Vier vrouwen over hun late ADHD-diagnose: ‘Ik vond eindelijk herkenning en erkenning voor mezelf’

Amber (27): ‘Toen ik het ging googelen, herkende ik superveel symptomen’

“Toen ik twee jaar terug fulltime in de horeca ging werken, zei een collega met ADHD dat zij veel van zichzelf terugzag in mij: ik wilde ook als een duizendpoot overal bij helpen, maar in mijn hoofd zat ik ondertussen alweer bij een volgende taak. Ik lachte haar woorden weg, net zoals ik dat in het verleden al vaker had gedaan als mensen vroegen of ik ADHD had. Maar toen ik eenmaal ging googelen, herkende ik superveel symptomen: impulsief, snel afgeleid, vergeetachtig.

Mijn veronderstelling was altijd dat iedereen daar last van had, maar na een professionele test bleek ik het inderdaad te hebben. Wat sindsdien het meeste is veranderd, is mijn kijk op ADHD. Ik wilde er eerder niks van weten, omdat ik dacht dat het een stoornis of handicap was. Maar ik functioneer gewoon net wat anders dan wat door de meeste mensen als ‘gangbaar’ wordt gezien.”

Maartje (35): ‘Ik sta elke dag op tijd op en ga dan direct sporten’

“Er was altijd al iets anders aan mij, maar artsen deden aan symptoombestrijding door me antidepressiva voor te schrijven. In eerste instantie hielpen die, maar later maakten ze de boel alleen maar erger. Pas op mijn 33ste is er door een klinisch geneticus geconstateerd dat ik weleens ADHD zou kunnen hebben. Ik ben blij dat ik nu weet waarom ik ben zoals ik ben, want daardoor kan ik gerichter werken aan oplossingen.

Zo sta ik elke dag op dezelfde tijd op en ga dan direct sporten, zodat de overtollige energie uit mijn systeem is. Ook begon ik met een ontstekingsremmend dieet, gebruik ik een koptelefoon en een speciale bril die prikkels buiten houden, doe ik aan boeddhistische meditatie en zorg ik dat ik voor tien uur ’s avonds in bed lig. Dat heeft de symptomen van ADHD voor mij een stuk draaglijker gemaakt of zelfs doen verdwijnen.”

Suze (21): ‘Ik was niet lui, maar had geen puf door alle prikkels die ik binnenkreeg’

“Sinds ik vorig jaar de diagnose ADHD kreeg, slik ik medicijnen. Dat was in het begin wel een beetje een zoektocht, omdat het ene niks effectiefs deed en het andere enorme bijwerkingen gaf. Sinds drie maanden heb ik een nieuwe soort en merk ik dat ik eindelijk weer zin in de dag heb. Eerder wilde ik wel van alles doen, maar lukte dat niet.

Nu merk ik dat ik na de inwerking van mijn medicijnen wil opstaan en aan de slag gaan. Eindelijk kan ik wat aan mijn studie doen en dingen ondernemen met vrienden, iets wat voorheen amper lukte omdat ik erg overprikkeld was. De grootste eyeopener is dat ik nu eindelijk weet hoe het is om een normaal energieniveau te hebben. Ik was niet lui, maar ik had geen puf door alle prikkels die ik binnenkreeg. Omdat mijn medicijnen helpen de prikkels te filteren, kan ik nu grotendeels meedoen aan het gewone leven.”

Martine (27): ‘Ik ben anders en dat voelt geweldig’

“Ik heb altijd al het gevoel gehad dat ik een beetje buiten de boot viel, maar pas tijdens mijn studententijd begon dat me echt op te breken. Twee jaar lang ben ik naar de Praktijk Ondersteunend Hulpverlener (POH) gegaan omdat ik kampte met depressiviteit, prestatiedruk, faalangsten en overspannenheid. Die sessies waren fijn, maar ik kwam niet echt verder.

Alles veranderde toen ik begin 2022 in gesprek raakte met een meisje dat vertelde dat ze ADHD had. Ik dacht meteen: dit heb ik ook. Achteraf is mijn diagnose een grote openbaring geweest. Ik vond eindelijk herkenning en erkenning voor mezelf, waardoor ik mezelf in een heel ander daglicht ging zien. De depressie waarmee ik al jaren kampte, was in een week weg. Ik voel me sindsdien als herboren, zelfverzekerder en trots. Trots op wie ik ben en op hoe ver ik ben gekomen. Ik ben niet kapot: ik ben anders en dat voelt geweldig.”

Lees de rest van het dossier in Flair 04-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.