Suzanne (38) ervaart nare gevolgen van haar maagverkleining: ‘Als we een dagje weggaan, zit ik in een rolstoel’

Overgewicht

“Ik weet niet beter dan dat ik overgewicht had. De oorzaak is deels genetisch en daarbij was ik een Brabantse bourgondiër én een emotie-eter. Er is geen dieet dat ik niet geprobeerd heb. Dan weer raakte ik tien kilo kwijt, dan kwam er weer twintig kilo aan. Ik was niet gelukkig. Zwanger worden ging bij mij niet vanzelf, ik heb PCOS. De hormonen die ik spoot, waren voor mijn gewicht ook niet bevorderlijk.

Na de geboorte van mijn tweeling kwam ik tot de conclusie dat ik niet de moeder was die ik wilde zijn. Ik wilde achter de kinderen aan kunnen rennen in de speeltuin, maar dat gaat niet als je 145 kilo weegt. Daarbij had ik galstenen, die de internist niet wilde behandelen, omdat dit te risicovol was. ‘Je zult af moeten vallen,’ zei hij en opperde een gastric bypass.

Ik meldde me aan bij de Nederlandse Obesitas Kliniek en ging het traject in. Eerlijk is eerlijk: er werd gezegd dat er complicaties kunnen optreden. De halleluja-verhalen overstemden dat geluid echter volledig. En dat wilde ik natuurlijk ook horen, dat het allemaal goed zou komen.

Harde gevolgen

De operatie viel me mee. Dat eerste jaar viel ik veertig kilo af. Ik voelde me beter en fitter. Maar toen kreeg ik een dubbele darmhernia, qua pijn is een bevalling er niets bij. Mijn buikwand scheurde en ik moest geopereerd worden. In de jaren daarna gebeurde dit nog zeven keer, in totaal ben ik vier keer onder het mes gegaan en heb ik tussendoor ook nog door het niet voorschrijven van maagbeschermers bij antibiotica een maagzweer opgelopen.

Waar ik aanvankelijk nog alles kon eten, kreeg ik steeds vaker een dumping. Het eten viel dan verkeerd en ik moest overgeven. Ik bleef hoop houden: het zou toch wel weer beter worden? Ik had dit zelf gewild en moest niet zo zeuren, vond ik.”

Geknokt

“Ruim twee jaar geleden viel ik plotseling in korte tijd heel veel af. Ik kon echt niets meer verdragen en woog nog maar 48 kilo. Mijn ijzergehalte bleek schrikbarend laag, eten ging echt niet meer. Sindsdien krijg ik sondevoeding. Heel soms neem ik nog weleens een hapje van iets, maar dat gaat vaak meteen weer fout. Ik heb iedere dag buikpijn en wat de vooruitzichten zijn, weet ik niet.

Er lopen nog steeds onderzoeken. Onlangs werd mij voorgesteld over te gaan op een buiksonde, maar dat durf ik niet. Ik ben zo bang dat het nóg erger wordt dan het nu is.

Bewustwording verspreiden

Ik werk nog, ik heb ervoor geknokt niet te worden afgekeurd. Als we een dagje weggaan, zit ik in een rolstoel. Ik wil me geen patiënt voelen en ik focus me op de fijne kleine dingen in het leven, zoals een spelletje spelen met mijn kinderen, maar het is pittig. Een tijdje terug sprak ik het voor het eerst hardop uit: ‘Als ik dit had geweten, had ik de operatie niet laten uitvoeren.’

Ik kan nu dan misschien leuke kleren aan, maar achter de kinderen aanrennen, lukt me nog steeds niet. Soms vertel ik in een Facebookgroep over maagverkleiningen wat mij is overkomen en dan wordt er gezegd dat ik mensen bang wil maken. Dat is niet zo: ik wil mensen bewust maken, er is een keerzijde aan een maagverkleining.

Steeds vaker denk ik dat dit het voor mij is, voor de rest van mijn leven. Aan de andere kant ben ik allang blij dát ik er nog ben…”

Deze Real Life staat in Flair 16-2023. Meer van zulke verhalen lees je wekelijks in Flair.