Noëlle (42) was slachtoffer van seksueel geweld: Het onbevangen meisje dat ik vóór deze nacht was, was weg’

“Deze zomer wilden mijn dochters voor het eerst alleen op vakantie. De oudste ging met haar vriendje naar de Ardennen. Dat vond ik prima, maar dat de jongste van zeventien met vier meiden uit haar klas naar Lloret de Mar wilde, zag ik niet zitten. Op de dag dat haar vriendinnen vertrokken, lag zij huilend op bed. Ook ik was in tranen.

Ik vond het vreselijk om mijn dochter dit te verbieden terwijl haar leeftijdsgenootjes wel toestemming hadden gekregen van hun ouders. Maar ik durfde het echt niet aan. Niet omdat ik háár niet vertrouw. Ze is een verstandige meid, dat weet ik wel. Maar toch heb je niet altijd zelf in de hand wat je overkomt. Daar kan ik over meepraten.

Ik heb twee keer in mijn leven te maken gehad met seksueel geweld. De eerste keer was ik twintig. Ik was net van een dorp naar de Randstad verhuisd en elk weekend was het feest. Dansen, lachen en lol maken totdat het licht werd.

Ik ontmoette Marc in de disco en toen hij me na een hele nacht close dansen vroeg om met hem mee naar huis te gaan, knikte ik. Ik benadrukte wel dat hij niet te veel van me moest verwachten. ‘Ik ga nooit op de eerste avond met iemand naar bed,’ zei ik naar waarheid tegen hem. ‘Ik wil alleen maar met je kletsen,’ antwoordde hij lachend.

Het eerste uur wás het ook gezellig. Tot hij doorkreeg dat ik meende wat ik had aangekondigd en ik elke keer opnieuw zijn handen wegduwde als die naar beneden kropen. Ik heb de avond later wel duizend keer in mijn hoofd afgespeeld. Was het anders gelopen als ik meteen fel had gereageerd of was opgestaan? Maar ik dacht dat we een spelletje aan het spelen waren. Alleen lachte hij op een gegeven moment niet meer mee toen ik hem giechelend afhield. En hij bleek veel sterker dan ik.”

Paniek van toen

“Het meest ben ik geschrokken van zijn houding na afloop. ‘Rot nu maar op,’ zei hij, toen hij me mijn kleding toewierp. ‘En denk maar niet dat je een poot hebt om op te staan als je naar de politie gaat.’ Huilend wachtte ik daarna op de eerste tram. Ik wilde niets anders dan douchen, onder de dekens kruipen en heel lang slapen.

Het onbevangen meisje dat ik vóór deze nacht was, was weg. Uitgaan deed ik niet meer, met vriendjes was het lange tijd over. Vriendinnen begrepen er niets van en ik gaf ze geen uitleg. Ik schaamde me zó, dat ik het niet over mijn lippen kreeg. Toch lukte het uiteindelijk om deze ervaring weg te stoppen.

Tot ik vorig jaar, twee jaar na mijn scheiding, ging daten en Michel ontmoette. Natuurlijk was ik voorzichtig. Natuurlijk sprak ik eerst op neutraal terrein af, net zoals ik met eerdere dates had gedaan. Al die dates waren een fiasco geweest, maar met Michel klikte het heel goed. Hij had vrolijke ogen en sprak openhartig over zijn scheiding. Drie weekenden op een rij gingen we uit eten en tussendoor belden we dagelijks. Ik had het gevoel dat ik hem al heel goed kende. Al die weken had hij niets geprobeerd.

Het vierde weekend nodigde ik hem uit bij mij thuis, toen mijn dochters er niet waren. Ik kookte voor hem en voelde de prille verliefdheid tintelen. Dus ja, ik stond open voor een kus. Maar dat hij me vervolgens bruut in mijn kruis zou grijpen, zag ik niet aankomen. Terwijl zijn tong wild in mijn mond bewoog perste hij zich zó hard tegen me aan, dat mijn hele lichaam verkrampte.

Ik voelde weer die oude paniek van toen ik twintig was. Alsof ik in één klap terug was in die situatie. Ik vreesde dat het net zo zou aflopen als die keer, maar nu lukte het me wel om te gillen. Daarop liet hij me los en liep zomaar de deur uit. Later ontdekte ik dat zijn vingers grote blauwe plekken hadden achtergelaten op mijn borsten. Wat voelde ik me ellendig.”

Huilbuien

“Opnieuw hield ik mijn mond. Wie had ik het moeten vertellen? Mijn familie, die het toch al niets vond dat ik ging daten? Mijn dochters wilde ik er al helemáál niet mee lastigvallen. De gedachte dat het dit keer veel minder erg was geweest dan de eerste keer en dat ik er toen ook overheen was gekomen, hield mij overeind.

Ondertussen piekerde ik er wel veel over. En schemerde het door in mijn opvoeding. Ik werd nog strenger voor mijn dochters dan ik al was, zat ze erg op de huid. En nu moest mijn dochter dus boeten voor mijn angst, omdat ik haar niet op vakantie durfde te laten gaan. Ik wist dat het niet oké was. Dat ik er niet op deze krampachtige manier mee moest omgaan.

Maar het lukte me niet om daaruit te komen. Ik denk dat ik nog altijd had gezwegen als ik niet per toeval een boek te leen had gekregen van een buurvrouw. Omdat ik nooit achterflappen lees, wist ik niet waar het over ging. Het was dan ook of ik een stomp in mijn maag kreeg toen ik opeens in een verkrachtingsscène belandde. Daarna volgden andere aangrijpende, maar zo menselijke verhalen over seksueel geweld en ook die raakten me diep.

Opeens kon ik niet meer. Ik heb huilend mijn buurvrouw gebeld. Ze kwam en schrok erg van hoe ik eraan toe was. Ze was de eerste die ik in vertrouwen heb genomen. Hoewel ik niet kon stoppen met huilen gaf dat me al zo veel lucht. Op haar advies ben ik naar de dokter gegaan, die me heeft doorverwezen naar een psycholoog. Daar kom ik nu om de week.

Hoewel dat soms zwaar is en ik nog vaak huilbuien heb, voelt het ook als ‘schoonmaakwerk’. We bespreken onder meer hoe ik mijn ervaringen op een gezondere manier aan mijn dochters kan meegeven. Bijvoorbeeld door ze op termijn open met hen te delen. Ik denk dat het goed is, maar makkelijk zal dat zeker niet zijn. Want ook al weet ik dat mijn schuld niet is, ik schaam mij nog altijd.”

Deze Real Life komt uit Flair 09-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.