Eva: ‘We kennen allemaal wel zo’n man die denkt dat hij iets mag zeggen van ons vrouwenlijf’
“Je moet je teenhaar scheren,” zei hij, terwijl hij wees naar de drie donsharen op mijn grote teen. “Dat is niet vrouwelijk.” Door stomheid geslagen zei ik niets terug. De ‘hij’ in dit verhaal was een man. Een witte man. Een witte man die ik amper kende, maar die onbeschaamd vond dat hij iets mocht zeggen over mijn lichaam. Hij dacht waarschijnlijk nog dat hij me ermee hielp ook.
“Je armhaar is te donker,” zei een andere ‘hij’ een paar jaar eerder. “Waarom hars je het niet?” Wederom een man. Wederom een witte man. Wederom een witte man die ik amper kende, maar die ongevraagd vond dat hij iets kon zeggen over mijn lichaam. En wederom wist ik niets terug te zeggen.
“Je moet tussen je wenkbrauwen epileren,” zei weer een andere ‘hij’, terwijl hij naar zijn eigen unibrauw wees. Deze man, deze witte man, deze witte man die ik amper kende - een onenightstand nota bene, hoe durf je? - vond dat hij in de ochtend ongewenst advies kon leveren op mijn lichaam. Ik vond van alles, maar kreeg het mijn mond niet uit.
Het opgedrongen krijgen van een schoonheidsideaal: het is ons vrouwen helaas niet vreemd. Op Instagram frustreer en verwonder ik me altijd over het account @bedanktwitteman, waar vrouwen de meest bizarre uitspraken delen die ze ooit van een witte man te horen kregen. Geloof me: je huivert van de horreur en herkenbaarheid als je even door die pagina scrolt. We kennen allemaal wel zo’n man die denkt dat hij iets mag vinden en zeggen van ons vrouwenlijf. Door de jaren heen heb ik veel ventjes vol valse male entitlement mogen ontmoeten. Mannen die mijn borsten te klein vonden, mijn benen te dik, mijn armen te harig, mijn lippen te dun. En ik durfde niets te zeggen, uit angst dat dan mijn mond te groot zou zijn. Maar nu wil ik toch nog eens op ze reageren.
Het ligt voor de hand om de mannen die het vrouwelijk zelfbeeld omlaag halen, nu een harsbeurt op hún meest behaarde lichaamsdelen te gunnen. Maar vandaag wil ik het helemaal anders doen. Er is namelijk iets vreemds gebeurd: ik ben van hun opmerkingen gaan houden.
Elke ongefundeerde opinie die me in de afgelopen jaren ongevraagd werd opgelegd door een man, bleek voor mij een trigger om mijn zogenaamde ‘imperfecties’ eens te googelen. Waaróm had ik eigenlijk haar tussen mijn wenkbrauwen? Haar op mijn armen? Haar op mijn tenen? Kón ik het wel zomaar epileren, harsen of scheren? Ik leerde dat hoewel onze lichaamsbeharing vandaag de dag amper nog nut heeft, het duizenden jaren geleden diende als warmte-isolatie, zonbeschermer én anti-muggenschild.
Waar de meeste mannen mijn lichaamshaar zagen als een onvrouwelijke, onhygiënische onvolkomenheid, bleek het juist een nuttig overblijfsel van mijn voorouders. Door al dat lezen, leren en begrijpen ben ik mijn zogenaamde imperfecties dan ook meer gaan waarderen. Dus laat ik ze lekker groeien: die donsjes op mijn tenen, de haartjes op mijn armen, de pluisjes tussen mijn wenkbrauwen. Niet zozeer als daad tegen het patriarchaat, maar gewoon omdat het bij me hoort en bij nader inzien best staat. Dus aan al die kerels die vonden dat ze iets van mijn lichaam mochten zeggen, ik heb eindelijk een reactie: bedankt, witte man!
Deze column van Eva komt uit Flair 21-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.
Eva Breda (25) schrijft, creëert en pluist uit. Ze maakte de podcast Komt een meid bij de psych en probeert het leven, het vrouw-zijn en zichzelf iedere week een stukje meer te ontdekken en ontplooien in haar columns.
