Opgebiecht: ‘Niemand weet dat mijn vriend depressief is’
Elke week onthult een lezeres haar diepste geheim.
Sarah (36): ‘Anderhalf jaar geleden raakte Pim zijn baan kwijt. Hij was projectleider in de bouw en de aannemer waar hij al jaren voor werkte, ging failliet. Een tegenslag, maar we hadden er rekening mee gehouden dat dit ging gebeuren, het ging al langer niet goed met het bedrijf. En omdat de bouw nu de crisis over was weer in de lift zat, verwachtte Pim dat hij snel een soortgelijke baan zou vinden. Dat bleek toch lastiger dan gedacht.
Lees ook: Kaja: ‘Ik kan het stelen niet laten’
De eerste weken dat Pim thuis zat, was er niks aan de hand. Logisch, het is best lekker een tijdje niet zo veel te hoeven. Hij werkte zich door klusjes in huis heen die hij al tijden wilde doen, ondernam leuke dingen met onze zoon Jayden en stuurde sollicitaties uit. De eerste scheurtjes in de vrolijkheid ontstonden toen hij voor een aantal vacatures waarvoor hij dacht een ideale kandidaat te zijn, niet eens op gesprek mocht komen en hij bij een andere sollicitatie waar hij verder in de procedure kwam, te horen kreeg dat de arbeidsvoorwaarden van zijn vorige baan verre van haalbaar waren. Hij wilde niet ‘een stap terug doen’.
Lang verhaal kort: we zijn nu anderhalf jaar verder en Pim zit nog steeds thuis. En dat heeft hem geen goed gedaan. Het afgelopen jaar heb ik hem zien afglijden van zelfverzekerde, vrolijke vader en vriend tot halve zombie die nergens zin in heeft, die met moeite zijn bed uitkomt – soms zelfs helemaal niet – en die steeds minder lijkt te geven om persoonlijke verzorging. In het begin had ik niet zo door dat het zo slecht ging met Pim. Ik zag wel dat-ie niet zo lekker in zijn vel zat, maar toen hij zei dat hij wilde stoppen met zaalvoetballen gingen de alarmbellen rinkelen bij mij. Pas toen drong tot me door dat er nog maar heel weinig was waar Pim zin of energie voor had.
Ik probeerde er met hem over te praten en hoewel hij zich in eerste instantie voor me afsloot, stelde hij zich na een tijdje meer open. Ik schrok echt van hoe laag zijn zelfbeeld is en van de verhalen over vroeger die loskwamen. Pim blijkt op school ontzettend te zijn gepest en heel teruggetrokken te zijn geweest. Iets wat hij me nooit eerder had verteld en dat ik eigenlijk ook totaal niet kan rijmen met de spontane, sportieve, open man die ik tien jaar geleden aan de haak sloeg. Hij had zijn jeugd achter zich gelaten, zei hij, en dacht dat dat voor altijd was, maar nu kwam alles weer boven. Oók de angsten en de somberheid die hij vroeger gevoeld had.
Hij schaamt zich, vindt dat iemand die zo veel heeft in het leven als hij geen ‘recht’ heeft op somberheid.
Op mijn aandringen heeft hij zich aangemeld bij de GGZ en sinds een paar maanden heeft Pim nu therapie, maar eerlijk gezegd merk ik nog weinig vooruitgang. En dat breekt me op. Zéker omdat ik met niemand over Pims depressie kan praten, want dat wil hij niet. Hij schaamt zich, vindt dat iemand die zo veel heeft in het leven als hij geen ‘recht’ heeft op somberheid. Hoe vaak ik ook zeg dat dat onzin is en dat dit iedereen kan overkomen, hij wil echt niet dat anderen weten wat er bij ons thuis speelt. En dus houd ik de schone schijn op en bedenk de ene na de andere smoes voor hem als hij weer eens niet meegaat naar een feestje of verjaardag. Natuurlijk begint dat op te vallen, maar ik hou van Pim en wil hem niet afvallen.
Mijn zus is de enige die weet wat er echt aan de hand is bij ons thuis. Ik móest mijn ei bij iemand kwijt en ik wilde ook graag dat er iemand is die Jayden kan opvangen als het nodig is. Dat arme jochie snapt er niets van. Dus nu logeert hij af en toe bij tante Lies en daar heeft hij dikke pret met zijn neefjes. Ik had altijd gedacht dat er inmiddels wel een broertje of zusje voor Jayden onderweg zou zijn, maar dat idee laat ik voorlopig maar los. Aan Pim heb ik mijn handen al vol.
Als ik eerlijk ben, weet ik niet hoe lang ik dit nog kan volhouden... Ik hou onwijs van Pim en ik vind dat je altijd aan elkaar zijde moet staan, in goede én in slechte tijden. Maar toch: er komt een punt dat ik het niet meer trek en dat zijn depressie ook mijn leven en dat van onze zoon onmogelijk maakt.’
Ook iets op te biechten? Stuur dan een mailtje naar flair@sanoma.com.
Volg jij onze huishoudpagina al? Hier vind je al onze huishoudtips handig op een plek: www.facebook.com/flairathome
Beeld: IStock
