Opgebiecht: ‘Ik houd mijn zoontje soms weg bij zijn vader’

Het is voor Liam niet leuk om op te groeien met gescheiden ouders. Daar vraagt geen enkel kind om en dat begrijp ik goed. Toch was er voor Tom en mij geen andere mogelijkheid dan uit elkaar te gaan. We hebben het vaak geprobeerd. Misschien wel te vaak en dat heeft onze relatie alleen maar schade toegebracht.

Vrije leventje

Tom en ik waren niet getrouwd, maar al eeuwen een stel. Toen ik zwanger werd, is er in ons leven veel veranderd. Achteraf gezien denk ik dat hij er nog niet klaar voor was en ik wel. Hij hield nog te veel van zijn vrije leventje met uitgaan, drinken en in het weekend aan de partydrugs. Ik ben geen heilige hoor, ik deed daar vroeger vrolijk aan mee, maar ben ermee gestopt toen ik zwanger bleek te zijn. Ik ging nog weleens uit, maar dronk vanaf toen geen druppel alcohol meer en gebruikte ook geen drugs. Dat Tom dat wel deed, vond ik prima. Hij heeft me zelfs gevraagd of ik verwachtte dat hij daarmee stopte en ik heb gezegd dat dat voor mij niet hoefde. Ik droeg het kind, hij niet!

Ik denk dat de grote scheuren in onze relatie kwamen toen Liam drie was. Inmiddels was gebleken dat de opvoeding grotendeels op mij neerkwam. Tom deed het best leuk als vader, maar liet alle beslissingen aan mij over. Hij pakte zijn verantwoordelijkheid nooit. Ook bleef hij uitgaan toen ik dat allang niet meer deed. Ik wilde ook niet meer, voelde nul behoefte om Liam bij een oppas achter te laten. Dat Tom wel ging, vond ik oké, maar dat sloeg om toen hij er een zooitje van begon te maken.

Uit elkaar

In de ochtend thuiskomen, compleet van de wereld. Of niet thuiskomen en zondagmiddag aan komen kakken. Ja dág! Er kwamen ruzies, Tom ging vreemd en het gelukkige gezinnetje dat ik voor ogen had, zijn we nooit geworden. Een jaar geleden zijn we uit elkaar gegaan. Het zal geen verrassing zijn dat Liam bij mij woont, maar Tom staat erop dat hij soms een weekend bij hem is. Dat begrijp ik natuurlijk, hij is zijn vader.

Wat hij niet weet, is dat Liam tegen die weekendjes opziet. Dat merk ik aan alles. En ik vind het ook niet fijn als hij daar is. Ik vermaak me wel hoor, daar gaat het niet om, maar het lijkt elke keer wel of ik Liam gebrainwasht thuis krijg. Hij wil dan niks van me weten, is niet zo knuffelig als anders, kan naar me uithalen en hij heeft zelfs een keer gezegd: ‘Jij maakt papa ongelukkig.’ Die wijsheid komt niet uit een kind van vijf, dat heeft papa er dus het hele weekend in zitten prenten. Maar waarom? Als je niet tevreden bent met de situatie, gebruik je daar je kind toch niet voor? Praat met mij. We zijn verder namelijk ‘gewoon’ on speaking terms.

Goede vader

Soms duurt het echt een paar dagen voordat Liam weer zichzelf is. Hij zegt me ook weleens dat hij niet naar papa wil. Ik vind dat zo moeilijk. Het lijkt me beter als ze elkaar zien, maar Tom gaat niet verantwoord met hem om. Ik wil ze ook niet uit elkaar houden, maar ik vind het steeds lastiger worden om Liam weg te brengen voor een weekendje. Het is nu al drie keer gebeurd dat ik hem heb thuisgehouden, terwijl ik de afspraak had dat hij bij Tom zou zijn.

Ik zeg dan dat hij ziek is en dat hij daardoor druilerig is. Ik heb het gevoel dat Tom allang blij is dat ik hem hier houd. Maar het is niet goed natuurlijk; het zijn leugens en daar houd ik niet van. Zelf met Tom praten heeft weinig zin, daar ben ik inmiddels achter. Hij zit me dan met een doorgesnoven kop aan te staren, met een blik van: wat zeik jíj nou? Of hij wordt agressief. Ik sta dan tegen een muur te praten. Het voelt niet goed om Liam bij zijn vader weg te houden, maar zolang Tom zich niet als vader gedraagt, heb ik wel die neiging.”

Dit artikel komt uit Flair 28-2020. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks bij Flair.

_{Bron: Redactie Flair}