Ratna (27) zat bij een criminele bende: ‘Een onverwachte zwangerschap was mijn redding’

“Als ik in de spiegel kijk, zie ik een gelukkige vrouw die vastbesloten is om alles uit haar leven te halen. Maar achter dat spiegelbeeld zit een verhaal. Een geschiedenis die niemand zou vermoeden. Jarenlang wist ik niet wie ik was: ik was verstrikt in een criminele meisjesbende. Wat begon als een zoektocht naar een veilige haven, liep uit op een leven waarin elke minuut beheerst werd door stress.”

Criminele bende

“Bijna elke dag stonden we – ik en mijn crew – te hangen tussen de flats totdat we de stad in gingen, meestal zodra het donker werd. We noemden onszelf geen gang, omdat we dat te negatief vonden klinken. Maar we deden wel alles waar criminele bendes om bekendstaan.

Diefstal en drugs waren aan de orde van de dag. Maar crew stond voor ons meer voor bescherming, voor zorgen voor elkaar. Achteraf gezien denk ik dat dat de belangrijkste reden was dat ik erin verzeild raakte. Ik zocht naar geborgenheid, het gevoel ergens thuis te horen. Familie.

Ik groeide op in een minder goede wijk van een grote stad. Mijn vader vertrok toen ik drie was en toen mijn moeder met een nieuwe man mijn twee broertjes kreeg, voelde ik me het vijfde wiel aan de wagen. Hoewel ik goed kon leren, interesseerde school me niet. Ik zag mijn moeder worstelen met financiële problemen, en ik wist dat ik een ander leven wilde.”

Stelen

“Toen ik tien was, begon ik met stelen uit winkels. Ik deelde de gestolen spullen met de buurtkinderen en had al snel de reputatie van een hard meisje, iemand met wie je geen loopje moest nemen. Ik verzamelde een groep gelijkgestemden om me heen, en hoewel we allemaal verschillende achtergronden hadden, was er één ding dat ons verbond: we voelden ons onderdeel van een unieke familie.

In die periode kreeg ik mijn eerste vriend. Maar er was nog nooit een man in mijn leven geweest die ik kon vertrouwen en ik gedroeg me als een hysterische heks als hij alleen maar met een ander meisje praatte. Natuurlijk maakte hij het na een tijdje uit. Mijn wereld stortte in. Mijn moeder probeerde me te troosten, maar ze vertelde me dat alle mannen hetzelfde zijn. Net wat ik niet wilde horen.

Ik begon te spijbelen; waarom zou ik mijn best nog doen? Mijn toekomstdromen stonden nu toch op losse schroeven. Ik had alles om mijn vriend heen gepland en nu hij me niet meer wilde, viel ik in een gat.”

Penthouse & killer heels

“Ik was al weken niet naar school geweest, maar niemand controleerde me. De brieven die de school stuurde, onderschepte ik. Mijn moeder was te druk met mijn twee broertjes om zich in mij te verdiepen, dus was de crew vanaf toen mijn enige familie. Een bonte mix van meisjes die hetzelfde motto deelden: get rich or die trying. Het was 2005 en 50 Cent was een van onze rolmodellen. Onze ultieme droom? Een penthouse in de binnenstad, gevuld met stapels bankbiljetten, Louis Vuitton-tassen, dure kleding en killer heels. En elke avond op stap gaan in de hipste clubs.

Ondertussen moesten we het doen met ‘designertassen’ uit China en avonden in de berging van ons flatgebouw, waar we alles probeerden te vergeten met wiet en een incidentele snuif. Daarna gingen we de stad in om rond te hangen, en ja, ook om te stelen. Ik stond daar toen niet echt bij stil, iedereen om me heen deed het.

Ik denk ook dat ik het deed omdat ik boos was op de hele wereld. Waarom zou ik geen recht hebben op mooie spullen? De woede die ik in me voelde, werd verzacht door die mooie spullen. Of ik daar nu eerlijk aan gekomen was of niet, het boeide me niet. De enige keer dat ik me echt slecht voelde, was toen een ander meisje uit de groep de telefoon stal van een jongen van een jaar of dertien. Ik jatte zelf ook, maar niet van kinderen of oude mensen. Het klinkt raar, maar dat was voor mij nog een soort van moraal.”

Drugs dealen

“Twee jaar ging het zo door. Mijn moeder was niet tegen me opgewassen. Ze vroeg wel eens waar ik mee bezig was, maar dan gaf ik haar een grote mond en liet ze het maar. Ik neem het haar niet kwalijk, ze is iemand die het leven amper aankan. Haar overlevingstactiek is struisvogelen. Of het nu om haar vreemdgaande echtgenoot of om haar kinderen gaat. Het is een wonder dat ik nooit ben opgepakt, op de een of andere manier heb ik geluk gehad. Althans, zo zag ik dat toen. Wie weet had het me heel wat verloren jaren bespaard als ik een keer gepakt was.

Mijn levensstijl begon me steeds meer tegen te staan. Ik werd ouder, en het viel me vaker op dat ik met mensen omging die iedereen belazerden zolang ze er zelf beter van werden. De sisterhood waar we het altijd over hadden, bleek maar al te vaak een wassen neus. Als er een onderling conflict was, ging dat gepaard met geroddel, gestook en zwartmakerij. En het was meer dan eens voorgevallen dat er gevochten werd, om een jongen of om geld. Die jongens waren het in mijn ogen niet eens waard om voor te vechten. Dat besef had ik overgehouden aan mijn eerste vriend: dat een man niet echt van je houdt als hij je beloont met een duur cadeau als je een vuil klusje voor hem opknapt.

Uiteindelijk besloot ik om zelf drugs te gaan dealen. Coke, maar voornamelijk pillen. Ik wilde niet afhankelijk zijn van een man.”

Weg bij die criminele bende

“Ik merkte dat als je respect wilde afdwingen van de jongensgroepen in onze buurt, je als vrouw twee keer zo hard moest zijn. Maar steeds vaker vroeg ik me af hoe het verder moest met mijn leven. Ik werd op een dag wakker en realiseerde me dat er vier jaren waren verstreken.

Het ene moment was ik een meisje van vijftien, en plotseling was ik negentien. Al die tijd had ik niets nuttigs geleerd, en ik had geen enkel idee wat ik met de rest van mijn leven moest doen. Ik verdiende weliswaar goed, maar ik vond het dealen verschrikkelijk. De wanhoop van de mensen met wie ik in aanraking kwam, had een diepe impact op me. Om me heen zag ik dat meisjes van de crew normale banen begonnen te krijgen, terwijl mijn leven alleen maar gestoorder leek te worden. Ik wilde eruit, ik wist alleen niet hoe."

Onverwachte redding

Mijn redding kwam op een onverwachte manier. Na een korte fling bleek ik zwanger te zijn. Mijn kind was het eerste in mijn leven wat echt van mij was en ik wilde niet ook haar leven verpesten. Wat ik al die tijd niet kon, omdat ik door een onzichtbare drempel werd tegengehouden, lukte nu wel. De ochtend na de positieve zwangerschapstest stond ik tien minuten voor openingstijd bij een kantoor van maatschappelijk werk.

Om een lang verhaal kort te maken: zij hielpen me aan zelfstandige woonruimte en voerden gesprekken met me om erachter te komen wat ik wilde. Dat bleek niet al te ver van mijn eigen leven af te liggen. Ik wilde mensen helpen die in dezelfde situatie zaten waarin ik had gezeten. Ik ging een deeltijdopleiding aan de sociale academie volgen, en hoewel ik minder verdiende dan gedurende mijn tijd bij de crew, begon ik zelfs te sparen voor de toekomst. Voor het eerst in jaren voelde het alsof ik er een had, en ik was vastbesloten er het beste van te maken.

Inmiddels heb ik een geweldige dochter en een fijne relatie. Zelfs het contact met mijn moeder is goed. Enkele crew-‘zussen’ zijn nog steeds onderdeel van mijn leven, degenen die net als ik volwassen zijn geworden. De slechte tijden liggen achter ons. Maar helaas loopt het niet met iedereen zo goed af. Een hoop jongeren die in dezelfde situatie zaten, werden slachtoffer van het harde straatleven, of van drugs. Het leven als crew-lid mag dan misschien romantisch klinken, maar in werkelijkheid was ik alleen maar eenzaam en bang.”

Op de hoogte blijven van onze artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze dagelijkse nieuwsbrief of wekelijkse nieuwsbrief.