Marjolein (36) is jonkvrouw: ‘Het voelde als een familiegeheim waar ik niet over mocht spreken’

Familiegeheim

“’Heb het er maar niet over’, zei mijn vader, toen ik als kind had gehoord dat ik jonkvrouw ben en mijn broers jonkheer. Hij doelde met die woorden op het feit dat mensen er vaak een verkeerd beeld van hebben; hij wilde me behoeden voor vooroordelen.

Ik dacht echter dat hij mij een familiegeheim had toevertrouwd, iets wat niemand mocht weten. ‘Jij bent een jonkvrouw’, riep iemand een tijdje later op de basisschool – ik zal een jaar of negen geweest zijn. ‘Dat is niet waar,’ riep ik fel terug, geschrokken door het feit dat het ‘geheim’ toch naar buiten was gekomen. Mijn ouders hebben het me toen nog eens goed uitgelegd.

Mijn vader was fysiotherapeut, mijn moeder schrijfster en we woonden in Scheveningen, aan het strand. Geen kasteel, geen sprookjesbeeld dus. Het is voor mij een tijd lang een zoektocht geweest. Het van adel-zijn hoort bij me, daar moest ik iets mee. Enerzijds reageren mensen er negatief op, ze hebben er een mening over.

Geen gouden bord of zilveren lepel

Zo wordt wel eens gedacht dat alles mij op een gouden bord met een zilveren lepel wordt aangereikt. Dat is niet zo. Ik voel mezelf ook boven niemand verheven. Maar het feit dat ik van adel ben, kan ook tot heel mooie gesprekken leiden met mensen die houden van geschiedenis en er ook nog eens meer van weten dan ik.

Ik had en heb het liefst dat mensen mij beoordelen op wie ik ben, op wat ik doe. Als iemand er negatief over dacht, wilde ik me nog wel eens verdedigen. Maar nu laat ik het bij de ander. Je verdedigen tegen een vooroordeel is lastig. Het gebeurt nog geregeld, helaas. Zo was ik eens op het gemeentekantoor, waar de dame die mij hielp mijn predicaat (titel, red.) zag. Ik kwam langs voor iets waar ik recht op had, maar zij verwees me door naar mijn vader; die moest het maar betalen. In de loop der jaren ben ik assertiever geworden. Ik heb erop gestaan dat ze mij behandelde als ieder ander.

Ik ben de afgelopen jaren voorzitter van de Vereniging voor jongeren van adel in Nederland geweest. Dat gaf mij de mogelijkheid er meer over te weten te komen. Ik heb diverse keren een bal bezocht, ook in het buitenland. Het zijn allemaal leden uit verschillende families, toch voelt het als één familie. Ik voel me er enorm welkom, en er wordt veel gedanst en volop gelachen.

‘Ik ga voor de liefde’

Mijn predicaat hoort bij mijn naam en ik heb het sinds mijn geboorte. Daar ben ik verder niet mee bezig. Mocht ik ooit trouwen met iemand die niet van adel is, dan raak ik mijn predicaat kwijt. Dit stamt uit een tijd dat de vrouw nog anders werd gezien dan een man en dat is best vreemd natuurlijk. Maar ik ga voor de liefde.

Goed doen is een belangrijk onderdeel van mijn opvoeding geweest. Ik kijk altijd naar wat ik voor een ander kan doen. Tegenwoordig krijg je een lintje als je veel vrijwilligerswerk doet, een mooier lintje als je landelijk iets doet en een heel mooi lintje als je wereldwijd veel betekend hebt voor Nederland. Als vroeger meerdere generaties achter elkaar veel goeds voor hun land deden, werd zo’n lintje middels een adellijke titel aan je naam geplakt. Ik zie het als mijn taak dat ‘lintje’ ook nu nog uit te dragen. In principe is het een kwestie van goed doen en het er niet over hebben, maar dat vind ik lastig. Het kan namelijk ook inspireren en enthousiasmeren het ook te gaan doen.

Onlangs overleed mijn buurman door een noodlottig ongeval. Door omstandigheden leek hij geen uitvaart te krijgen. Ik heb alles op alles gezet om hem toch de uitvaart te geven die hij verdiende. Zo’n verhaal deel ik op Twitter in de hoop iets in gang te zetten. Goed doen kan ’m ook in heel kleine dingen zitten. Zo liep ik afgelopen week met mijn hond door het park en zag ik een meisje huilen. Ik heb even met haar gekletst en haar een luisterend oor geboden; het bleek dat een jongen haar vervelend had behandeld. Ze vroeg om een knuffel, die heb ik haar gegeven. Voor mij is dat adel; elkaar zien en naar elkaar omkijken.”

Deze ‘Real Life’ staat in Flair 20-2023. Meer van zulke verhalen lees je wekelijks in Flair.