Opgebiecht: ‘Mijn moeder stuurde me weg op de uitvaart van mijn vader’

Weggestuurd bij uitvaart van vader

"Ik had al jaren geen contact meer met mijn ouders. Zij hebben in 2007 hun handen van me af getrokken en gezegd dat ze niks meer met me te maken wilden hebben. Ik was ook onmogelijk. Op school spijbelde ik veel, ik ben van meerdere scholen gestuurd, had verkeerde vrienden en kwam door kleine criminaliteit in aanraking met de politie.

Op dat moment had ik het niet door, maar ik heb mijn ouders flink tot wanhoop gedreven. Ik was achttien toen ik uit huis ging, omdat de situatie thuis ondraaglijk werd. Toen ik kort daarna twee dagen vastzat, omdat ik met te veel drugs op zak werd opgepakt, was de maat vol: mijn ouders zeiden dat ik niet meer welkom was thuis."

Zelf moeder worden

"Het deed me destijds weinig en ik vond het wel best. Ook met mijn jongere zus had ik geen contact meer. Achteraf heb ik veel spijt gehad van hoe alles is gelopen, maar het kostte tijd voordat ik inzag dat het allemaal mijn fout was. Ik was inderdaad onhandelbaar en trok me van niemand wat aan.

Gehinderd door mijn eigen trots, heb ik ze ook nooit mijn excuses aangeboden. Ik ben mijn leven gaan beteren toen ik op mijn 27ste zwanger raakte. Ik heb nu een dochter van vier en begrijp hoe het is om moeder te zijn. Met m’n hand op mijn hart: sindsdien ben ik op het rechte pad en ik heb me nooit meer met drugs ingelaten."

Opa en oma

"Al ben ik een alleenstaande moeder, het gaat me goed af. Door de geboorte van Jasmijn ben ik veranderd; ik was steeds vaker met mijn ouders bezig. Ik wilde ze opzoeken en ze vertellen dat ze opa en oma waren, maar ik twijfelde of ze me binnen zouden laten.

Een brief heb ik ook overwogen, maar dat vond ik te makkelijk. Net toen ik daar veel over aan het piekeren was, hoorde ik van een vriendin dat mijn vader was overleden. Hij kreeg een hartinfarct en was in één klap weg, hij is maar zestig geworden. In de krant las ik zijn overlijdensbericht, maar mijn naam stond er niet bij.”

Naar de begrafenis

"Dat deed me ongelooflijk veel verdriet, maar ik begreep het wel. Het maakte veel bij me los en ik wist: dit is mijn laatste kans. Ik twijfelde vreselijk, maar ik besloot naar de begrafenis te gaan. Jasmijn bracht ik die ochtend naar mijn beste vriendin en gekleed in het zwart reed ik naar mijn oude woonplaats.

Stikzenuwachtig was ik, ik had geen idee wat me te wachten stond en hoe er gereageerd zou worden op mijn komst. Ik besloot op de achtergrond te blijven, achteraan in het zaaltje te gaan zitten en van een afstand alles te bekijken. Nou, dat mocht ik willen!"

Aan de grond genageld

"Toen ik mijn auto parkeerde, zag ik buiten voor de aula een groep mensen staan. Ik had het idee dat er naar me gekeken werd, maar ik zag niet direct bekende gezichten. Totdat ik mijn zus ontdekte, met naast haar mijn moeder. Ze praatten met elkaar en ineens zag ik mijn moeder mijn kant op komen.

Ik stapte uit de auto en zag aan haar loopje al dat het mis was. Toen ze vlakbij was, op afstand van de anderen, zei ze: ‘Ga weg! Hoe durf je je hier te vertonen? Wegwezen! NU!’ Ik stond als aan de grond genageld en zag dat mijn zus ook mijn kant op kwam.”

Accepteren

"Toen stapte ik in mijn auto en ben weggereden. Ik zat trillend achter het stuur en heb mijn auto stilgezet op een parkeerterrein in de buurt. Daar heb ik zitten huilen en ben ik een stuk gaan lopen om tot bedaren te komen.

Toen ik aangeslagen bij mijn vriendin aankwam om Jasmijn op te halen, zag ze mijn betraande gezicht. Ze omhelsde me. Toen ze vroeg hoe het gegaan was, zei ik dat ik er niet over kon praten.

Ik denk dat ze in de veronderstelling verkeerde dat het een goede afsluiter was, maar niets is minder waar. Ik zal dit moeten accepteren, al lig ik er nog steeds vaak wakker van."

Dit artikel komt uit Flair 47-2020. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks bij Flair.

_{Bron: Redactie Flair}