Vier vrouwen over toxic vriendschappen: ‘Als ik aan haar terugdenk, raak ik bijna weer in paniek’
Het is misschien nog wel moeilijker om een vriendschap uit te maken dan een relatie. Want: een vriend(in) zeggen dat je haar of hem niet meer wilt zien, klinkt wel heel hard. Toch is het soms nodig, omdat een toxische vriendschap een enorme impact op je kan hebben. Vier vrouwen vertellen over hun ervaringen.
Elena (37) is kunstenaar: ‘Hij noemde mijn werk ‘schattig’, terwijl hij zichzelf heel interessant vond’
“Tijdens de modeopleiding in 2010 leerde ik hem kennen. Op dat moment had ik geen vrienden, omdat ik het druk had met mijn studie. Hij was heel vrolijk en flamboyant. Dat vond ik leuk aan hem. Jarenlang hielp ik hem met zijn kunst en performances. Voor mij was hij een bron van inspiratie, ik wilde ook kunstenaar worden. Maar steeds kraakte hij mijn werk af. Mijn moeder was de eerste die dat opviel en toen zei ik nog: ‘Nee, dat kan niet, want hij is een goede vriend.’ Toch begon ik in te zien dat hij mij gebruikte.
Als ik hem om hulp vroeg, zei hij vrijwel altijd nee. Ook noemde hij mijn werk ‘schattig’, terwijl hij zichzelf heel interessant vond. Tien jaar ben ik vrienden met hem geweest. Totdat ik een keer iets had gezegd over zijn politieke voorkeur. Hij vond dat een aanval, ik werd daar boos om en toen was het klaar. Inmiddels zijn we al een jaar niet bevriend, wel nog op sociale media trouwens. Ik erger me aan hem, zie steeds meer in hoe ongelijkwaardig en ongezond onze relatie in elkaar stak.”
Kim (28) is ondernemer: ‘Achteraf denk ik dat er een jaloezie of onzekerheid van haar naar mij is’
“Tijdens mijn studententijd raakte ik bevriend met haar. We waren besties en werden al snel huisgenoten. Het klinkt misschien raar, maar ik heb me nooit helemaal veilig bij haar gevoeld. Dat kon ik moeilijk rijmen, omdat ze óók heel erg leuk kon zijn. Ik hoorde via gemeenschappelijke vrienden dat ze over me roddelde en steeds vaker werd ik buitengesloten. We woonden met vier andere vriendinnen en dan gingen ze met elkaar thuis eten en werd ik niet uitgenodigd; zat ik in mijn eentje op mijn kamer te eten. Eigenlijk is dat gewoon pesten.
Uiteindelijk werd de situatie voor mij ondraaglijk, ik werd heel onzeker. We kregen enorme ruzie om iets kleins en zij schilderde me af als leugenaar. Achteraf denk ik dat er een jaloezie of onzekerheid van haar naar mij was. Waarom zou je anders zo tegen iemand doen? Ik ben ergens anders gaan wonen en heb haar nooit meer gesproken. Dit heeft wel impact op me gehad: zodra ik me niet veilig bij iemand voel, gaan alle alarmbellen af.”
Raven (32) is ervaringswerker bij de GGZ: ‘Ik was altijd bang voor haar boosheid’
“Acht jaar geleden leerde ik iemand kennen. Als ik aan haar terugdenk, raak ik bijna weer in paniek. Als ik me niet goed voelde, kon ik bij haar slapen en maakte ze een ontbijtje. Dat is heel lief, dat besef ik wel, en niemand is voor honderd procent slecht. Maar daarna gebruikte ze dat tijdens een ruzie en zei ze: ‘Kijk eens wat ik allemaal doe voor jou!’ Ze was manipulatief, gebruikte veel drank en drugs. Op een gegeven moment zat ik bij haar in de auto en begon ze te blowen en te drinken. Daar ben ik enorm van geschrokken.
Het voelde eng, ik was ook altijd enorm bang voor haar boosheid. Facebook was heel belangrijk voor haar. Toen ik een keer iets niet had geliket, belde ze boos op en zei ze: ‘Je wilt geen vrienden meer zijn, hè.’ Ze heeft me verwijderd op Facebook en toen is ons contact doodgebloed. Dat betekende dat ik niet degene was die hoefde te zeggen: het is klaar. Dat vond ik wel fijn. We zijn een halfjaar bevriend geweest, maar het heeft me heel veel stress gekost.”
Vier vrouwen over vreemdgaan
Maxime (27) is schrijver: ‘Er werd ongelooflijk geroddeld, waardoor ik me onveilig voelde’
“Ik was negentien toen ik via een studentenvereniging terechtkwam in een jaarclub, die ik als heel toxisch heb ervaren. Het klinkt een beetje als een stereotype dat vooral bij vrouwen vaak wordt benoemd, maar er heersten veel afgunst en jaloezie. Er werd ongelooflijk veel geroddeld en dat zorgde ervoor dat ik me onveilig voelde. Elke woensdag aten we met elkaar, maar ik zag altijd tegen dat etentje op. Daardoor wist ik ergens wel dat het niet goed zat, want op afspraken met andere vrienden kon ik me juist verheugen.
Toen ik een keer uitsprak in die groep dat ik me niet helemaal veilig voelde, werd er lacherig op gereageerd. Ik wist: dit klopt niet, en ben eruit gestapt. Dat was de beste beslissing uit mijn leven, maar het is ook verdrietig. Ik droom nog geregeld over ze en sindsdien heb ik een hekel aan groepen. Geef mij maar een-op-een vriendschappen. Gelukkig heb ik die genoeg.”
De rest van dit dossier lees je in Flair 06-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.
