Uus (45) verloor haar broer in de jungle: ‘Diep vanbinnen wisten we: deze stilte is niks voor hem’

“De laatste keer dat ik Casper zag in oktober 2005 kwam hij bij me langs op mijn studentenkamer om afscheid te nemen. We aten samen pizza en hadden het over zijn aanstaande reis naar Venezuela en wat hij daar allemaal hoopte te beleven.

Toen hij wegging, deed hij een grote, zware rugzak op en liep ik mee naar de voordeur. Die rugzak nam hij overal mee naartoe, om zichzelf te trainen voor de wandeltochten die hij zou maken. Daarom liep hij ook niet richting de tram zoals gewoonlijk, maar ging hij lopend richting het station.

We pakten elkaar nog eens beet en ik wenste hem veel plezier. Daarna liep hij weg, de straat uit. Geen haar op mijn hoofd die dacht dat dit de laatste keer was geweest dat ik mijn broertje zou zien.

Jungle, bergen en strand

Toen Casper vertelde dat hij na zijn afstuderen naar Venezuela zou gaan, vonden we dat plan niet gek. Hij was 23 jaar, een mooie leeftijd voor zo’n reis. Hij hield van de natuur en het was een bestemming met heel verschillende flora en fauna, jungle, bergen en strand.

Ik kon me voorstellen dat hij dit een interessante bestemming zou vinden. Hij las reisgidsen en stippelde routes uit, hij bereidde zich goed voor. Dat deed hij samen met zijn studiegenoot Christophe met wie hij samen de reis zou maken.

In Venezuela mailde hij ons geregeld. Dan vertelde hij over zijn belevenissen en wat het volgende avontuur zou worden. Mijn moeder volgde zijn stappen op een kaart van Venezuela.

Elke route waarover hij vertelde, hield ze bij. Ze las over zijn volgende bestemming en vertelde ons daarover. Hierdoor voelde het alsof we allemaal een beetje mee op reis waren. Uit zijn mails aan mij maakte ik op dat hij met Christophe de tijd van zijn leven had, genoot van alle mooie natuur.

Zijn laatste bericht

In zijn laatste bericht vertelde hij te zijn aangekomen bij een jeugdherberg. Van daaruit zouden ze voor een wandelroute de jungle intrekken bij het Andesgebergte. Hierdoor zou hij even iets minder goed bereikbaar zijn, omdat er geen internetbereik was.

Dus toen we vervolgens even niks hoorden, maakten we ons niet direct zorgen. Maar na een paar dagen werden we onrustig. Dit duurde wel erg lang. En met de dagen groeide ons onderbuikgevoel. We stuurden toch een mail, maar kregen geen antwoord. We hielden ons vast aan het feit dat ze een week later thuis zouden komen.

Mijn twee zussen, ouders en ik stelden elkaar en onszelf gerust met beredeneringen waarom we niks hoorden. Maar diep vanbinnen wisten we: deze oorverdovende stilte is niks voor Casper. Op de dag dat hij terug zou vliegen, liet de vliegmaatschappij ons weten dat ze niet waren ingecheckt. Toen wisten we zeker dat het mis was.”

Geen stap verder

“Eigenlijk zijn wij als familie direct in de actiemodus overgegaan. We begonnen instanties te bellen om een zoektocht op te starten. Ik poetste mijn Spaans op zodat ik zou kunnen communiceren in de taal die ze daar spreken.

In die tijd was er nauwelijks Facebook of andere sociale media, dus om aan informatie te komen, hebben we een kettingmail gestuurd naar al onze eigen contacten met de vraag die weer aan hun contacten door te sturen.

Daarin vroegen we of iemand ze was tegengekomen, iets van informatie voor ons had. We kregen ontzettend lieve reacties en mensen ter plaatse boden ook aan om te helpen. We kregen foto’s van twee Nederlandse reizigers die Casper en Christophe in de dagen voor hun verdwijning waren tegengekomen.

De hoop ebde weg

Er zat een prachtige foto van Casper bij, die een kleine alligator vast heeft. Op die foto zag ik een echte reiziger, met een kettinkje om van de plaatselijke markt en een verrekijker om de nek. Die foto hebben we voor de affiches gebruikt die in Venezuela werden opgehangen door behulpzame mensen.

Mijn ouderlijk huis veranderde ondertussen in het hoofdkwartier van de crisisoperatie. Mijn zussen en ik studeerden gedurende de week en gingen in het weekend naar huis om te helpen.

We dachten dat Casper elk moment gevonden kon worden, dus dan zet je een studie natuurlijk niet stop. Maar naarmate de dagen zich opstapelden en er nog steeds geen spoor van ze was, veranderde de hoop in wanhoop...

Dit is een Real Life uit Flair. Het hele verhaal lees je in Flair 13-2023. Wil je ‘m liever laten bezorgen? Bestellen kan hier.