Simone (35) kreeg 4 kinderen in 3 jaar: ‘Mijn dagen zijn een uitputtingsslag’

“‘Dit zou een perfecte babykamer zijn.’ Ik hoor het mijn man nog zeggen, de eerste keer dat we ons huis gingen bezichtigen. Ik schrok me dood, want ik had me die kamer voorgesteld als inloopkast. Ik was pas 28 en nog helemaal niet bezig met kinderen. Maar mijn man wilde maar één ding: zo snel mogelijk aan kinderen beginnen. Ik wilde ze wel, maar ik wilde graag ook nog een paar jaar onbezorgd van elkaar kunnen genieten.”

Eerste kindje

“Mijn man komt uit een gezin met zes kinderen en heeft dat altijd als heel fijn ervaren. Hij wilde niets liever dan ook ‘een horde nageslacht’. Hij twijfelde geen moment over zijn kwaliteiten als toekomstige vader. Hij was er dan ook sneller aan toe dan ik om de stap echt te zetten. En als ik hem bezig zag met zijn neefjes en nichtjes, smolt ik. We zouden ervoor gaan: een kind van ons samen. Na een klein halfjaar van enthousiast proberen, was het zover. Ik was zwanger. We konden ons geluk niet op en ik was inmiddels aangestoken door de ‘baby fever’.

Toen Juul eenmaal geboren was, vroeg ik me zelfs af waar ik me ooit zo druk om had gemaakt; Juul was zo makkelijk. Het moederschap viel me enorm mee en het zien van mijn man in zijn nieuwe rol als vader maakte me alleen maar nog verliefder. Dit zorgde ervoor dat ik al snel opnieuw zwanger werd.”

Pittig karakter

“Met Sara erbij hadden we Irish twins: twee kinderen die binnen hetzelfde kalenderjaar werden geboren. Met haar komst werd ons dagelijks leven ineens wel een stuk pittiger, ook omdat Saartjes karakter onder de noemer ‘pittig’ te scharen viel. Juul was nog steeds haar relaxte zelf, maar Sara kon je in geen enkel opzicht haar spreekwoordelijke twin noemen.

Toch was mijn man ook nu weer mijn rots in de branding als ik het even niet meer zag zitten. Zo gingen die eerste tropenjaren voorbij. Het begon te kriebelen. We dachten: misschien nog één keer een baby? En zo geschiedde. Maar ja, toen werden het er twee, een échte tweeling. Sinds Emmy en Noortje er zijn, snap ik pas echt wat moe zijn is.”

Kinderen drijven je uit elkaar

“We zijn nu een gezin van zes en mijn leven bestaat uit alle ballen in de lucht houden: proberen iedereen fatsoenlijk aan te kleden, te voorzien van een gezonde maaltijd, en dan is er nog het huishouden.

Mensen zeggen vaak dat het krijgen van kinderen je nader tot elkaar brengt en in een bepaald opzicht is dat ook zo. Maar het drijft je ook úít elkaar. Ik hou echt nog net zo veel van Jeroen, maar mijn dagen zijn een uitputtingsslag. Kennissen of vrienden die dingen zeggen als: ‘Geniet van elk moment, ze worden zo snel groot!’ trakteer ik meestal op een beleefde glimlach, maar diep vanbinnen...”

Enorme eikel

“Tussen ons gaat het niet altijd meer als vanzelf. Laatst vroeg ik of hij de afwasmachine even wilde uitruimen, zodat ik straks de vieze borden erin kon zetten. ‘Maar ik heb ’m vanmorgen al ingeruimd,’ was zijn reactie. Mijn adrenaline schoot omhoog en de stoom kwam bijna uit mijn oren, terwijl ik met trillende stem uitlegde dat als we álles netjes om beurten deden, ik nog een stuk of honderd keer strijken of stofzuigen voor hem in de aanbieding had. Hij scheen echter niet te merken hoe woest ik was, want zijn reactie was: ‘Ik doe het straks wel.’

Ik ontplofte. Ik schold hem zelfs uit voor ‘enorme eikel’ waar de tweeling bij was, iets wat we hadden afgesproken nooit te doen. Oké, ik was aan het eind van mijn latijn vanwege slaapgebrek en een restje pingpongende hormonen, maar daarna voelde ik me hartstikke schuldig door mijn uitbarsting. Ik begon me bijna echt zorgen te maken over onze kibbelfrequentie, tot een vriendin laconiek zei: ‘Ach meid, ik haatte Paul die eerste jaren met een passie en dat heeft geduurd tot Thomas naar school ging.’ Ik voelde me meteen een stuk beter.

Heel soms, in de zeldzame situatie dat er na kinderbedtijd geen huishoudelijke of administratieve klusjes liggen te wachten, schenken we een glas wijn in. Dan hopen we even samen te relaxen, bij te praten of misschien zelfs te vrijen. Maar negen van de tien keer draait het erop uit dat een van ons twee binnen de kortste keren tegen de ander aan zakt om vervolgens met open mond te gaan liggen snurken.”

Overweldigend geluk

“Ik lach er voorlopig maar om, want het is nu eenmaal even niet anders. Ik troost me met de gedachte dat we misschien moeten inleveren op qualitytime voor ons tweeën, maar dat ik ook ontzettend veel gewonnen heb. Door de enorme impact die de komst van onze vier kinderen op onze relatie heeft gehad, twijfel ik niet langer aan mijn capaciteiten als moeder.

Ondanks de uitputting, zorgen en frustraties die het moederschap met zich meebrengt, voel ik me gelukkiger dan ooit. Gelukkig met mijn kinderen, die allemaal gezond zijn. En ooit komt er vast een tijd dat de tweeling een ander schema aanhoudt dan dat van een haan met een slaapstoornis. Tot het zover is, koester ik de herinnering aan ons ooit zo bruisende bestaan én de aanblik als Jeroen wordt gebruikt als levend klimrek door een kluwen kleine meisjes.

Want hoe moe ik ook ben, hoe glazig mijn ogen me soms aankijken in de spiegel en hoe uitputtend de dagelijkse achtbaan van emoties, ergernissen en ja, ook momenten van overweldigend geluk elke dag weer is... elke nacht is er, hoe kort ook, dat ene moment waarop ze allemaal slapen. En dat is precies het moment waarop we kijken naar de vier prachtige meiden die we samen hebben gemaakt – tot over onze oren verliefd.”

Meer van zulke verhalen lees je wekelijks in Flair.