Dwangmatig liegen: ‘Hij vertelde zielig dat zijn moeder is overleden, maar ze bleek springlevend te zijn’
“Onze ontmoeting leek wel een scène uit Friends: ik zag Sergio voor het eerst in het washok dat bij ons appartementenblok hoorde. Bijna niemand maakte er nog gebruik van, maar ik was net verhuisd en mijn wasmachine was nog niet geleverd.
‘Weet jij hoe je de wasmachine moet bedienen? Sorry, maar dit is volkomen nieuw voor me.’ Hij lachte hulpeloos, half bedolven onder een immense blauwe IKEA-tas gevuld met beddengoed, kussenslopen en vuile sokken. Ik moest ook lachen en zei dat hij misschien beter eerst het wit en de kleuren van elkaar kon scheiden. Daarna liet ik hem zien hoe de machine werkte.
Ik vond het stom dat deze volwassen man blijkbaar geen benul had hoe hij een wasmachine moest bedienen, maar op de een of andere manier vond ik hem ook ontwapenend. ‘Tja,’ zei hij verontschuldigend, ‘dat krijg je met zo’n echte Italiaanse moeder die je alles uit handen neemt.’ Ik vroeg hem waarom hij nu dan wel zijn eigen was deed en het antwoord bracht me even uit mijn evenwicht. ‘Mijn moeder is overleden. Dus nu moet ik het wel zelf doen.’ Ik schrok, maar Sergio stelde me gerust. Hij vroeg hoe lang ik hier al woonde, en we kletsten wat over wat voor werk we deden en wat we voor de lol deden. Er was onmiddellijk aantrekkingskracht. ‘Enne… je vriendin kon je ook niet uitleggen hoe een wasmachine werkt?’ Ik kon het niet laten om het te vragen. Sergio lachte een beetje ongemakkelijk. ‘Ik heb geen vriendin. Ik had er wel een, best lang zelfs, maar we zijn uit elkaar. Het was een beetje op een klote manier geëindigd. Je weet hoe het soms gaat met relaties,’ vervolgde hij met een geforceerde glimlach. Mijn hart maakte een sprongetje, waarover ik me meteen schuldig voelde. Deze jongen had behoorlijk wat voor zijn kiezen gehad de laatste tijd. Nadat we telefoonnummers hadden uitgewisseld, mondden onze appgesprekken al snel uit in dates. Ik was tot over mijn oren verliefd, en Sergio noemde mij zijn life saver. Niet op een enge, beklemmende manier, maar op een ‘het liefste compliment ooit’-manier.”
Alles net wat mooier
“We hadden ongeveer een maand een relatie toen me wat vreemde dingetjes aan Sergio begonnen op te vallen. Zo had hij er een handje van om zijn verhalen altijd net even wat mooier te maken dan dat ze in werkelijkheid waren. In het begin merkte ik dat natuurlijk nog niet. Later gingen mijn wenkbrauwen wel even omhoog als ik hem aan vrienden een net even interessantere versie hoorde vertellen van iets wat we samen hadden meegemaakt. Hij loog over vakanties die hij zogenaamd geboekt had en zijn taakomschrijving van zijn werk maakte hij net wat mooier tegenover een oude bekende. Eén keer sprak ik hem erop aan. Hij vertelde een collega dat hij een tafel bij De Librije had geboekt voor ons geplande weekendje weg, terwijl ik toch zeker wist dat er gewoon een leuk eetcafe gereserveerd stond. Hij wuifde mijn kritiek een beetje geërgerd weg met: ‘Ik ben Italiaans! Wij zijn flamboyant en geven het leven nu eenmaal wat meer sjeu dan jullie stugge Hollanders.’ Nu ik erop terugkijk: Sergio was er ontzettend goed in om zelf iets raars te doen en vervolgens mij het gevoel te geven dat ik gek was, of op zijn minst een gortdroog zuurtje. Maar ja, je bent verliefd. En ik was ergens ook blij dat hij gelukkig was na zo’n kloteperiode in zijn leven. Misschien moest ik er inderdaad niet zo zwaar aan tillen.
Totdat ik op een ochtend wakker werd en zes gemiste oproepen had van een onbekend nummer. Toen ik koffie aan het zetten was, werd ik opgenieuwd gebeld door hetzelfde nummer. Ik nam op, maar de persoon aan de andere kant hing op nadat ik hallo had gezegd. Het zullen wel weer van die irritante telemarketeers zijn, dacht ik. Toen ik weer werd gebeld, nam ik weer op en zei meteen: ‘Ik sta in het Bel-me-niet Register, dus stop alsjeblieft met mij bellen.’ Er viel een stilte van drie seconden voordat de stem van een jonge vrouw antwoordde: ‘Misschien kun je Sergio vragen mij met rust te laten?’ Daarna hing ze op. Ik was in shock. Wie was zij in vredesnaam? Hoe kreeg ze mijn nummer? En wat had ze met Sergio te maken?’
‘Fuck, dat is mijn ex-vriendin Emilie,’ zei hij. Nadat hij me probeerde te kalmeren, zei hij dat ik haar nummer moest blokkeren. ‘Je moet voorkomen dat ze je lastigvalt, ze heeft borderline en is zo gek als een deur. Ze accepteert niet dat het uit is tussen ons. Waarschijnlijk heeft ze via via gehoord dat ik een nieuwe vriendin heb, en nu draait ze door.’ Ik was nog steeds nerveus, maar ik had geen reden om Sergio niet te geloven. Dat Emilie juist had gezegd dat Sergio haar met rust moest laten, was onderdeel van haar tactiek om ons uit elkaar te drijven, zei hij. Ik schrok: waarom was hij in vredesnaam zo lang met zo iemand geweest? Sergio vertelde dat Emilies nare kanten ook een keerzijde hadden. ‘Ze was spannend, theatraal. Daar herkende ik mezelf in,’ zei hij. Oké, daar kon ik wel enigszins inkomen. Al stak het ook een beetje, vooral toen Sergio zei dat hun seksleven waanzinnig was geweest. ‘En seks is een sterk bindmiddel,’ besloot hij. Toen hij naar mijn gezicht keek, zei hij er snel achteraan: ‘Maar ze was niet iemand met wie ik echt iets op wilde bouwen. Daarvoor was ze veel te instabiel. Met jou zie ik die toekomst wel.’ Dat laatste zei hij terwijl zijn lippen mijn oorlelletje streelden. Zo makkelijk was het, ik was alweer om. Sergio kon me met een natte vinger lijmen. Hij leek precies aan te voelen waar ik behoefte aan had. Of het nu een avondje uit was, een uitgebreide voetmassage of een zelfgeschreven gedicht. Oké, dit klinkt slijmerig, maar ik vond het op dat moment enorm romantisch. En die kleine leugentjes... ach. Zolang hij over de echt belangrijke dingen eerlijk was, was er toch ook niet zo ontzettend veel mis met het leven ietsjes mooier maken? Daarbij: ik had Sergio er nog nooit op betrapt tegen mij te liegen. Bij mij kon hij helemaal zichzelf zijn. Hoefde hij niets hoog te houden, zei hij.”
In de war
“Nadat ik Emilies nummer had geblokkeerd, werd mijn telefoon stil. Tussen Sergio en mij was alles perfect. Ik had nooit een attentere vriend gehad. Al snel was ik het incident zo goed als vergeten, totdat ik op een dag op mijn werk in een bekende koffiezaak was. Het was een regenachtige middag en de zaak zat vol klanten. Ik bemande die dag de balie en nam de bestellingen zo snel mogelijk op. Nadat een vaste klant zijn americano had betaald, liep een jonge vrouw naar de toonbank. Ze had lang bruin haar, grote bruine ogen en zag er zichtbaar van streek uit. Ik vroeg haar wat ze wilde bestellen. ‘Doe maar een cappuccino met sojamelk.’ ‘Klein, middel of groot?’ ‘Groot.’ ‘Mag ik uw naam?’ ‘Emilie.’ Mijn marker bleef in de lucht hangen toen ik probeerde haar naam op de plastic beker te schrijven. Dit was wel heel toevallig: Emilie heet in het echt namelijk anders, en haar naam is nogal zeldzaam. De kans dat je die twee keer tegenkomt, is vrij klein. Ik probeerde haar naam op de beker te krabbelen, maar het werd onleesbaar. Fuck, hoe wist zij dat ik hier werk? dacht ik. Toen ze langs me liep en wachtte op haar drankje aan de toonbank, raakte ik in paniek. Ik voelde overal kippenvel. Was ze mij nu serieus aan het stalken op mijn werkplek? Terwijl ik meer drankbestellingen van de overgebleven klanten nam, voelde ik haar blik in mijn rug prikken. Ze koos er zelfs voor om aan de tafel tegenover de balie te zitten. Probeerde ze me te intimideren?
Uiteindelijk besloot ik de koe bij de horens te vatten. Het was inmiddels wat rustiger in de zaak. De middagspits was achter de rug. Ik pakte een flesje water en ging tegenover haar zitten. ‘Hoi, ik ben Laura,’ zei ik. ‘Maar ik heb de indruk dat je dat al weet.’ Emilie keek me aan. Raar, dacht ik. Ze ziet er helemaal niet gek of labiel uit, wat kan uiterlijk toch bedriegen. Emilie schraapte haar keel en zei toen: ‘Dat klopt. Ik weet wie jij bent. Maar ik ben hier gekomen om te zeggen dat jij niet weet wie Sergio is. Hij is niet zoals hij zich voordoet.’ Wat ze toen vertelde, bracht me volledig in de war. Namelijk dat Sergio haar stalkte. Ik wilde haar niet geloven, maar ze liet de appjes in haar telefoon zien. De laatste was van de avond ervoor. ‘Sergio was geweldig, in het begin,’ vertelde ze. ‘Vlak nadat ik voor hem gevallen was, ontdekte ik ‒ doordat hij zijn mailbox open had laten staan ‒ dat hij me bedroog met een meisje met wie hij voor mij iets had gehad. Ik was woedend, maar ook verbaasd. Er was niets wat erop wees dat hij me belazerde. Ik besefte toen dat hij een ongelooflijke leugenaar was. Ik weigerde wekenlang met hem te praten, maar hij bleef bellen. Als ik hem blokkeerde en alle afgeschermde nummers wegdrukte, kocht hij gewoon een prepaid simkaart om mijn voicemail vol te spreken. En hij bleef mailen en bloemen sturen. Uiteindelijk zwichtte ik om af te spreken ‘zodat hij alles kon uitleggen’. Ik zat helemaal niet te wachten op zijn verhaal, maar hoopte dat ik van hem af zou zijn als hij zijn ‘closure’ zou krijgen. Hij vertelde me dat zijn ex gestoord was en hem niet los wilde laten, maar ik geloofde hem niet. Ik had gezien wat hij haar schreef. Exact dezelfde e-mails met liefdesverklaringen en gedichtjes die hij aan mij stuurde... hij heeft gewoon zijn emoties gekopieerd en vermenigvuldigd als een of andere zieke algebraïsche vergelijking. Het doet me nog steeds pijn als ik eraan denk hoe hij misbruik heeft gemaakt van mijn vertrouwen. En is het je niet opgevallen hoe hij aan de telefoon altijd iets toevoegt aan zijn verhalen, vooral tegen zijn vrienden? Vaak heb ik het maar laten gaan. Ik bedoel, ik hield van hem. Maar wanneer je te maken hebt met een dwangmatige leugenaar, is er geen manier om te winnen. Ik heb veel te veel alarmsignalen genegeerd, omdat hij ook zo fucking goed wist hoe hij me kon bespelen. Schrijft ie voor jou ook van die mooie, supergevoelige gedichten?’
Ik zweeg. Maar Emilie wist genoeg, dat zag ik aan haar blik. Ze ging verder: ‘Uiteindelijk heb ik ’m op heterdaad betrapt, omdat ik zijn broer heb gebeld. Zijn moeder die zogenaamd is overleden? Ze is springlevend. Hij heeft alleen het contact met haar verbroken, omdat ze erop stond dat hij hulp zocht voor zijn dwangmatige gelieg. Ze heeft ontzettend veel verdriet van de situatie. Ik kan je haar nummer geven, als je dat wilt?’’
Naar de politie
“Emilies verhaal werd alleen maar erger: ‘Maar zelfs toen ik hem confronteerde, bleef hij volhouden dat hij niet loog. Hij probeerde me constant schuldig te laten voelen over mijn vragen; ik had het volgens hem gewoon verkeerd begrepen. Zijn moeder was ‘dood voor hem’ omdat ze hem als kind zogenaamd emotioneel mishandeld zou hebben. Zijn moeder gaf inderdaad toe dat ze hoge eisen had gesteld aan Sergio en zijn broer toen ze klein waren. En dat hij vaak bang was om de waarheid te zeggen, omdat hij haar niet teleur wilde stellen. Misschien dat het liegen daar is begonnen? Maar het is natuurlijk bizar welke vormen het inmiddels heeft aangenomen. Ken je die film The cable guy waarin Jim Carrey aardig is voor iedere persoon behalve voor jou? En dat niemand je gelooft? Dat is Sergio, maar dan in het echt. Hij heeft mij afgespiegeld alsof ik gek ben, borderline heb, en ik was inderdaad gek om het zo te laten, in de hoop dat hij het op den duur zat zou worden en me met rust zou laten. Maar dat doet hij niet. En ik vind dat jij recht hebt op de waarheid. Sergio laat me niet met rust. Het zijn niet alleen de berichtjes die ik je net heb laten zien, hij valt mijn familie lastig door leugens over me te verspreiden, dat ik vreemd zou zijn gegaan, bijvoorbeeld. Hij staat regelmatig aan de overkant van de straat als ik uit mijn werk kom, en ik verdenk hem er ook van dat hij degene is die mijn autoruiten vorige week heeft stukgeslagen. Ik ben inmiddels naar de politie gestapt om aangifte te doen, en ze hebben me aangeraden om een logboek bij te houden van alles wat hij nog meer doet.’
Emilie schoof een opgevouwen briefje naar me toe. ‘Hier, het telefoonnummer van zijn moeder, en daaronder dat van mij. Ik snap dat het veel is om te verwerken. Sterkte, je kunt me altijd bellen als je meer vragen hebt.’ Emilie stond op en liep weg, ik kon vijf minuten lang geen woord uitbrengen. Ik moest dit alles even verwerken en appte Sergio het nummer dat ik had gekregen van Emilie, met de vraag of hij wist van wie dit nummer was. Het bleef heel lang stil. Toen appte ik: ‘Ik heb Emilie gesproken. Ze kwam op mijn werk. Ik geef je een kans om de waarheid te vertellen.’
Het duurde een uur, toen kwam er een appje terug: ‘Ik vind het enorm teleurstellend te merken dat je liever een gestoorde gelooft dan mij.’ Daarna kwam er nog een app. Maar dit bericht kwam van een ander nummer. Emilies nummer. Het was een screenshot van een app van Sergio: ‘Vieze leugenaar. Hier ga je voor boeten,’ schreef hij. Ik stuurde de app meteen door naar hem. ‘De leugen achterhaalt je wel, toch Sergio? Ik neem aan dat Emilie hier wederom aangifte van gaat doen. En als je nog een keer contact opneemt met mij, ben ik de volgende.’
Vanaf dat moment was het stil. Bij mij althans, van Emilie begreep ik dat de tekstberichtjes bij haar nog wekenlang doorgingen, en dat Sergio regelmatig ‘toevallig’ opdook voor haar huis, waar hij soms uren in zijn auto voor de deur bleef zitten. Zelfs toen de wijkagent een praatje met hem ging maken, maakte dat geen indruk. Emilie probeerde hem te negeren in de hoop dat hij het vanzelf zat zou worden, maar toen er ineens pakketjes werden bezorgd die zijzelf nooit had besteld, met een inhoud die varieerde van dildo’s tot dode, ingevroren kuikentjes van een groothandel voor dierenvoer greep ze naar haar laatste ‘redmiddel’. Ze stuurde een van haar vrienden, een nogal breed type uit de sportschool, bij Sergio langs met de ‘vriendelijke’ boodschap dat hij moest stoppen haar lastig te vallen. Hierop koos Sergio eieren voor zijn geld.”
Illusie
“Blijkbaar zat Sergios gevoel voor mij toch niet zo diep. Op zich wel logisch, want we gingen pas een maand of drie, vier met elkaar om. Met Emilie was hij veel langer geweest. Ik ben er in elk geval niet rouwig om, dit is het soort liefde dat ik kan missen als kiespijn, al was het wel even moeilijk om de knop om te zetten. Natuurlijk heb ik liefdesverdriet, maar dat tackel ik door mezelf in te prenten dat ik verliefd was op een illusie. Want het stomme is: rationeel weet je dat het allemaal niet klopt, maar gevoelsmatig ben je nog steeds verliefd op het beeld dat je van iemand hebt. De echte Sergio is een sick puppy en staat ver af van de charmante, gevoelige Italiaanse gentleman als wie hij zich voordeed. Ook al bestond die persoon uiteindelijk helemaal niet, je mist hem toch. Als Sergio echt zo was geweest als hij zich voordeed, was ik nog steeds bij hem, maar nu durf ik niet eens meer te daten met iemand voordat ik bij wijze van spreken een achtergrondcheck heb gedaan bij zijn exen en familie. Het zal uiteindelijk wel beter worden, maar het is nu nog wat te vers. Ik heb er nog over nagedacht om contact op te nemen met Sergio’s moeder, maar ik heb het uiteindelijk niet gedaan. Ik was bang dat ik weer iets zou ontketenen, en dat terwijl ik er nu relatief makkelijk vanaf ben gekomen. Gelukkig hoef ik hem nooit meer te zien. Mijn wasmachine is inmiddels ook geleverd. Een extra dure, die gaat minstens twintig jaar mee.”
