Soraya (29) werd verstoten uit de Jehova's getuigen omdat ze lesbisch is: ‘Ik moest voor mezelf kiezen’

Eerder deed Soraya Dingler (29, verpleegkundige) haar verhaal in Flair. Zij werd verstoten uit de Jehova’s getuigen omdat ze lesbisch is. “Mijn ouders waren Jehova’s getuigen, als kind ben je dat dan automatisch ook.”

Langs de deuren als Jehova’s getuigen

“Als baby werd ik al meegenomen langs de deuren om het geloof te verkondigen. Toen ik iets ouder was, moest ik dat zelf ook doen. Als ik bij klasgenoten aan de deur stond, schaamde ik me zo, dat ik snel zei: ‘Kom je buitenspelen?’ De echte reden van mijn komst slikte ik in.

Het geloof werd er bij mij echt ingestampt. Drie keer per dag bidden voor de maaltijden, naar kerkdiensten, langs de deuren en Bijbelstudie. Verder leefden we met strikte regels. We deden niet aan feestdagen zoals Kerstmis, Pasen en Sinterklaas. Het was ook niet de bedoeling dat ik naar verjaardagspartijtjes ging of een traktatie in de klas aannam.”

Je leeft voor Jehova

“Als klein kind was ik het zo gewend, dat ik het als normaal heb ervaren. Maar hoe ouder ik werd, hoe meer ik dacht: wat zijn we in vredesnaam aan het doen? Op de middelbare school ging ik niet naar schoolfeesten. Ik voelde me een buitenstaander als ik weer moest uitleggen waarom ik iets niet mocht. Ik vond dat vreselijk.

‘Ga maar wat met je vrienden van het geloof doen,’ zeiden mijn ouders. Je leeft niet voor jezelf, je leeft voor Jehova. Onder groepsdruk heb ik me zelfs op mijn vijftiende nog laten dopen. Het voelde alsof ik niet meer terug kon.”

Ouderlijk huis uitgezet

“Toen ik ontdekte dat ik meer voor vrouwen voel dan voor mannen, kreeg ik het geestelijk steeds zwaarder, omdat ik mijn identiteit probeerde te verbloemen. Wat ben ik en wat wil ik daarmee? Ik moest dat onderzoeken, zonder dat mijn ouders erachter kwamen. Dat mislukte, ze ontdekten dat ik met een meisje had gezoend.

Ik werd voorgeleid aan de ouderling van de kerk, die me op andere gedachten probeerde te brengen. Mijn ouders stelden me uiteindelijk voor de keuze: ‘Óf je doet niks met je gevoelens óf je stapt uit de kerk. Dan is het gevolg dat je ons ook niet meer zult zien.’ Voor mij was het duidelijk: ik moest voor mezelf kiezen. Ik kon mezelf niet verloochenen. Het gevolg was dat ik werd uitgesloten van de kerk en mijn ouderlijk huis werd uitgezet.”

Mijn eigen geluk

“Ik zocht een baan, zodat ik een kamer kon huren. Natuurlijk vond ik het vreselijk dat ik mijn ouders niet meer kon zien, maar ik wilde ook niet voor de rest van mijn leven ongelukkig worden. Ik wil gaan voor mijn eigen geluk.

Ik heb mijn ouders nooit wat verweten. Het is hun leven, ze weten niet beter; dat geloof is hun alles. Voor mij was het ook logisch dat dit de consequentie was van mijn keuze. Emoties toon je binnen het geloof amper, dat deed ik hierover ook niet.”

Hoop geven

“Sporadisch zocht mijn moeder weleens contact over de app. Dan vroeg ze naar mijn werk of studie, nooit naar mij. Toen ik vorig jaar na de begrafenis van mijn oma als enige niet werd meegevraagd naar het eten na de plechtigheid, besloot ik het contact helemaal te verbreken. Ik kies nu voor mezelf, wil geen negatieve mensen meer in mijn buurt.

Ik heb een goede baan, lieve mensen om me heen, een leuk huis en een fijne relatie. Ik ben blij dat ik sta waar ik nu sta. Ik hoop met mijn verhaal anderen te inspireren die ook op de een of andere manier worden belemmerd om zichzelf te zijn. Ik wil hen graag de hoop geven dat alles wel goed komt, hoe dan ook.”

Dit verhaal komt uit het Zelfreflectie doeboek. Wil jij hem ook in huis? Bestel hem hier.