Opgebiecht: ‘Ik haat, haat, háát mijn schoonmoeder’

Opgebiecht: ik haat mijn schoonmoeder

“Mijn schoonmoeder bemoeit zich werkelijk overal mee. En het erge is: Wouter hangt ook zo aan haar. Ze zijn zó close dat ik bang ben dat onze relatie zal sneuvelen. Petra, zoals het mens heet, heeft verder geen kinderen. Wouter is het wonder daar thuis, want ze zou geen kinderen kunnen krijgen. Toen zij en mijn schoonvader zich daarbij hadden neergelegd, zijn ze destijds - ik praat nu over 34 jaar geleden - een procedure gestart om een kind te adopteren. En terwijl ze daarmee bezig waren, raakte Petra zwanger van Wouter.

Natuurlijk begrijp ik dat ze heel gelukkig waren en dat Wouter daarom altijd als een prins is behandeld. Hij is hun wereldwonder, heeft altijd op een voetstuk gestaan en is zo verwend als ik weet niet wat. Dat snap ik allemaal en het is top dat Wouter daar zo goed doorheen is gekomen. Hij is een superleuke man. Ik ben al drie jaar heel happy met hem en nog steeds verliefd. Dit klinkt lullig, maar als je zijn moeder kent, kun je alleen maar blij zijn dat Wouter niet totaal verpest is. Qua karakter lijkt hij veel meer op zijn vader. Hij is rustig en relaxed en heeft niet die hysterische trekjes van zijn ma.”

Niet goed genoeg

"We wonen in een stad en de ouders van Wouter wonen in een dorp hier vlakbij. Petra heeft helaas een auto, dus er is niets wat haar tegenhoudt om te pas en te onpas bij ons langs te komen. Dat gebeurt dus ook, meerdere keren per week. Wouter is altijd blij om zijn moeder te zien. Die doet de deur open alsof hij haar al honderd jaar niet heeft gezien, terwijl dat meestal niet langer dan twee dagen geleden is. Dan wordt ze groots door hem onthaald en vervolgens praat ze eigenlijk alleen maar met Wouter. Ze ziet mij niet staan, want ik ben natuurlijk niet goed genoeg voor haar jongen. Dat ligt niet aan mij hoor, zelfs Máxima zou niet goed genoeg zijn.

Het enige wat ik met regelmaat krijg, is kritiek. ‘Wout, wat heb je nou toch voor een shirt aan, dat heeft zij vast voor je gekocht?’ Dat soort opmerkingen maakt ze voortdurend en ik ben dus die ‘zij’. Ik heb op zo’n moment weleens gezegd dat ik Melissa heet, waarop Wouter vreemd opkeek en ik alleen een dodelijke blik van Cruella - mijn koosnaampje voor haar - kreeg. Ik heb het vaker aangekaart bij Wouter. Het merendeel gaat langs hem heen, maar soms merkt hij ook dat er een ongemakkelijke situatie ontstaat. Jammer is dat hij begrip voor haar heeft. ‘Ze kan me niet loslaten, trek het je niet zo aan,’ zegt hij dan. Of: ‘Er is maar één vrouw in mijn leven en dat ben jij.’ Maar dat is dus niet waar en dat vind ik beangstigend. Ook, of misschien wel júist als ik naar de toekomst kijk."

In de toekomst?

"Wouter en ik zijn een goed stel, ik denk dat we elkaar echt wel gevonden hebben. We praten over trouwen en kinderen krijgen. Dat lijkt allemaal heel rooskleurig, maar mijn toekomstbeeld wordt verstoord door Petra. Ik moet er niet aan dénken dat zij oma wordt van mijn kinderen. Dat idee benauwt me vreselijk. Wouter is meer van de tradities dan ik. Hij wil eerst trouwen en het zou me niet verbazen als hij me binnenkort ten huwelijk vraagt. Hij zal er zeker van uitgaan dat ik ja zeg. Maar ik ben bang dat ik dat niet kan. Dan kom ik nooit meer van haar af.

Voorzichtig heb ik gepolst of Wouter niet wil verhuizen. Hij keek me verbaasd aan en zag daar geen reden voor. Logisch, ons leven speelt zich hier af. Maar zolang Petra in de buurt is, twijfel ik. Zij is serieus de reden dat ik me afvraag of ik wel verder moet met Wouter. Compleet fucked up dat je zo gek bent op iemand, maar niet voor altijd voor die persoon durft te kiezen vanwege zijn moeder. Wouter realiseert zich niet dat de situatie voor mij onhoudbaar aan het worden is en dat hij mij misschien wel verliest. Door haar.”

Dit verhaal komt uit Flair 37-2018. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks bij Flair.

_{Bron: Redactie Flair}