Vrouwengeheimen: ‘De eerste dagen zag ik mijn hele toekomst als één zwart gat’

“Ik was al maanden extreem moe, soms zag ik dubbel. Ik had een branderige pijn in mijn armen en benen en een vreemd tintelend gevoel in mijn vingers. In eerste instantie dacht ik dat het kwam door de stress op mijn werk. Maar ook tijdens de vakantie had ik er last van. Mijn huisarts verwees me uiteindelijk door naar een specialist.”

Nieuwe baan en chronisch ziek

“Tijdens mijn eerste sollicitatiegesprek had ik nog geen uitslag van die onderzoeken. Mijn sollicitatie verliep prima en na twee weken mocht ik voor een tweede gesprek komen. Ik had precies de juiste ervaring voor de baan. Ook vonden ze het prettig dat ik dichtbij woonde, want de werktijden konden nog wel eens variëren. Dat was ik gewend. Ik heb een latrelatie en geen kinderen, dus ben daarin heel vrij. Ze zouden me binnen een week laten weten of ik aangenomen was. Op hun vraag of zo alles was besproken, antwoordde ik dat het me allemaal duidelijk was. Maar ik vertelde ze niet dat ik chronisch ziek ben.

Twee dagen voor het tweede gesprek had ik de uitslag van de onderzoeken gehoord. De diagnose luidde Multiple Sclerose. Een voortschrijdende ziekte, waarvan je niet kunt genezen en die in de loop van de jaren alleen maar erger wordt. In het slechtste geval zou ik zelfs in een rolstoel kunnen belanden. Eigenlijk kon ik het op dat moment nog nauwelijks bevatten. Bijna niemand in mijn omgeving wist het toen nog, zelfs mijn ouders niet. Alleen mijn vriend en mijn beste vriendin. De eerste dagen zag ik mijn hele toekomst als één zwart gat.”

Maar nu heb ik spijt

“Ik dacht ook dat ik die nieuwe baan wel kon vergeten. Niemand wil een werknemer die vaak ziek zal zijn en uiteindelijk waarschijnlijk in de WAO belandt. Maar zowel mijn vriend als vriendin dachten dat het daar niet op stuk hoefde te lopen. Allebei vonden ze dat ik niets moest vertellen tijdens het sollicitatiegesprek, om een eerlijke kans te krijgen. Zodat ik toch kon laten zien wat ik waard was, ondanks mijn ziekte. Ze droegen goede argumenten aan. De prognose is nog erg vaag, maar het is wel zeker dat ik niet de meest agressieve vorm van MS heb. Misschien kan ik gewoon blijven functioneren.

Ik wilde sowieso weg bij de baan die ik had. Bovendien zou ik een jaarcontract krijgen, dus mijn nieuwe opdrachtgever kon toch wel van me af, als ik te vaak ziek zou zijn. Toen was ik het met ze eens, maar nu heb ik spijt. Door niet eerlijk te zijn, heb ik meteen al het vertrouwen van mijn nieuwe werkgevers beschaamd. En als het uitkomt - wat natuurlijk een keer gaat gebeuren - moet ik maar hopen dat ze mijn handelen zullen begrijpen. Ik heb me behoorlijk in de nesten gewerkt, want ik heb hierover ook tegen mijn ouders gelogen. Ik kwam met goed nieuws en slecht nieuws bij ze aan. Een ernstige ziekte, maar ook een nieuwe baan.”

Ziekmelden

“Mijn vader vroeg meteen of dat geen bezwaar was voor mijn nieuwe werkgever. Ik antwoordde van niet en praatte meteen door over de behandeling van mijn ziekte. Hij vroeg toen niet verder. Wat het extra moeilijk maakt, is dat ik een behandeltraject ben ingegaan met het medicijn Interferon bèta, waarvan ik griepachtige verschijnselen krijg - soms zelfs met koorts. Op den duur moet dat minder worden, maar ik ben al een paar keer flink beroerd geweest.

Tweemaal heb ik me ziek moeten melden, de andere keren hield ik mezelf overeind met paracetamol. lk voelde me heel schuldig toen een van mijn collega’s me tips gaf om mijn weerstand op te krikken en met verschillende homeopathische middeltjes kwam aanzetten. Ik kon wel janken. Was het maar zo eenvoudig te genezen. En kon ik maar eerlijk zijn, want mijn leugen is voor mij een extra zware last.”

_{Bron: Redactie Flair}