Marieke (32) heeft spijt: ‘Ik liet Thomas als een baksteen vallen en wil hem terug’

“Elke zaterdag kreeg ik ontbijt op bed. Hij plakte lieve post-its op de koelkast. Als ik aan tafel zat te werken en het ging niet lekker, kwam hij me een zoen op mijn voorhoofd geven. Zo lief. Een echte schat. Thomas deed alles voor me, droeg me op handen. ‘Jij bent het beste wat me ooit is overkomen, ik wil de rest van mijn leven met je doorbrengen,’ zei hij altijd. Toch had ik er genoeg van."

Spijt

"Nu kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik het heb uitgemaakt. En waarom? Ja, waarom? Dat is een goede vraag. Alle dingen die ik zo leuk aan hem vond begonnen me ineens te irriteren. Hoe hij me verzorgde en vertroetelde: het werd zo voorspelbaar. Ik word graag verrast, heb een hekel aan sleur en daar was ik in beland. Na vier mooie jaren met hem was ik niet meer gelukkig. Dat zei ik hem ook.

Hij begreep er niks van. ‘Wij zijn toch wél gelukkig samen? Waar komt dit vandaan?’ Ik kon geen antwoord geven op zijn vragen. Ik wilde gewoon weg. Alleen zijn, mijn eigen ding doen, geen rekening hoeven houden met iemand anders. Dus vertrok ik en bleef hij achter. Toen ik wegreed, stond hij me huilend na te kijken op het balkon van ons appartement. Dat beeld vergeet ik nooit meer.”

Feesten en flirten

“Hij belde, appte en sms’te, maar ik reageerde niet. Ik heb maar één keer opgenomen. ‘Waarom blijf je contact zoeken? Het is uit tussen ons, begrijp dat dan!’ Ik was keihard. Ik heb Thomas als een baksteen laten vallen en heb ook nooit een goede uitleg gegeven voor mijn vertrek.

Dat kun je niet maken, dat weet ik ook wel. Maar daar wilde ik toen niet bij stilstaan. Ik wilde leven! Ik ging elke avond uit en voelde me onbezorgd: ik was aan het genieten, drinken, flirten. Een paar weken lang liet ik me totaal gaan. Op de een of andere manier had ik dat nodig. Maar na drie maanden feesten had ik er genoeg van. Ik begon Thomas te missen."

Voicemail

"Hij appte of belde me ook niet meer. Niet zo gek natuurlijk, want hij had via vrienden vast gehoord van mijn gefeest. Dat moet ontzettend kwetsend voor hem zijn geweest: terwijl hij zat te treuren, ging ik elke avond uit. Hij had vast ook gehoord dat ik flink met andere mannen aan het flirten was en weleens iemand mee naar huis nam. Het was moeilijk om weer toenadering te zoeken, maar ik verzamelde al mijn moed en belde hem op. Ik kreeg zijn voicemail. Zijn stem klonk zo vertrouwd, dat er iets in me brak. Wat had ik gedaan? Mijn God, wat had ik gedaan?"

Oude appartement

"Daarna heb ik hem nog een paar keer gebeld. Tevergeefs. Ik moest hem per se zien en ben toen naar ons oude appartement gereden waar hij was blijven wonen. ‘Marieke...’ zei hij verrast. Meer wist hij niet te zeggen. Ik hoorde een stem op de achtergrond. ‘Thomas?’ Ineens stond er een vrouw voor mijn neus. Toen ze me zag, fronste ze haar wenkbrauwen en liep ze de deur uit, zonder iets tegen me te zeggen. ‘Kom maar even binnen,’ zei Thomas. Maandenlang had ik hem genegeerd en toch liet hij me binnen. Nog steeds een lieverd, dus. Maar toen we allebei zaten, werd hij kwaad.”

Sorry Thomas

"Hoe durfde ik zomaar langs te komen? Wist ik wel wat ik hem had aangedaan met mijn plotselinge vertrek? Hij was kapot van verdriet geweest. Het enige wat ik kon uitbrengen was: ‘Sorry.’ ‘Sorry?’ schreeuwde hij. ‘Is dat het enige wat je te zeggen hebt, Marieke?’ Ik begon hard te huilen. Na een tijdje pakte hij me vast. Ik weet niet hoelang we daar gezeten hebben, ik weet alleen hoe heerlijk het was om hem weer tegen me aan te voelen. Ik hoopte dat het weer goed zou komen. ‘Ik vind het rot dat je verdrietig bent,’ zei hij, ‘maar je hebt me zo’n pijn gedaan. Wat kom je hier eigenlijk doen?’

Nooit meer goed

“Toen ik zei dat ik hem miste, keek hij me ongelovig aan. ‘Als je dit een maand geleden had gezegd, was ik meteen weer in je armen gevallen.’ Toen volgde er een stilte. Hij zei niets meer. ‘Je hebt iets met die vrouw die hier net was, hè?’ vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd. ‘Erika is een goede vriendin, we hebben niets. Dat kan ik niet, zo snel na jou.’ Ik wilde hem vastpakken, maar hij duwde me weg. ‘Het komt niet meer goed tussen ons, Marieke. Nooit meer.’ Ik vroeg of hij niet meer van me hield. ‘Natuurlijk hou ik nog van je, maar er is te veel gebeurd. Het kan niet meer.’ De woorden kwamen als een mokerslag binnen. Huilend ben ik zijn appartement uitgelopen.”

In slaap huilen

“We zijn nu een paar maanden verder. Thomas heeft inmiddels wel een relatie met Erika. Ik ben nog alleen. Elke dag heb ik er verdriet van dat ik Thomas heb laten gaan. Ik ben de liefde van mijn leven kwijt. Dat is mijn eigen domme schuld. Ik besef maar al te goed dat ik nooit meer zo’n man vind. Van die gedachte word ik zo depressief dat ik mezelf vaak in slaap huil. Waarom moest ik per se het avontuur opzoeken? Waarom was ik niet tevreden met wat ik had? Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan.”