Met een busje naar China: ‘Hoe meer we naar het oosten reizen, hoe gastvrijer de mensen’

“Het was al heel lang een droom van mij om de zijderoute af te reizen. In het verleden heb ik twee jaar in Turkije gewoond. Daar hoorde ik over de zijderoute en dat vond ik zo interessant. Dat mensen eeuwen geleden al die kilometers aflegden en dat mensen er nog steeds langs reizen. Ik dacht: dat wil ik ook. Vroeger deden ze dat op kamelen of te paard, maar dat leek me wat dieronvriendelijk. Het werd een busje, want ik vond het wel leuk om niet helemaal in luxe te reizen, ik wilde toch een beetje avontuur.

Zes jaar geleden kocht ik de bus. Iets eerder had ik Yuri leren kennen. Ik zei tegen hem: ‘Ik ga dit doen en kijk maar of je meegaat of niet.’ Gelukkig heb ik hem niet hoeven overhalen, hij wilde graag mee. Een droom hebben is één ding, het werkelijk gaan doen is iets anders. We gingen met het busje naar Schotland en Duitsland en de droom bleef een beetje hangen. Maar toen kwam corona en zaten we samen thuis.

We konden nergens heen en toen begon het te borrelen. Omdat we toch thuiszaten, konden we veel dingen regelen, het busje opknappen en geld sparen omdat we niet op vakantie gingen. We hebben de knoop best snel doorgehakt en in maart zijn we gewoon gegaan. Samen met vrienden hebben we het busje mooi ingericht en bekleed, we hebben zonnepanelen op het dak, een koelbox tussen de stoelen, geen keuken, alleen wat pannen, bestek en een kookstel. Geen wc en geen douche. Wel wifi en veel cameraspullen.

Zo zouden we een jaar gaan leven. Natuurlijk was corona een drempel, maar na een jaar op zestig vierkante meter te hebben gewoond en niet echt op reis te kunnen, voelden we dat dit juist het moment was. Het maakt grensovergangen misschien wat lastiger, maar het voordeel is dat we de meeste plekken met alleen maar locals hoeven te delen. Een leeg Venetië, stil Dubrovnik, toeristenvrij Istanbul, daar keken we naar uit.

Covid is voor ons geen grotere drempel dan visa of vaccinaties zijn om te reizen. Daar-naast zorgt het ervoor dat we met beide benen op de grond staan. Ons paspoort zorgt ervoor dat we de meeste landen ter wereld kunnen bezoeken, dat geldt natuurlijk niet voor iedereen. Het is dus weleens goed om hier en daar wat meer moeite te moeten doen om een land binnen te komen. Net zoals het voor velen niet vanzelfsprekend is dat ze naar ons land kunnen reizen.”

Vrienden in Georgië

“We hebben al zo veel meegemaakt. Het zijn de mensen die onze reis zo fantastisch maken. Waar we ook komen, overal zijn ze vriendelijk. Hoe meer we naar het oosten reizen, hoe gastvrijer de mensen. Bijvoorbeeld laatst in Armenië, we hadden de bus in the middle of nowhere gezet. Komt er ineens een boer met koeien langs. Je kunt elkaar niet verstaan, maar we begrepen wel dat we naar zijn huis mochten komen om daar te eten en te slapen. Dat soort dingen gebeurt continu.

We zijn al op heel wat barbecues geweest en in Georgië kregen we acht liter wijn mee. Gastvrijheid gaat hier zeker door de maag. Georgië was geweldig. We hadden redelijk wat problemen met de auto. Dat kan gebeuren met zo’n oud Volkswagenbusje en als je er al 15.000 kilometer op hebt zitten. Maar nu reden we van het ene probleem naar het andere en moesten we zelfs worden weggesleept uit de bergen. Dat was extra balen, want Georgië is een voormalig sovjetland, waar weinig Duitse auto’s zijn. We konden dus niet zomaar bij een garage binnenlopen.

Lees ook: Dianes dochter werd misbruikt door de gymleraar: ‘Die man was niet alleen een viezerik, maar een verkrachter’

Ik ben gaan zoeken op internet en vond een Porsche-club, ook een Duitse auto. Diezelfde avond hebben we via die club iemand ont- moet, Giorgi, die zelf ook een VW-busje heeft en ons kon helpen. We moesten wachten op onderdelen voor de auto die uit Nederland zouden komen, waardoor we extra lang in Georgië zijn gebleven, in totaal zo’n zes weken. Uiteindelijk zijn we met Giorgi en nog een ander VW-busje, drie in totaal dus, een paar dagen op pad geweest.

In die paar dagen zijn we echt vrienden geworden. Samen gingen we barbecueën, kerkjes bezoeken en wandelen. We klusten samen aan onze Volkswagenbusjes, hadden de grootste lol. Giorgi stond altijd voor ons klaar als we weer hulp nodig hadden, zoals toen onze homokineet (een auto-onderdeel, red.) afbrak. Hij sleepte ons direct weer naar een garage. De Georgiërs zijn ontzettend vriendelijk, gastvrij en behulpzaam. Het is erg makkelijk om vrienden te maken en in korte tijd deel je zo veel met elkaar.”

Volg de reis van Milene en Yuri verder op Instagram via @mygrations.nl.

Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

tekst Marjolein Koster | beeld Milene van Arendonk