Opgebiecht: ‘Door m’n high school sweetheart twijfel ik aan het huwelijk met mijn vriend’

Tim en ik waren achttien toen we verkering kregen. Het klopte gewoon, ik denk dat we snel doorhadden dat we elkaars ware liefde zijn. Dezelfde interesses, allebei gestudeerd en qua humor en blik op de wereld liggen we op één lijn. Ik hoef hem maar aan te kijken om te weten wat hij bedoelt. Daarom heb ik nooit getwijfeld aan onze liefde. Na een paar jaar gingen we samenwonen. Toen we vorig jaar in ons nieuwbouwhuis aan het klussen waren, was dat allemaal superspannend en leuk.

We hebben een heleboel vrienden, werden aan alle kanten geholpen en ik voelde me gelukkig. Ik ben nog steeds blij dat Tim en ik elkaar gevonden hebben, echt waar. Vorig jaar vroeg hij me op vakantie ten huwelijk. We hadden het er weleens over gehad en wisten van elkaar dat we het wilden. Maar ik wilde gevraagd worden. Tim ging op zijn knieën op het strand, fles champagne erbij en een ondergaande zon. Van zo’n man moet je toch houden? Natuurlijk zei ik ja.

Nog verliefd?

Toch is er nu ineens een ‘maar’, die ik nooit heb zien aankomen. Samen met mijn beste vriendin ging ik laatst naar een reünie van de havo. Het was gezellig, veel mensen, wijntjes, hapjes en ineens stond ik oog in oog met Dyon. Dyon, de jongen van mijn eerste zoen – in het fietsenhok, echt waar. Hij omhelsde me spontaan en riep uit: ‘Anne, mijn eerste liefde!’ Ik kreeg er een kleur van. Het was super om hem te zien, hij was een knappe vent geworden en vertelde van alles over zijn leven. Hij had veel gereisd, afwisselend werk gedaan en kwam op me over als een echte avonturier. We hebben een tijd samen zitten bijpraten en dat klikte gruwelijk. Toen de reünie was afgelopen, zijn we nog met een groepje de stad ingegaan en een café ingedoken. Dyon en ik bleven maar doorpraten.

Toen mijn vriendin en ik uiteindelijk weggingen, vroeg zij wat er in godsnaam was gebeurd die avond. De vonken tussen Dyon en mij waren haar dus niet ontgaan. ‘Wat een leuke gast, hè?’ zei ik bij het pakken van onze fietsen. Ze zei: ‘Kijk je wel uit?’ Ik lachte het weg, maar kon niet ontkennen dat ik vet van Dyon onder de indruk was. Op school hebben we als tieners misschien maar een paar weken verkering gehad, een keertje geschuifeld op een schoolfeest en gezoend. Ik betrapte me erop dat ik me afvroeg waarom het fout was gegaan.

Alles op z’n kop

Een stomme gedachte, ik denk dat we veertien waren, dus het ging helemaal nergens over. Maar die jongen deed nu echt wat met me. Ik krijg hem nog steeds niet uit mijn hoofd. Die blik: alsof de wereld van hem is, maar dan op een goede manier. Zo’n man die alles gedaan krijgt met zijn charmes. Het zou me ook niet verbazen als hij tientallen vriendinnen heeft gehad. Hij vertelde dat hij nu geen vaste relatie heeft, ik vertelde over mijn aanstaande huwelijk met Tim. ‘Weet je het zeker?’ grapte hij nog. En ik knikte en zei: ‘Voor tweehonderd procent.’

Dat was toen. Maar inmiddels denk ik bij alles wat Tim doet: hoe zou Dyon dat doen? En nog erger: als ik wakker word en Tims hoofd op het kussen zie, verbeeld ik me als ik mijn ogen dichtdoe dat Dyon daar ligt. Verschrikkelijk. Mijn vriendin zegt: ‘Je hebt cold feet.’ Ik heb haar beloofd dat ik geen contact zoek met Dyon, dat lijkt mij ook beter. Maar ze moest eens weten dat ik dag en nacht aan hem denk. Ik heb zijn nummer wel, maar weet dat ik blij moet zijn met alles wat ik met Tim heb. Zo lastig dit. Dyon zet mijn hele leven vol zekerheden op z’n kop. Stel nou dat ik al die jaren in de verkeerde heb geloofd? Misschien is Tim toch niet de ideale man voor me? Ik ben radeloos.”

_{Bron: Redactie Flair}