Milou (37) kreeg vulvakanker: ‘Het was moeilijk te accepteren dan mijn leuke werk me ziek maakt’

“Als je denkt aan een beroep als agent, brandweerman of astronaut, weet je dat er risico’s aan het vak zitten. Maar op de Kappersacademie krijg je geen waarschuwing dat je een beroep kiest dat enorm schadelijk kan zijn voor je gezondheid.

Toen ik op mijn 28ste hoorde dat ik vulvakanker had, legde ik daarom eerst geen link met mijn vak als kapper. Maar de artsen stonden ervan te kijken. Dit zagen ze bij vrouwen van zeventig plus en maar heel weinig in mijn leeftijdscategorie. Ik had op dat moment een jonge zoon en ik vroeg me af of ik hem zou zien opgroeien. De relatie met mijn vriend was nog pril.”

Ons leven op de kop

“Mijn ziekte zette meteen ons leven op de kop. Waar we eigenlijk in de honeymoonfase hadden moeten zitten, moesten we nu grote levensvragen bespreken. Wilde hij met iemand samen zijn die erg ziek kon worden? Hadden we samen een kinderwens? Omdat hij ook een kind had uit een vorige relatie, voelde onze blended family al compleet.

Kanker krijgen, maakte me heel erg bewust van mijn gezondheid. Ik wilde beter worden, een toekomst hebben. Dus toen ik merkte dat ik na een aantal uur werken in de haarverfdampen totaal uitgeblust was, ging er bij mij een lampje branden: zou er een link kunnen zijn tussen de kanker en mijn kappersvak?

Op een avond ben ik op internet gaan zoeken. Veel verwachtte ik er niet van, maar ik kwam van alles tegen. Het schokkendst vond ik dat er in Duitsland kennelijk een onderzoek was geweest waaruit bleek dat jonge kappers veel vaker dan andere beroepsgroepen geslachtskankers opliepen. Was dat de reden dat ik vulvakanker had gekregen? En als dat zo was: waarom had ik daar nog nooit over gehoord?”

In de doofpot

“Ik vond mijn werk ontzettend leuk, dus het was moeilijk te accepteren dat mijn baan me ziek kon maken. Ik wilde niet meer werken met troep, maar vond geen salon die met groene producten werkte. Dan moet ik die zelf beginnen, bedacht ik. Toen ik genezen was, heb ik samen met mijn vriend een salon geopend waar alleen met groene producten gewerkt wordt, zodat niemand die er werkt ooit bang hoeft te zijn om ziek te worden. Inmiddels hebben we drie salons en een groothandel in groene producten.

Mensen zijn zich eigenlijk niet bewust van de gevaren die er zijn in deze branche. Wist je bijvoorbeeld dat de placenta van kappers die zijn bevallen er veel viezer uitziet? Waarom dat zo is, heb ik nooit kunnen vinden. Dat kan me zo kwaad maken. Het is ook schokkend dat kappers vaker dan andere beroepsgroepen te maken krijgen met vroeggeboorte bij zwangerschap, of een kind krijgen dat blind geboren wordt. Je zou toch verwachten dat er dan meteen aan de bel wordt getrokken?

In mijn ogen komt dat omdat er te veel geld in deze branche omgaat. De grote bedrijven hebben er geen baat bij, omdat het duurder is producten te maken zonder troep. Hierdoor belandt het in de doofpot. Maar het kan toch niet zo zijn dat mensenlevens zo weinig waard zijn? En als consument sta je er bij een kappersbezoek toch ook niet bij stil dat je naast een kleurtje ook een portie chemische troep via je hoofdhuid in je bloedbaan krijgt? Dat moet en kan anders.”

De verhalen van Evelyn en Selma lees je in Flair X-2023.