Tara raakte besmet met de vleesetende bacterie: ‘Allebei mijn benen en onderarmen zijn geamputeerd’
In de eerste drie maanden van dit jaar zijn er honderden meldingen gedaan van infecties met de vleesetende bacterie, streptokokken. Tara De Bolle (38) was 33 toen zij zelf besmet raakte met de bacterie. De gevolgen waren desastreus: ze verloor haar beide onderarmen en benen.
Flair sprak Tara over de periode waarin ze ziek was, de amputaties én haar ‘nieuwe’ leven.
Normaal leven
“Voordat ik besmet raakte met de vleesetende bacterie leidde ik een normaal leven. Ik ben moeder van een dochtertje van acht en een zoon van zeventien en werkte daarnaast als chef in een keuken. Buiten het dagelijks leven hielden we ervan om leuke dingen te doen: we maakten veel uitstapjes als gezin en ook mijn man en ik gingen er regelmatig op uit. Dat veranderde toen ik me in december 2018 steeds vaker niet goed voelde.”
“Al een tijdje had ik koorts, gaf ik veel over en had ik last van diarree. Hoewel ik normaal gesproken niet zo snel naar de spoedeisende hulp ga, vertelde mijn intuïtie me dat het goed was om dat in dit geval tóch te doen. Ze onderzochten me kort, waarna ik naar huis werd gestuurd met een doosje pijnstillers. ‘Het zal wel weer overgaan’, dacht ik toen nog.
Kunstmatige coma
“Twee dagen later voelde ik me niet beter, maar juist nog veel slechter. Het voelde alsof er geen enkele druppel vocht meer in mijn lichaam over was. Mijn man belde de ambulance, die me ophaalde. Eenmaal in het ziekenhuis bleek ik zo uitgedroogd te zijn dat mijn organen er al mee ophielden en ik in shock verkeerde. De artsen besloten me in een kunstmatige coma te brengen, waarin ik een maand heb moeten blijven.”
Vleesetende bacterie
“Terwijl ik in coma lag, werden er verschillende onderzoeken gedaan, waaronder een bloedonderzoek. Daaruit bleek al snel dat ik besmet was met de vleesetende bacterie, die er langzaam voor zorgde dat mijn huid en spieren afstierven. Toen ik wakker werd gemaakt uit de kunstmatige coma was mijn familie daar al van op de hoogte, maar ikzelf nog niet. Pas toen ik mijn volledig zwart gekleurde onderarmen en benen zag, besefte ik dat er iets écht goed mis was.”
“Dat zowel mijn onderarmen als benen niet veel later geamputeerd zouden worden, wist ik toen nog niet. De artsen hadden nog hoop dat mijn onderbenen gedeeltelijk te redden zouden zijn, zodat ik na de amputatie zou kunnen blijven lopen door middel van protheses. Waar we normaal gesproken leefden in de veronderstelling dat hoop doet leven, was dat dit keer niet het geval. Mijn benen en onderarmen waren niet meer te redden.”
Over de vleesetende bacterie
De vleesetende bacterie is een streptokok: een bacterie die een heleboel mensen hebben en meestal alleen keelontsteking of huidinfecties veroorzaakt. Maar de bacterie kan doordringen in je weefsel of bloedbaan. Dan krijg je bijvoorbeeld bloedvergiftiging of een infectie waardoor huid en spieren afsterven.
Meerdere amputaties
“Toen ik dat hoorde, was ik voor mijn gevoel weer net zo in shock als toen ik in coma werd gebracht. Ik wílde mijn armen en benen niet missen, het leven waar ik zo van genoot evenmin. Ik wilde een goede moeder kunnen zijn voor mijn kinderen - en zowel voor mijn partner als mezelf een onafhankelijke vrouw. Uiteindelijk kwam het besef dat ik de knop wel om moést zetten, want het leven ervoor laten wilde ik niet. Samen met mijn man en kinderen besloten we er het beste van te maken.”
“Na de operatie werd ik wakker zonder onderarmen en benen. Dat was net zo heftig als het klinkt. Niemand wil het meemaken, maar het was mijn realiteit en dat zou voor altijd zo zijn. Naar mezelf kijken vond ik moeilijk; dat wat er al die tijd gezeten had, was er opeens niet meer. Ik belandde in een soort rouwproces, waarin ik mijn nieuwe zelf zoals die was wel moest accepteren, maar dat eigenlijk helemaal niet wilde.”
Jaaike (33) verloor haar been op missie in Afghanistan
“Ik ga niet zeuren over mijn verwonding, ik ben er tenminste nog”
Nieuwe kijk op het leven
“Vier jaar verder leer ik steeds beter met een nieuwe blik naar mezelf en het leven te kijken. Het is niet dat ik blij ben met wat er is gebeurd, maar ik accepteer het wel steeds meer. In veel gevallen van besmetting met de vleesetende bacterie ben je binnen vierentwintig uur dood. Daardoor voelt het voor mij alsof ik een tweede kans heb gekregen, want ik bén er nog.
“Dagen waarop het moeilijk is, zijn er nog steeds. Dan zet ik muziek op en huil ik even, maar ga ik daarna weer over op de orde van de dag. Het leven is immers zoveel meer dan het wel of niet hebben van armen en benen. Ik heb een lieve man en twee geweldige kinderen. Ik kan naar buiten en geniet vaker wel dan niet. De moed opgeven zou ik bovendien nooit doen. Met of zonder beperking is het leven de moeite meer dan waard.”
Bron: Tara De Bolle
