Rianne (39) raakte depressief nadat haar carrière als voetbalster stopte: ‘Het lampje ging uit, het ging niet meer’

Teamwork

“Mijn tweelingzus Nanja en ik mochten toen we klein waren op korfbal – voetbal was uit den boze bij mijn ouders – dat deden alleen jongens. Wij wilden het echter zo graag, dat we meegingen met onze broers en dan een balletje trapten. De trainer daar zag wel wat in ons. ‘Jullie moeten in het Nederlands team meisjes onder de twaalf,’ zei hij. Maar ook dat mocht niet. We waren zo boos… Na een paar jaar was mijn moeder ons gezeur zat. We mochten voetballen, maar moesten dan alles zelf regelen. In no time snorden we wat meiden uit het dorp op en hadden een team samengesteld.

Het ging meteen al heel goed, we wonnen alles. Nanja en ik waren vijftien toen we naar een andere club gingen en daar in dames 1 gingen spelen. Toen werden we gescout door iemand die ons met volledige beurs naar Amerika wilde halen. Kort voor ons vertrek liep Nanja een beenbreuk op, ze werd door een speelster onderuit geschopt en heeft nooit meer kunnen voetballen. ‘Ga jij nou, dit is je droom,’ drukte ze mij op mijn hart. En zo vertrok ik alleen.

Going international

Een kleine zes jaar speelde ik voor Amerikaanse clubs. Terug in Nederland ging ik voor Ado Den Haag spelen en daar ging het mis. Ik kreeg een bal tegen mijn hoofd en raakte kort buiten bewustzijn. Ik voelde direct dat er iets niet klopte. Alles om me heen sprong op en neer, alsof ik in een spelletje Super Mario Bros zat. Ik was duizelig en misselijk, maar ging door – ook in de dagen daarna. Uiteindelijk stuurde mijn coach Sarina Wiegmans mij naar huis. Ik kroop nog net niet over het veld.

Via de huisarts kwam ik in het ziekenhuis terecht, waar een coassistent een zware hersenschudding vaststelde. ‘Doe maar rustig aan,’ was het advies, maar zoiets zeg je niet tegen een atleet. Ik wilde gewoon weer spelen. Ik bleef visuele klachten houden en na anderhalve maand kwam de onvermijdelijke colapse. Het lampje ging uit en ik kon niet anders meer dan inzien hoe het daadwerkelijk met mij was. ‘Stuur maar een persbericht uit dat ik mijn voetbalschoenen aan de wilgen hang,’ heb ik tegen Sarina gezegd. Het ging echt niet meer.”

Depressief thuis

“Ik heb letterlijk een hutje op de hei gehuurd en daar ben ik gaan wonen. Ik deed niet veel meer dan slapen, wandelen en lezen. Sociale contacten had ik niet. Anderhalf jaar later ging ik toch weer trainen. Helemaal hersteld was ik nog niet, maar het ging best redelijk. Tot de eerste de beste head-to-head collision. Ik was weer terug bij af. In totaal ben ik tien jaar bezig geweest met mijn herstel.

Het was een zware tijd, waarin ik goed depressief ben geweest. Het leven hoefde voor mij op een bepaald moment niet meer. Een vriendin noemde mij weleens een butterfly. Ik pakte alles aan en fladderde overal heen. Dat was nu weg, ik zat alleen maar thuis achter het raam naar buiten te kijken. Ik kon geen prikkels meer hebben en vond het heel eng onder de mensen te komen. Uiteindelijk ben ik met therapie in Amerika verder gekomen en sinds vier jaar voel ik me weer goed.

Terug in Nederland ben ik Move the Brain gestart, een multidisciplinair trainingscentrum gericht op snel en duurzaam herstel. Ik ben niet de enige sporter die door een hersenschudding geveld werd. Met een adequate behandeling kun je in korte tijd veel bereiken. In mijn tijd was die kennis er nog niet, nu wel. Ik zie het als mijn missie anderen te helpen.”

Deze Real Life staat in Flair 18-2023. Meer van zulke verhalen lees je wekelijks in Flair.