft. Ik ben woest. We kunnen het hier verder niet over hebben, we blijven in cirkels praten. Hoe ga ik hier nu mee om?

Steven: Kennelijk staat die collega symbool voor iets en de vraag is natuurlijk wat dat is. Is er bijvoorbeeld een sluimerend wantrouwen van jouw kant richting je man? Of is er een onbesproken bemoeizucht die je man bij jou ervaart en duikt hij daarom af en toe onder de radar? Dus waar staat die collega bij jou voor en waar staat de reactie van jouw man bij hem precies voor? Dat zijn de vragen die jullie elkaar moeten durven stellen, ook als de antwoorden pijnlijk zijn. Lastige vragen veroorzaken namelijk niets ingewikkelds, maar kunnen laten zien hoe ingewikkeld de dingen zijn die nu eenmaal onder de oppervlakte van een relatie kunnen spelen.

Lees ook Steven schiet te hulp: ‘Mijn vriend heeft een hartaanval gehad en nu durf ik hem niet alleen te laten’

3. Veganistisch vriendje

Saar: Laatst vroeg mijn zoon (11) of een vriendje van hem met ons mee mag op vakantie. Dat lijkt ons heel erg gezellig, maar dit vriendje eet veganistisch. Ik vind het prima hier rekening mee te houden als hij een keer mee-eet. Maar we gaan twee weken naar een camping in Frankrijk en dat vind ik toch een ander verhaal. Ik heb daar eerlijk gezegd geen zin in. Kan ik vragen aan zijn ouders of hij twee weken mag smokkelen en met ons mee mag eten? Of is dat respectloos?

Steven: Mensen worden niet zomaar veganistisch, daar zit een filo­sofie achter. Aan een moslim-vriendje vraag je ook niet of hij twee weken varkensvlees kan eten. Dus dat geldt hier ook. Als je een kind meeneemt op vakantie, neem je dat met alles wat erbij hoort. Bovendien ga je er kennelijk van uit dat het vriendje alleen maar veganistisch is omdat dat van zijn ouders moet. Waarschijnlijker is het dat het echt zijn manier van leven is; je stapt er nogal makkelijk overheen. Waarom vraag je aan zijn ouders niet wat makkelijke veganistische recepten en maak je van je vakantie zo een nog groter avontuur?

Wil je ook een vraag aan Steven stellen, mail dan naar flair@dpgmediamagazines.nl. Deze Steven schiet te hulp komt uit Flair 20-2022. Wil je deze editie nabestellen? Dat kan hier.

Beeld: Gettyimages