Nicole (24): ‘Ik wilde altijd kinderarts worden, nu ben ik schoonmaakster’

“Als ik één foutje minder had gemaakt op de Cito-toets, had ik de hoogste score gehaald. Toch kwam ik erachter dat het niets zei over wat bij me past. Toen ik later op het gymnasium zat, verloor ik tien dierbaren aan suïcide en ziektes als kanker. Ook ontwikkelde ik PTSS door een ernstig trauma waar ik liever niet openlijk over praat.

Van depressie naar bewustwording

Hiervoor ben ik al tien jaar in therapie. Ik heb last van nachtmerries, ben constant op mijn hoede en in het verleden had ik paniekaanvallen en een depressie. Tijdens de depressie ben ik bewuster gaan nadenken over wat ik nodig heb. Ik koos na het gymnasium niet voor de universiteit, maar voor een mbo-opleiding zodat ik meer mentale rust zou krijgen.

Sommige leraren vroegen of dat wel verstandig was. Ik kon toch universitair niveau aan? Ik voelde me soms wel schuldig. Niet iedereen heeft dit brein, maar ik koos er alsnog voor om mbo te doen.

Na het mbo zocht ik een baan waar ik niet de hele tijd stil hoef te zitten. Mijn hoofd staat al de hele dag aan, dus ik vind het fijn als dat even niet hoeft.

‘Schoonmakers worden vaak als minder gezien’

In een werkgever zocht ik iemand die voldoende ruimte geeft voor het volgen van therapie. Ik kwam uit bij mijn huidige baan, als schoonmaakster bij een sociaal-ontwikkelbedrijf. Ik ben erg blij met de begripvolle werkgever die ik heb, toch was ik bang voor de mening van anderen toen ik hier begon.

Schoonmakers worden vaak als minder gezien. Dat merkte ik vooral op de middelbare school: jongeren maakten veel troep, ‘want de schoonmaak ruimt het toch wel op’. Gelukkig heb ik geen vervelende reacties gehad, al vroeg mijn familie zich eerst wel af of ik de juiste keuze maakte. Ook merkte ik dat ik mezelf onbewust wat eisen had gesteld.

Ik vroeg me af of ik dit wel echt moest doen, want ik kon toch meer dan dit? Dat vind ik heel beschamend om te zeggen, want mijn collega’s zijn stuk voor stuk harde werkers.”

Onrust

“Op de middelbare school dacht ik lange tijd dat ik kinderarts wilde worden. Het leek me leuk om mensen te helpen. In alle studievoorlichting ging het over universitaire studies zoals geneeskunde.

Ik ging er daardoor vanuit dat ik naar de universiteit moest als ik mensen wilde helpen. Zelf vind ik dat je iemand niet alleen moet beoordelen op zijn cognitieve vaardigheden. Ik word er emotioneel van als ik dit zeg.

Ik heb zelf het theoretische pad bewandeld op het gymnasium en ik werd er niet gelukkig van. Een leven buiten school was bijna niet mogelijk, want er was altijd wel iets wat ik nog moest doen. Dat gaf veel onrust.

Mijn droombaan is er een in de muziek- en theaterwereld. Ik heb gemerkt dat ik heel gelukkig word van gitaarles geven aan jongeren. Ik vind het prachtig als ik onderdeel mag zijn van de ontwikkeling van een kind.

Ook ben ik een theaterscript over mentale gezondheid aan het bedenken waarin ik zelf een rol ga spelen. Vroeger had ik gewild dat er op school meer gesproken werd over mentale gezondheid. De voorstelling wil ik dus opvoeren op scholen. Daarmee hoop ik het gesprek over mentale gezondheid te openen.

Geld speelt voor mij een kleine rol in het kiezen van een baan. Als ik altijd net genoeg verdien en gelukkig ben, ben ik tevreden.”

Deze Real Life komt uit Flair 12-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.