Joy: ‘Wat een ‘heel vervelende situatie’ was, blijkt tóch verkrachting’

Deze column komt oorspronkelijk uit De Volkskrant en is geschreven door Joy Delima.

Door: De Volkskrant - Joy Delima

‘Aanranding had ‘heel vervelende impact’ op Joy Delima.’

Als ik wakker word op 15 februari, een dag na de release van mijn boek en de dag nadat ik bij Jinek aan tafel heb gezeten, lees ik bovenstaande zin in dikgedrukte letters op verschillende websites. Ik keek het fragment terug om te horen of ik echt ‘heel vervelende impact’ had gezegd, en tot mijn grote verbazing was dat zo.

Toen Eva mij vroeg naar de aanranding (daarvoor had ik van tevoren toestemming gegeven) weet ik nog dat ik probeerde niet te overdrijven, om de situatie waarover ik vertelde niet te heftig te laten klinken. Maar dat ik in mijn stress had gekozen voor het woord ‘vervelende’, deed best pijn.

Die aanranding heeft namelijk zo veel impact gehad, dat ik er tot op de dag van vandaag, elf jaar later, nog voor in therapie moet.

Toen ik die zin las, besefte ik plots hoe vaak ik ook andere vrouwen en meisjes hun aanrandingen en verkrachtingen hoor bagatelliseren. Zo had ik een jongere huisgenoot van 17 die een oudere vriend had die ik haar door onze dunne muren heen hoorde dwingen tot een handeling.

“Just do it!”

“No!”

“Just do it!!”

Toen ik haar de volgende dag vroeg of ze oké was, zei ze: “O, ja hoor”.

Of een andere huisgenoot die seks had met een man die steeds vroeg of hij haar anaal mocht penetreren, waarop zij meermaals ‘nee’ zei. Toen ze lepeltje-lepeltje vaginaal vreeën, stootte hij alsnog in haar anus, waarna zij, terecht, boos werd. Hij zei dat hij dacht dat ze het wel lekker vond.

“Echt zo niet oké”, sloot ze haar verhaal af.

Niet oké. Hij had haar gewoon verkracht. De betekenis van een verkrachting is: het ongewenst seksueel binnendringen van het lichaam van een ander. Dat was precies wat hij had gedaan. En zij had vervolgens de gebeurtenis van zich af gedoucht en was gewoon weer naar haar werk gegaan, zoals zoveel vrouwen dat wereldwijd doen, nadat mannen zich niet oké hebben gedragen.

Afgelopen maand zag ik bij de NOS dat voor het eerst in de Nederlandse geschiedenis een man een voorwaardelijke celstraf heeft gekregen voor stealthing, het stiekem verwijderen van het condoom tijdens de seks. Daniëlle van Zetten van het Openbaar Ministerie Rotterdam zei daarover: “Op het moment dat er een condoom werd afgedaan, was er geen instemming meer. Als je seks hebt met iemand die daar niet mee instemt, dan levert dat een strafbaar feit op.” “En welk strafbaar feit is dat dan precies?” “In onze ogen levert dat verkrachting op.”

Verkrachting. Het was de eerste keer dat ik iemand in het Nederlands hoorde zeggen dat wat ik twee keer moest meemaken, verkrachting is.

Ik ben verkracht.

Dit opschrijven kost zo veel moeite, omdat ik nu al denk aan alle gemene reacties van mensen die zeggen dat ik me aanstel. Maar nu is het niet meer alleen mijn mening en in een aantal landen is het allang een strafbaar feit. Wat een ‘heel vervelende situatie’ was, blijkt tóch verkrachting.

In Nederland pogen we nu gelukkig de betekenis van een verkrachting te veranderen van seks onder dwang of geweld naar seks zonder instemming. En die instemming is fluïde, die kan tijdens de daad ingetrokken of toch plots overtreden worden, ook in je relatie of huwelijk.

Als een verkrachting ‘seks zonder instemming’ is en alle mensen die dat hebben meegemaakt aangifte zouden/konden doen, ben ik benieuwd hoeveel mannen er nog zouden rondlopen zonder strafblad. Want ik ken eigenlijk bijna geen vrouw die niet iets soortgelijks heeft meegemaakt. Benieuwd ben ik ook naar hoeveel mannen dit nu lezen en beseffen dat ze volgens deze wet een verkrachter zijn. En vooral: wat ga je met dat besef doen?

_{Bron: Volkskrant}