Teun (33) ontwikkelde een eetstoornis: ‘Weinig eten zorgde ervoor dat ik mijn somberheid deels kon onderdrukken’

“Als ik zei dat ik me dik voelde, betekende dat eigenlijk dat ik verdrietig, boos of onzeker was. Lange tijd dacht ik dat ik alleen depressief was, maar vanuit de depressie had ik een eetstoornis ontwikkeld. Weinig eten zorgde ervoor dat ik mijn somberheid deels kon onderdrukken.

Grenzen verleggen

Als kind beleefde ik alles heel intens, maar ik leerde nooit om die gevoelens op de juiste manier te uiten. Dat ik het kon uithouden om niet te eten gaf me een sterk gevoel: eindelijk iets wat ik wel kon. Het gaf me een roesje, iets verlammends. Alsof ik een beetje dronken was.

Ik verlegde steeds de grens: hoe ver kon ik gaan? Als ik iets meer at dan de bedoeling was, deed ik buikspieroefeningen of ging ik fietsen of opdrukken. Maar doordat ik zo weinig energie had, lukte het me op een gegeven niet meer om me aan mijn zelf opgelegde beweegregels te houden.

Al mijn onzekerheden projecteerde ik op mijn lijf. Het idee van volwassen worden benauwde me en nadenken over de toekomst deed ik liever niet. Ik wilde dan ook een kinderlijf houden. Ook koppelde ik mijn veranderende puberlijf aan dikker worden.

Voor mij was het nooit dun genoeg, want hoe dunner ik was, hoe minder ik bestond. Ik had het gevoel dat ik altijd maar alleen was, maar eigenlijk was dat niet zo: ik gaf zelf geen openheid. Ik speelde vaak met mijn eten, omdat ik wist dat mijn vader dan aan me zou vragen of er iets was. Maar toch zei ik dan niks. Mijn eetstoornis was een stiekeme wereld en die was helemaal van mij.”

Drempel

“Ik dacht vroeger dat er zekere en onzekere mensen waren. Een toenmalige klasgenoot die in mijn ogen heel zeker was, sprak op een gegeven moment een onzekerheid uit. Ik weet niet eens meer welke precies, maar het was op een heel constructieve manier. Hij kwam toch heel zeker over. Dat vond ik inspirerend. Ik dacht: ik kan dus ook zeker worden.

Voor mijn eetstoornis uitkomen voelde als uit de kast komen: zo veel schaamte ging er mee gepaard. Ik was halverwege de twintig en vertelde het als eerste aan een goede vriendin. Als ervaringsprofessional bij eetstoornisbehandelcentrum Human Concern wil ik de drempel om hulp te zoeken voor andere mannen verlagen.

Ik geef individuele therapie en doe groepssessies. Eetstoornissen worden gezien als vrouwenziektes. Er heerst een beeld dat vrouwen meer met hun lijf bezig zijn dan mannen, maar dat is niet per se waar. Mannen zijn er alleen op een andere manier mee bezig en vrouwen praten er makkelijker over.

Eetstoornissen bij mannen niet erkend

Het is interessant hoeveel mannen obsessief bezig zijn met dat lichaam in de sportschool. Ik wil andere mannen helpen door het delen van mijn levenservaringen. Daar ben ik zelf ook het meest mee geholpen. Daarnaast ben ik opgeleid als hulpverlener. Ik denk niet dat eetstoornissen minder vaak voorkomen bij mannen dan bij vrouwen, maar dat mannen ondergediagnosticeerd zijn.

Schaamte om erover te praten is een thema dat ik bij mannelijke cliënten wat vaker terug hoor dan bij vrouwen. Bij mannen lijkt er extra schaamte op te zitten. Ik had ooit een mannelijke cliënt die het een helende ervaring noemde dat hij een man ontmoette die ook een eetstoornis had gehad. Het was voor hem een erkenning dat hij normaal was.”

Heb je hulp nodig of maak je je zorgen om iemand? Chat elke avond tussen 19.00 en 21.00 uur op proud2bme.nl.

De andere verhalen van Leroy en Nick over hun eetstoornis lees je in Flair 13-2023.