Niek (36) is onzeker over zijn lijf: ‘Ik maak grapjes dat ik dik en lelijk ben’

“Ik ben altijd onzeker geweest over mijn uiterlijk. In de puberteit had ik veel puistjes, meer dan mijn klasgenoten. Een klasgenoot vroeg een keer waarom ik geen make-up gebruikte. Het was goed bedoeld, maar het zijn opmerkingen die ik twintig jaar later nog weet.”

Geen vriendinnetje vanwege mijn uiterlijk

“Ik was altijd de kleinste van de klas en dat vond ik op een bepaalde manier vernederend. In de puberteit was ik niet heel outgoing: vrienden gingen uit en ik was thuis met muziek bezig. Zij kregen vriendinnetjes, ik niet. Ik dacht: de reden dat ik geen vriendinnetje heb, is vanwege mijn uiterlijk. Dat gevoel werd steeds erger.

Op mijn veertiende leerde ik online een meisje kennen dat om een foto vroeg. Toen ik een foto stuurde, schreef ze: ‘Gelukkig ben je lief.’ Toen ik in de twintig was, kon ik nog eten wat ik wilde, naarmate ik ouder werd, kwam ik steeds meer aan. Vooral de laatste vijf jaar ben ik echt heel onzeker geworden, ik durf niet meer op de weegschaal te staan.

Ik schaam me voor mijn hele lijf, maar mijn buik is het grootste probleem, omdat ik die het minste kan verhullen. Ook mijn manboobs vind ik lelijk. Om die redenen draag ik geen T-shirts meer. Ik draag alleen maar truien – dat voelt voor mij als een schild.”

Spiegel overslaan

“Ik probeer niet te vaak in de spiegel te kijken. Ik heb één spiegel en daarin kan ik mijn lijf alleen maar zien vanaf mijn middenrif. Als ik mezelf per ongeluk in een grote spiegel zie, denk ik: gadverdamme.

Ik voel ook veel zelfverwijt; ik heb een lichaam gecreëerd door te veel te eten en te weinig te bewegen. Mede door de onzekerheid over mijn lichaam, vind ik mezelf niet de moeite om tijd te steken in mijn lichamelijke gezondheid. Ik zal er nooit zo uitzien als Brad Pitt, ook al zou ik evenveel sporten als hij. Waarom zou ik dan de moeite doen? Ik moet weleens denken aan die uitspraak: al geef je een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding.”

Grapjes uit zelfbescherming

“Ik kan me niet voorstellen dat ik mezelf ooit helemaal ga accepteren, maar het zou helpen als het ideaalbeeld van ‘de man’ – lang, gespierd, verzorgd – verandert. Ik denk dat mannen nog niet zo ver zijn als vrouwen qua body positivity. Op Instagram zie ik dat het steeds meer geaccepteerd is om jezelf als vollere vrouw te laten zien, terwijl voor mannen het beeld heerst dat ze alleen maar aan het sporten zijn. Door dat beeld voel ik me schuldig dat ik niet sport.

Ik mis kwetsbare en oprechte gesprekken met mannen over lichamen. Met vriendinnen kan ik makkelijker over onzekerheden praten, bij mannen onderling maken we alleen grappen over bierbuiken. Ik doe er zelf ook aan mee, maak ‘grapjes’ over dat ik dik, klein en lelijk ben, uit een soort zelfbescherming. Als ik het zelf heb gezegd, kan iemand anders me niet kwetsen.”

Leren accepteren

“Sinds een jaar heb ik een relatie, ik heb haar online ontmoet. Online daten vind ik fijn, omdat ik dan eerst mijn persoonlijkheid kan laten zien en daarna pas mijn lichaam. De eerste afspraak met mijn vriendin vond ik heel spannend. Ik ben 1,70 meter, maar zei dat ik 1,73 was, ik had er wat centimeters bij gesmokkeld. Ik durfde al snel mijn onzekerheid uit te spreken. Ze reageerde begripvol en lief, zei dat ze me mooi vindt.

De eerste keer dat ik naakt bij haar was, had ik het liefst alle lampen uitgedaan. Zo eng vond ik het, maar het voelde vertrouwd. Als ze mijn buik een kusje geeft, voelt het goed. Maar als ze zegt dat ik een mooie buik heb, vind ik het moeilijk om dat te accepteren. Door mijn psycholoog heb ik geleerd om ‘dankjewel’ te zeggen, in de hoop dat ik het ooit zelf ga geloven.”

Dit was het verhaal van Niek. De body positivity verhalen van Stijn en Vince lees je in Flair 45-2022.