Tatiana (35) liep malaria op: ‘Ik werd wakker uit een coma, zonder armen en benen’

Malaria

“Een paar jaar geleden leefde ik mijn droom. Ik werkte in een restaurant waar ik het naar mijn zin had, ik had leuke vrienden en besteedde zo veel mogelijk tijd aan dansen. Ik had danslessen, deed workshops en wilde er ook professioneel iets mee gaan doen. Vorig jaar besloot ik op dansreis naar Angola te gaan om meer over kizomba te leren, een sensuele dansstijl die daar in de jaren tachtig is ontstaan.

Er waren strenge eisen rond corona; ik moest een negatieve test hebben en me bij aankomst op het vliegveld in Angola opnieuw laten testen. Andere vaccinaties waren niet verplicht en ik had me verder ook niet echt ingelezen. Er waren wat medereizigers die malariatabletten slikten. En natuurlijk denk ik achteraf: had ik maar… De weken in Angola waren heerlijk.

Eenmaal weer thuis, drie dagen na aankomst, werd ik aangereden. Ik kon gelukkig weer op mijn fiets stappen en heb die dag ook gewoon gewerkt, maar tegen het einde van de dag werd de pijn in mijn lijf zo hevig dat ik de volgende ochtend naar het ziekenhuis ging en pijnmedicatie kreeg. Daarna ging ik naar mijn beste vriendin. Ik weet nog dat ik bij haar thuis was, daarna weet ik niets meer. Mijn volgende herinnering is dat ik wakker werd uit een coma in het ziekenhuis. Zonder armen en benen.”

Op het randje van de dood

“Later is me verteld dat ik bij mijn vriendin zo ziek werd dat ze een ambulance belde. In het ziekenhuis ontdekten ze dat ik malaria had en ook nog eens de dodelijkste vorm. Overal in mijn lichaam ontstonden bloedproppen. Om mijn leven te redden, werd ik in coma gebracht en moesten ze mijn armen en benen amputeren. Door alle medicatie en een buis in mijn keel, kon ik toen ik bijkwam nog niet praten en helder nadenken, maar ik besefte wel dat ik er zonder die amputaties niet meer was geweest. De blijdschap dat ik nog leefde overheerste.

Na een maand was ik sterk genoeg om te worden overgebracht naar een speciale locatie voor revalidatie van amputatiepatiënten. Daar zag ik mezelf voor het eerst in de spiegel. Jeetje, toen schrok ik wel. Alsof ik ineens besefte wat me was overkomen. De persoon die ik in de spiegel zag, was zo kwetsbaar, ze kon niet staan, geen dingen pakken, niet dansen... Mijn beste vriendin was bij me en pakte me vast.

Zij bleef op me inpraten tot ik kalmeerde. Ik was er nog, zei ze, en dat was het belangrijkste. Ik zag er vanbuiten misschien anders uit, vanbinnen was ik dezelfde. Ik ben altijd positief ingesteld, dus was vastbesloten om met mijn nieuwe lichaam zo snel mogelijk zelfstandig te worden. Wat me hielp, was de enorme steun van familie en vrienden. Iedereen was blij zo dat ik het had overleefd. Waar ik ook veel uit putte, was mijn geloof. Als ik me niet goed voelde, hielp het me om te bidden. Dan kreeg ik weer kracht om positief te blijven en te werken aan mijn herstel.”

Een nieuw hoofdstuk

“Het is nu een jaar sinds de vakantie en ik heb inmiddels prothetische armen en benen gekregen. Hierdoor kan ik steeds meer zelf. Laatst ging ik voor het eerst alleen met openbaar vervoer. Dat voelde heel eng, maar ik merkte dat niemand naar me keek, iedereen was bezig op zijn telefoon. Zoiets zelf kunnen doen, gaf me zoveel zelfvertrouwen. Ik ben een crowdfundingsactie begonnen voor nieuwe duurdere protheses die niet worden vergoed.

Zoals blades om op te rennen. Ik hoop zo uiteindelijk tachtig procent zelfstandig te worden en weer te kunnen dansen. Want dat mis ik nu het meest. Mensen zijn altijd bezig met wat ik kwijt ben geraakt, maar gek genoeg heeft het me ook veel gebracht. Zo zei ik vroeger nooit tegen mensen dat ik van ze hield. Dat weten ze toch, dacht ik dan. Maar nu zeg ik het, laat ik mensen weten hoe ik ze waardeer. Ik geniet meer van momenten die mooi zijn, zoals toen ik laatst samen met vrienden in een café wat ben gaan drinken.

Dan ben ik blij dat ik zulke dingen kan doen. Dit is niet het einde voor mij, maar het begin van een nieuw hoofdstuk. Anders dan ik me had voorgesteld, maar ik was blij met mezelf toen ik nog armen en benen had, en dat ben ik nog steeds.”

Er is een Crowdfunding-actie gestart om Tatiana te helpen met alle medische kosten. Als jij ook wil bijdragen kan dat hier.

Deze ‘Real Life’ staat in Flair 19-2023. Meer van zulke verhalen lees je wekelijks in Flair.