Vera (25) werd aangerand door een serieverkrachter: ‘Zijn lege blik maakte me extra bang’

Aangerand door een serieverkrachter

“Als ik terugdenk aan die februariochtend lijkt het lang geleden, maar tegelijkertijd herinner ik me alle details. Ik fietste alleen naar school. Ik moest daarvoor een stukje over een verlaten pad langs de provinciale weg. In de weken ervoor had ik gehoord dat daar iemand actief was die meisjes aanrandde.

Maar ik ging er blind vanuit dat dit in de avonden was geweest. Ik fietste een man op een scooter tegemoet. Hij had de klep van zijn helm openstaan en keek me recht aan toen we elkaar passeerden. Ik kreeg meteen een heel naar gevoel en fietste snel door. Toen ik achteromkeek zag ik dat hij bezig was zijn scooter te keren. Foute boel, dacht ik meteen.

Er ging zo veel door me heen: wat hij zou doen, wilde hij me verkrachten of ook vermoorden? Het zal een minuut hebben geduurd en toen reed hij al naast me. Hij pakte me bij mijn schouder en trok me naar achteren, in de berm. Toen hij op me afkwam, zag ik hoe groot hij was. Ik lag daar helemaal stil, voelde me zo kwetsbaar. Hij keek me aan, mijn angst leek hem niks te doen. Juist die lege blik maakte me extra bang. Hij betastte eerst mijn borsten en daarna voelde hij tussen mijn benen. Als ik niet ingrijp gaat hij me verkrachten, bedacht ik me. Het was alsof ik wakker schrok. Ik duwde hem en krabde zijn gezicht. Hij schrok van mijn reactie en stopte. Dat gaf me moed en ik krabde hem weer en begon te schreeuwen. Toen liet hij me los, trok snel zijn scooter overeind en reed weg.”

Ook andere meisjes

“Ik begon te hyperventileren en belde mijn moeder. Zij kwam me meteen ophalen en bracht me naar huis, waar de politie al klaarstond. Praten met de agenten was moeilijk, maar het lukte me om alle details te vertellen. Ik hoorde dat ze het vermoeden hadden dat dit dezelfde man was, die ook aan andere meisjes had gezeten. Toen ze weg waren, wilde ik er niet meer over praten. Ik ben lang gaan douchen en kroop daarna in bed. Ik was doodop.

Ik merkte eigenlijk meteen dat ik me anders voelde dan voor de aanranding. Als ik in een kamer was met alleen jongens, voelde ik me niet op mijn gemak. Ik kon niet tegen het geluid van scooters of plekken waar mensen dicht op elkaar staan. Ik schaamde me ook. Waarom had ik hem niet meteen van me afgeslagen? Ongeveer zes maanden na de gebeurtenis kreeg ik een belletje: ze hadden iemand opgepakt. Tijdens het verhoor had hij alles toegegeven. De rechtszaak volgde een paar maanden later en daar hoorde ik voor het eerst wat hij had gedaan: hij had meerdere vrouwen aangerand en verkracht. Het was een schok om te weten dat het die dag ook anders had kunnen aflopen.

Er werd over geschreven in de plaatselijke kranten en elke keer als ik er iets over hoorde, bonsde mijn hart in mijn keel. Hoewel ik blij was dat de dader gevangenisstraf en tbs kreeg, ging het in de maanden na de rechtszaak juist bergafwaarts. Ik begon veel te drinken om de scherpe randjes eraf te halen. Mijn ouders wilden me helpen, maar ik zette me juist tegen hen af. Op een dag vond mijn moeder me ’s nachts dronken in de badkamer, ik wist niet meer hoe ik thuis was gekomen.

Toen ze me wat nuchterder had gekregen, kwam alles eruit en achteraf was dat het beste wat kon gebeuren. Mijn ouders hebben me geholpen om hulp te vinden waardoor ik EMDR-therapie ben gaan volgen. Daarbij beleefde ik het moment van de aanranding telkens opnieuw, waardoor het steeds minder heftig voelde. Ik had vaak het gevoel dat ik er niet zo mee mocht zitten: andere slachtoffers hadden immers meer meegemaakt. Maar dat ik niet was verkracht, deed niet af aan het trauma. Dit besef zorgde ervoor dat ik opkrabbelde en me steeds beter ging voelen.”

Zedendelicten in de media

“Als ik in het nieuws iets zie over zedendelicten triggert me dat nog steeds. Vooral als het woordje ‘serie’ eraan wordt vastgeplakt. Ik denk dan aan al die slachtoffers van wie het leven voor altijd is veranderd. Ik heb ook nog steeds mijn moeilijke momenten, maar het gaat wel steeds beter. En aan de stukjes waar het beter kan, blijf ik werken. Zoals in het contact met jongens, intiem zijn en relaties aangaan. Ik vond het lange tijd moeilijk dat ik nooit terug kan gaan naar de onbezorgde Vera. Maar ik accepteer nu wat ik heb meegemaakt.”

Deze ‘Real Life’ staat in Flair 21-2023. Meer van zulke verhalen lees je wekelijks in Flair.