Trodessa (43) overleefde borstkanker en een hersenvliesontsteking: ‘Ik heb twee keer de dood in ogen gekeken’

Acceptatie

“Voor zover ze kunnen zien, zit er op dit moment geen kanker in mijn lijf. Dat is natuurlijk heel fijn maar als je in twee en een halfjaar tijd twee zulke heftige dingen meemaakt, vergt dat enorm veel van je lichaam. Zowel geestelijk en lichamelijk worstel ik er nog elke dag mee. Je kunt niet zoiets meemaken en er niets aan overhouden. Ik heb twee keer de dood in ogen gekeken en het is een wonder dat ik er nog ben.

Op mijn 36e kreeg ik borstkanker. Het was een agressieve tumor, waar ik anderhalf jaar intensieve behandelingen voor moest ondergaan wilde ik het overleven. Chemo’s, bestralingen, immuuntherapie, hormoontherapie, noem het maar op. Voor mijn gevoel moest ik wel honderd keer per week naar het ziekenhuis, vrijwel alles draaide om beter worden.

Acht maanden na mijn laatste behandeling kreeg ik tijdens een vakantie in Kaapverdië een hersenvliesontsteking. In de kliniek waar ze me onderzochten, raakte ik in coma. Ik kon niet in Nederland geopereerd worden: de reis was te lang, dat zou ik niet overleven. Ik ben naar Gran Canaria gebracht waar ik geopereerd ben. Mijn familie kreeg te horen dat er een kans was dat ik zou overlijden.

Ik heb uiteindelijk tien dagen in coma gelegen, waarna zo ongeveer alle spierkracht uit mijn benen was verdwenen. Ik was net langzaam een beetje aan het opkrabbelen van de borstkanker, nu kon ik weer van voren af aan beginnen.

Alles wat er is gebeurd, heeft me als mens ontzettend veranderd. Mijn leven was een sneltrein die maar doorraasde, nu zit ik in de stoptrein. Ik voel en ervaar het leven. Ook de donkere dagen. Dat is misschien wel de belangrijkste les die ik heb geleerd: we jagen allemaal bijna manisch het geluk na, maar ik geloof dat geluk juist betekent dat je kunt accepteren dat het leven soms moeilijk is. Misschien heel cliché, maar ik wil mijn leven leiden met mijn hart als kapitein en mijn hoofd als uitvoerder.”

De dood als leermeester

“Als persoon heeft het bijna-dood zijn mij vrijheid gegeven. In die zin is de dood mijn grootste leermeester geweest. Toen ik borstkanker had, kwamen er tussen de helse behandelingen door belangrijke levensvragen op, zoals: wat was ik in godsnaam aan het doen voordat ik ziek werd? Ik was leidinggevende in de sales van een multinational en werkte van promotie naar promotie omdat dat nu eenmaal zo hoorde. Ik had weinig tijd voor mijn man en twee kinderen.

Ik besloot een boek te gaan schrijven; iets wat ik anders nooit zou hebben geambieerd, maar nu dacht ik: waarom niet? Voor mijn boek De zin van de dood interviewde ik tientallen mensen die allen vroegtijdig zouden komen te overlijden. Ik wilde weten welke lessen zij mij konden leren. Wie ik ook sprak, bij iedereen herkende ik wel iets.

Het altijd nastreven van het perfecte plaatje, het veel te hard werken, de overbezorgde moeder die haar kinderen te weinig ruimte gaf… In feite komt ieders verhaal op hetzelfde neer: de grootsheid van het leven zit ’m in de kleine dingen. Het gaat niet om die verre, dure vakantie, het gaat om de tekening die je kind voor je maakt. Ik ontbijt niet meer met een krantje of de telefoon, maar geniet in stilte intens van mijn ontbijt of cappuccino. Ultiem geluk.

Al met al ben ik onder de streep een gelukkiger mens, al heb ik zeker ook moeilijke dagen. En fysiek gezien heb ik een waslijst aan klachten overgehouden. Door de combinatie van medicijnen en lang bedlegerig zijn heb ik bijvoorbeeld osteoporose gekregen, waardoor ik vreselijke rugpijn heb en lang zitten of lopen pijnlijk is. Ze zeggen weleens dat je beter met tegenslagen om kunt gaan als je zoiets hebt meegemaakt als ik. Maar ik voel juist dat mocht er opnieuw iets naars gebeuren, ik de energie niet meer heb om te vechten. Ik heb al mijn mentale kracht opgebruikt.”

De verhalen van Stefani en Daphne lees je in Flair 9-2023.