Sabina verloor haar broer: ‘Sinds zijn dood heb ik me nooit meer compleet gevoeld’

Partners in crime

“Mijn broertje en ik waren partners in crime. Hij was de enige met wie ik alles kon delen. Sinds zijn dood heb ik me nooit meer compleet gevoeld, er blijft altijd iets wezenlijks missen. Ik was eenentwintig, studeerde en woonde in Groningen. Ik leidde een leuk studentenleven. In de nacht van 29 op 30 maart in 1999 werd er om vijf uur ’s nachts aangebeld. Welke gek is dit, dacht ik nog.

Toen ik mijn moeder voor de deur zag staan met een lijkbleek gezicht, wist ik dat er iets ergs aan de hand was. Ze vertelde dat Bas een auto-ongeluk had gehad en dood was. Hij was tegen een boom gereden. Ik was in shock, het voelde alsof ik in een rare droom was beland. De avond van het ongeluk hadden we nog een tijdje met elkaar aan de telefoon gehangen, het weekend daarop zouden we samen op stap gaan. Dat werd het weekend van zijn begrafenis.

Bas en ik waren echt broer en zus, we konden niet met en niet zonder elkaar. Hij was altijd supereerlijk. Als ik een jurk droeg en ieder ander zou zeggen dat ie leuk stond, zei hij dat ik er niet uitzag. Die eerlijkheid is wat ik het meeste mis. Hij is de enige die begreep wat ik bedoelde als ik zei: ‘Weet je nog vroeger op vakantie, met die ene caravan?’ Hij was de enige die weet hoe het voelde toen onze ouders gingen scheiden.

Alleen met hem had ik aan één blik genoeg: dan keken we elkaar aan en wist ik dat we hetzelfde dachten. Hij was degene die me helemaal begreep, alles van me wist. En hij komt nooit meer terug. De periode na zijn dood gingen mensen over tot de orde van de dag. Logisch, maar ik voelde me niet meer hetzelfde. Toen niet en nog steeds niet.”

Niet meer de leuke Sabina

“Mijn hoofd voelde trager, alsof er watten in zaten. Ik was niet meer de leuke Sabina. Iemand zei een keer: ‘Vroeger kwam je binnen en was het leuk dat je er was, nu kom je binnen met je dode broertje.’ Zo vóélde ik het ook: dat ik niet meer leuk genoeg was. Ik vond moeilijk aansluiting, ging moeilijk mee in grapjes omdat ik met mijn hoofd ergens anders zat. In het begin begrijpen mensen je verdriet, maar daarna wil iedereen – hup – weer terug naar normaal. Dat wilde ik ook, maar het lukte niet.

Alsof ik met een ei onder mijn arm liep en niet wist waar ik het neer kon leggen. Omdat ik me ongelukkig voelde, had ik het idee dat ik iets anders moest gaan doen. Ik besloot te verhuizen, een nieuwe studie te beginnen en ging naar een studentenpsycholoog. Langzaam ging ik me iets beter voelen. Na mijn afstuderen, ben ik gaan reizen en werken. Ik vond rust, ontdekte spiritualiteit.

Na mijn reis ontmoette ik mijn man en kregen we twee zoontjes. Dat vond ik heel spannend: kan ik deze verantwoordelijkheid wel aan, wat als ze een ongeluk krijgen? Ik ben een bezorgde moeder. Laatst kwam mijn zoon thuis van het spelen bij een vriendje, zonder achterlicht op zijn fiets.

Meteen dacht ik: hij had geschept kunnen worden door een auto. Dus belde ik de moeder van het vriendje om te zeggen dat mijn zoontje zonder licht bij ze was weggefietst. Op zo’n moment moet ik tegen mezelf zeggen: rustig aan. Dat is moeilijk, ik ben altijd bang om weer te verliezen.”

De verhalen van Jorie en Jamie lees je in 06-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.