Tirzah zit door een skiongeluk in een rolstoel: ‘Ik had ook dood kunnen gaan, maar ik was er nog’

Weekendje wintersport

“Zes jaar geleden ging ik met vrienden een weekendje op wintersport in Spanje. Op de tweede dag was ik alleen aan het skiën toen ik over een glad stukje ijs ging. Ik raakte de controle kwijt en viel keihard op mijn rug. Daarna gleed ik de helling af naar beneden tot ik mezelf kon stoppen met mijn armen. En toen kwam de vreselijke pijn, overal in mijn lichaam.

Ik kon mijn benen niet gebruiken, al stond ik daar op dat moment nog niet zo bij stil. Ik schreeuwde om hulp en het leek een eeuwigheid te duren tot een Spaanse man naar me toe kwam. Hij lichtte mensen van een EHBO-post in, die me vervolgens naar het ziekenhuis brachten. Ik bleek klaplongen te hebben, en mijn rug en al mijn ribben waren gebroken. Ik ben platgespoten met morfine tegen de pijn en had daarna weinig besef van wat er allemaal gebeurde.

Pas toen ik was overgebracht naar een revalidatiecentrum in Nederland, hoorde ik hoe ernstig het was. Er kwamen allemaal artsen mijn kamer binnen, mijn moeder zat naast me en hield mijn hand vast. ‘Je hebt een dwarslaesie en je moet er rekening mee houden dat de kans dat je nog zult lopen minimaal is,’ zei een arts. Ik moest huilen en wilde niemand aankijken. Door het raam zag ik de grijze lucht. Wat een kutleven, dacht ik.”

Geen representatie

“De maanden erna stonden in het teken van revalideren en het een plek geven. Dat was niet makkelijk, je moet het beeld dat je van je leven hebt helemaal bijstellen. Maar ergens maakte ik een mental switch: ik had ook dood kunnen gaan, maar ik was er nog. En ik was heel blij dat ik nog leefde. Wat me erg heeft geholpen, was mijn ervaringen delen op social media, zoals het schrijven van gedichten over mijn gevoelens en het maken van blogs.

Steeds meer mensen lazen die stukjes en ik kreeg reacties van vrouwen die zich in mijn verhaal herkenden of erdoor geraakt werden. Dat vond ik mooi. Het is niet zo dat ik van de ene op de andere dag besloot een rolmodel te worden: het groeide op een organische manier. Vorig jaar heb ik meegedaan aan Miss Wheelchair World in Mexico. Door mijn podiumangst gierden de zenuwen door mijn lichaam, maar ik werd tweede! Dat maakte me enorm trots.

Mijn deelname heeft me extra zelfvertrouwen gegeven om mijn stem te blijven gebruiken om een verschil te kunnen maken. Want nu ik in een rolstoel zit, merk ik hoe weinig inclusie er voor mensen met een beperking is. Dat begint al bij representatie op tv. Wanneer zie je, behalve paralympische atleten, iemand in een rolstoel die níét als zielig wordt geportretteerd? Vooral vrouwen. En dat sijpelt door in de hele maatschappij.

Er is ook op de werkvloer geen representatie, alsof er geen mensen in een rolstoel bestaan. Ik merk dat als ik nieuwe collega’s ontmoet, zij zich eerst geen houding weten te geven. Of dat, als ze me leren kennen, ze verbaasd zijn over hoeveel ik doe. Ik sport, ik ga op vakantie, ik rijd auto. Daar valt dus echt nog heel wat te winnen.”

Niet rolstoeltoegankelijk

“Ik merk ook dat toegankelijkheid een ding is. Ik kan soms niet naar een verjaardag, omdat de locatie niet rolstoeltoegankelijk is. Sociaal gezien loop ik hierdoor een hoop mis terwijl dat niet zou moeten. Nu het wintersportseizoen weer begint, merk ik dat mensen het soms lastig vinden tegen me te zeggen dat ze gaan skiën.

Maar ondanks wat mij is overkomen, zou ik mensen niet bang willen maken. Ben je gek, lekker genieten! Ik ben ook echt niet iemand die denkt: waarom is mij dit overkomen? Het was een stom ongeluk. Eigenlijk zie ik het als een jackpot aan pech, die ik heb gewonnen. Hoeveel kans heb je nou op een jackpot?”

Deze Real Life staat in Flair 07-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.