Selma (46) kreeg jong Parkinson: ‘Als het gevaarlijk was, zouden ze ons er toch niet laten werken?’

“Ik groeide op tussen de tulpen in Noord-Holland. Prachtig, die tulpenvelden achter ons huis. Vanaf mijn twaalfde had ik bijbaantjes bij de bollenboeren. Mijn hele tienerperiode heb ik, net als andere jongeren, tulpen gekopt, bollen geraapt en gepeld. We wisten wel dat er pesticiden werden gebruikt op de velden, maar als dat gevaarlijk voor ons was, zouden ze ons er toch niet laten werken?”

Jong Parkinson

“Toen ik op mijn dertigste mank begon te lopen, dacht ik dat het door eelt kwam. Maar toen ik last bleef houden, werd ik doorgestuurd naar een neuroloog. De problemen leken op de klachten die mensen met Parkinson ook hebben, dus dat zei ik tegen hem. ‘Nee joh,’ zei de neuroloog. ‘Zo jong parkinson krijgen, bestaat niet.’

Rond mijn 36ste waren mijn klachten zo toegenomen dat ik erop stond om doorverwezen te worden naar een academisch ziekenhuis. De neuroloog van het VU zei: ‘Als jij geen Parkinson hebt, eet ik mijn schoen op.’ Een scan bevestigde de diagnose.”

Moeder

“Tijd om bij de pakken neer te zitten, had ik niet. Als moeder ging de routine van het gezin gewoon door. Natuurlijk dacht ik vaak: waarom heb ik dit? Maar ik wilde positief blijven. Dat ik deze ziekte heb, is al rot genoeg. Ik wil die niet mijn leven laten bepalen. Zo zou ik beter geen kinderen meer kunnen krijgen omdat de klachten zouden kunnen verergeren. Desondanks heb ik nog twee kinderen gekregen.

Hoe het voor hen is? Zij groeien ermee op. Zij weten niet beter dan dat hun moeder snel moe is en sommige dingen niet kan. Maar dat maakt de dagjes uit die we wel ondernemen, extra speciaal.”

Alles op zijn plek

“Kort na mijn diagnose kreeg een vriendin die in dezelfde omgeving opgroeide dezelfde diagnose. Daarna hoorde ik van weer een andere kennis uit de buurt dat die het ook had. Het was té toevallig. In 2019 werd in een aflevering van Zembla verteld dat er een verband is tussen de ziekte van Parkinson en de blootstelling aan landbouwgif. Met stomheid geslagen zat ik op de bank. Alles viel op zijn plek.

Op de boeren ben ik nooit boos geweest. Wel ben ik pisnijdig dat Franse boeren speciale compensatie krijgen als ze deze ziekte oplopen. Misschien volgt Nederland, maar voor de mensen die als zomerbaantje bij ze werkten of in de buurt woonden, is het dikke pech. Dan zouden de boeren die zelf het gif hebben gespoten de enigen zijn die geld krijgen. Dat vind ik heel krom. Volgens een letseladvocaat wordt het moeilijk om er een zaak van te maken. Wie stel je aansprakelijk? Mensen wisten immers niet wat de gevolgen waren.”

Een ander leven

“Maar hierdoor heb ik wel een heel ander leven gekregen. Wat mij veel steun bood, was mijn contact met de Parkinson Vereniging. Daar komen steeds meer jonge mensen die deze ziekte hebben en uit een tuindersgebied komen. Het is niet normaal dat mensen dit kunnen oplopen, gewoonweg door in het verkeerde Nederlandse postcodegebied te wonen. Ik ben bang dat er nog veel meer jonge mensen die met dat gif hebben gewerkt, de diagnose zullen krijgen.”

De verhalen van Evelyn en Milou lees je in Flair 4-2023.