Mirjam, de vrouw van militair Marco Kroon: ‘Zijn boek heb ik nooit willen lezen. Te pijnlijk’

“Ik ben niet iemand die graag in de schijnwerpers staat. Bovendien laat ik het verleden liever rusten en stop ik vervelende gevoelens eerder weg dan dat ik erbij stilsta. Dat is gewoon hoe ik het doe, mijn overlevingsstrategie. Naar voren kijken en doorgaan.

Marco is een betere prater, hij kan zichzelf goed uitdrukken, zijn verhaal voor het voetlicht brengen. Maar nu is hij er niet om het woord te voeren. Hij zit zijn straf uit in de gevangenis. Een paar dagen geleden heb ik hem daar voor de poort afgezet. Ik mocht niet mee naar binnen. Ik zat in de auto en keek hoe hij wegliep.

Het carnavalsincident

We wisten natuurlijk allebei dat dit eraan zat te komen. Het is zijn straf voor ‘het carnavalsincident’: in 2019 is hij veroordeeld voor wildplassen en het uitdelen van een kopstoot. Marco heeft drie jaar lang tegen deze uitspraak gevochten. Toen er eerder dit jaar door de Hoge Raad werd geoordeeld dat de veroordeling in stand blijft, heeft Marco ervoor gekozen zijn taakstraf om te zetten in een gevangenisstraf van veertig dagen.

Een principekwestie, die ik respecteer. Maar ik had het een paar dagen voor zijn straf inging wel even moeilijk. We zaten samen thuis op de bank, toen kreeg ik het te kwaad. Verdomme, zei ik, ik word hier ook mee gestraft. Maar goed, het is niet nieuw voor mij dat Marco er een tijdje niet is. Ik ben het gewend van zijn vroegere missies en we redden het wel. Elke dag mag hij even bellen en spreken we elkaar tien minuten. Maar ik ben blij als deze episode voorbij is. Ik verlang naar rust, naar Marco en mij, gewoon naar hoe het vroeger was, zonder de schijnwerpers en het gevoel dat iedereen meekijkt.

Stoer en mannelijk

Ik was 29 en werkte in de horeca toen ik Marco ontmoette in de kroeg. Ik woonde op dat moment alleen met mijn zoon, Marco had ook al twee zoons, van ongeveer dezelfde leeftijd. Het was keihard liefde op het eerste gezicht tussen ons. Nog steeds vind ik het moeilijk om uit te leggen hoe dat werkt of wat dat nou precies is, maar ik wist gewoon: dit is ’m. En nog steeds, elke keer als hij thuiskomt, is dat gevoel er. Als ik hem aankijk, is het goed. Toen Marco vertelde dat hij militair was, verbaasde me dat niks. Op een of andere manier straalde hij dat uit. Hij had een stoere, mannelijke houding.

Brieven vol gevoel

Zes weken na onze eerste ontmoeting ging hij voor bijna een halfjaar op uitzending. Heel ingewikkeld vond ik dat. Voor het eerst in mijn leven was ik echt verliefd en moest ik hem meteen zo lang missen. Ik had een kalender in de keuken hangen en elke ochtend kruiste ik een dag af. We hebben elkaar die periode heel veel geschreven en eigenlijk leerden we elkaar op die manier pas echt kennen. Elke dag stuurde ik hem een kaart en één keer per week ging er een pakketje brieven op de post. Achteraf gezien is dat een mooie manier geweest om iets op te bouwen: ik ben niet zo’n prater, maar in de brieven durfde ik mijn gevoelens wel te tonen.

Niks aan de hand

Van het begin af aan heb ik me gerealiseerd hoe belangrijk Marco’s werk voor hem is: het is zijn leven. Dat respecteer ik. Als ik weleens tegen Marco zei: ‘Ik hou van je werk’, begreep hij dat niet. Maar het heeft hem gemaakt tot de man die hij is en dat is de man van wie ik hou. Maar het betekent niet dat ik het niet moeilijk had als hij weer eens op missie was. Natuurlijk was ik soms bang dat hem iets zou overkomen. Want ik wist ook hoe hij is: niet bang, iemand die alles op alles zet voor zijn mannen. Maar wanneer de angst het even overnam, wist ik mezelf altijd gerust te stellen met zijn woorden: ‘Zolang je niks hebt gehoord, is er niks aan de hand.’

PTSS

Als hij terugkwam van zijn missies, liet ik hem altijd een beetje. Wilde hij iets vertellen of delen, dan was ik er voor hem, maar ik ging niet wroeten of proberen verhalen uit hem te trekken. Natuurlijk zag ik de sporen die zijn werk naliet. Zo wilde Marco altijd, en nog steeds trouwens, in een restaurant met zijn rug naar de muur zitten en overzicht hebben op de ruimte. Ook scant hij direct waar de nooduitgang is.

En ja, na zijn laatste missie in Afghanistan in 2007 had hij soms een kort lontje, maar ik zocht daar verder niks achter. Na die missie wilde Marco ook liever een tijdje niet meer op uitzending en besloten we samen een café in Den Bosch te beginnen. Ik heb zelf lang in de horeca gewerkt en keek uit naar dit nieuwe avontuur van ons samen. Maar er brak al snel een woelige periode aan.

Je kunt het verhaal van Mirjam verder lezen in Flair 46 -2022. Wil jij hem ook in huis? Bestel hem hier.