Shelley (29) komt door een auto-ongeluk moeilijk rond: ‘Ik ga wel eens bij mijn moeder douchen’

Auto-ongeluk

“Ik werkte 26 tot 32 uur in de week als administratief medewerker en omdat ik het al niet breed had, was ik op zoek naar een tweede baan om wat beter rond te kunnen komen. Toen ik vorig jaar een auto-ongeluk kreeg, werd werken onmogelijk. Ik bleek een whiplash te hebben en belandde in de ziektewet, maar die uitkering was niet genoeg om van rond te komen. Ik woonde die periode nog maar net op mezelf; ik moest de grote meubels nog aanschaffen.

Na een paar maanden was ik al door mijn achtduizend euro spaargeld heen en kwam ik iedere maand driehonderd euro tekort voor de boodschappen en mijn vaste lasten. Ik klopte aan bij de Voedselbank. Toen ik daar voor het eerst binnenstapte, was ik heel zenuwachtig. Ik was bang dat mensen me raar aan zouden kijken. Of dat mensen zouden denken dat ik niet wílde werken. Ik was heel bang om in de schulden te komen en die zorgen gaven me veel stress. Ik probeerde het zo goed mogelijk te doen, maar kwam alsnog tekort. Daar voelde ik me zo ontzettend machteloos over.”

Bij moeder douchen

“Uiteindelijk ben ik langzaam teruggekeerd naar mijn werk: ik begon met vier uur in de week. In een halfjaar werkte ik weer toe naar minimaal 26 uur per week en inmiddels ben ik ongeveer negentig procent hersteld. Sinds januari dit jaar heb ik een nieuwe baan als logistiek coördinator voor veertig uur per week. Deze baan vond ik met behulp van een consultancybureau.

Zij gaven tips over hoe ik een beter betaalde baan kon vinden. Ik ben er qua salaris op vooruitgegaan en hoef niet meer naar de Voedselbank. Toch moet ik nog steeds opletten, vooral vanwege de hoge inflatie. Ik douch niet elke dag en ga wel eens bij mijn moeder douchen. Soms denk ik: zal ik deze week maar geen boodschappen doen en het doen met wat ik heb? In het weekend kies ik vaker voor een avondje thuis in plaats van een avondje uit. En als ik al uitga, ben ik bewust de bob omdat ik met twee colaatjes het goedkoopst uit ben. Dat vond ik eerst wel jammer, maar je went eraan.”

Doos boodschappen

“Het maakt me soms onzeker dat ik vrienden om me heen zie sparen voor hun toekomst en ik dat niet zo goed kan. Het geeft je een gevoel van minderwaardigheid. Wat ook niet helpt is dat ik alle kosten voor therapie, artsen, medicatie en een letselschadeadvocaat zelf moet betalen. Ik krijg uiteindelijk alles vergoed, maar tot die tijd moet ik alles uit eigen zak voorschieten. Alleen afgelopen jaar was ik al drieduizend euro kwijt aan zorgkosten.

Hoewel vrienden en familie begripvol en behulpzaam reageren, durf ik toch niet zo snel om hulp te vragen. Ik voel me schuldig, want ik vind dat ik het allemaal zelf moet kunnen. Ik ben altijd heel open over hoe het met me gaat. Daarom bieden mensen denk ik zelf aan om te helpen. Een goede vriend nam me wel eens mee uit eten zodat ik eens wat leuks kon doen. Hij wist dat ik dat miste.

Ik kreeg een doos boodschappen van mijn beste vriendin, met eten als crackers en soep. En toen mijn wasmachine kapotging, heb ik vier maanden bij haar de was kunnen doen. Uiteindelijk heeft mijn moeder de kosten voor een nieuwe wasmachine voorgeschoten. Dat geld betaal ik nu in termijnen terug.”

Deze ‘Real Life’ staat in Flair 21-2023. Meer van zulke verhalen lees je wekelijks in Flair.