Nick (24) had een eetstoornis: ‘De eetbuien kostten me veel geld: ik durf de bedragen niet eens te noemen’

“Ik had een angst voor eten, maar eigenlijk zat daar een angst voor afwijzing onder. Diep vanbinnen dacht ik dat ik gezien zou worden als ik zo dun mogelijk was. Ik was ondervoed en had een bleek, ingevallen gezicht. Constant had ik het koud en ik had een lage hartslag. Eerst had ik alleen anorexia. Toen ik ook eetbuien kreeg, dacht ik: dit is niet goed zo. Toen mijn moeder erachter kwam dat ik eetbuien had, stuurde ze me naar de huisarts en werd ik doorverwezen. Ik was toen vijftien jaar.”

Mannen met een eetstoornis

“Vroeger ben ik gepest op de basisschool. Ik was altijd al een angstig jongetje en had moeite om vrienden te maken. Ik kon niet opboksen tegen de andere jongens, die wel verbaal sterk waren en een beetje tegen elkaar ingingen. Altijd viel ik erbuiten. Daardoor voelde ik me anders. Dat anders-voelen werd door de eetstoornis alleen maar versterkt. Ik schaamde me heel erg voor mijn diagnose. Eetstoornissen worden vaak gezien als vrouwenziektes. Ik was bang dat mensen me vrouwelijk zouden vinden als ik zou vertellen dat ik, als man, een eetstoornis had.

Ik dacht dat anderen het gek zouden vinden, me zouden uitlachen en van me weg zouden lopen. Het heeft lang geduurd voordat ik mijn eetstoornis erkende. Ik denk omdat er minder voorbeelden zijn van mannen met een eetstoornis. Het aan anderen vertellen lukte me pas achteraf. Dat vond ik makkelijker en minder schaamtevol dan toen ik er middenin zat. Gelukkig heb ik nooit een slechte reactie gehad. Mijn vrienden reageerden heel empathisch, waarschijnlijk omdat ze studies doen in de gezondheidszorg.”

Extreem moe

“Ik vind het moeilijk maar ook belangrijk om mijn verhaal te vertellen. Zelf vond ik het altijd heel helpend als ik andere mannen hun verhaal zag doen. Het zijn meestal vrouwen die erover vertellen, maar daarin mis ik dan toch aansluiting. Als je als man een eetstoornis hebt, neemt dat namelijk ook best wat mannelijkheid weg. In zelfvertrouwen, maar ook fysiek, hormonaal.

Als ik afviel, verloor ik testosteron. Ook remde het afvallen nagelgroei en haargroei. Daarnaast verloor ik mijn kracht. Er kwam een angstig en onzeker gevoel voor terug. Ook had ik last van geheugenverlies. Van sommige vakanties bijvoorbeeld kan ik me totaal niets meer herinneren, die zijn één grote waas voor me. Een extreem moe gevoel overheerste.

Als ik nu foto’s zie van toen, word ik er ik bijna bang van. Dat ik zo dun was, zag ik toen niet. Ik focuste op alle plekken waar nog een klein beetje vet zat. Mijn oma zei weleens dat ik te dun was en gaf me veel eten. Dat leverde dan discussies op. Verder hoorde ik er niemand over. Ik probeerde zo min mogelijk te eten, maar als ik een eetbui kreeg, gingen alle remmen los.”

Nick en zijn eetbuien

“Eetbuien worden uitgelokt door de restricties die je jezelf oplegt. Je krijgt de drang om zo veel mogelijk te eten in korte tijd. In mijn geval waren dat zakken chips, koekjes en andere calorierijke producten. De eetbuien kostten me veel geld: ik durf de bedragen niet eens te noemen. Na zo’n bui ging ik meteen compenseren door te braken of sporten. Ik wilde voorkomen dat iedereen zou denken dat ik was aangekomen.

Over het algemeen ben ik nu gelukkiger dan toen. Ik kwam erachter hoe belangrijk vriendschap voor me is. Het hebben van vrienden geeft me energie en zelfvertrouwen en daardoor nam de motivatie om te eten toe. Toch ben ik er nog niet. Wel qua eetstoornis, maar ik heb nu pas de ruimte en energie om sociale contacten op te bouwen.”

De andere verhalen van Leroy en Teun over hun eetstoornis lees je in Flair 13-2023.