Maria Tailor (39) lijdt aan haarverlies: ‘In een paar jaar tijd was ik mijn wenkbrauwen verloren’
Dat Maria Tailor (39) al ruim tien jaar met haarverlies kampt, wist ze al die tijd verborgen te houden. Tot een co-star van The real housewives of Amsterdam haar ermee confronteerde. “Schandalig hoe zij die voor mij gevoelige en kwetsbare informatie tegen me heeft gebruikt.”
“In het programma The real housewives of Amsterdam zie je mijn leven als gescheiden vrouw en alleenstaande moeder van twee kinderen van zeven en zes die weer aan het daten is. Ik laat mijn echte leven zien. Voor mij is dat essentieel in deze tijden van gefilterde werkelijkheid. Mensen doen zich te vaak mooier voor dan ze zijn en dat kan tot grote onzekerheid leiden bij Instagram-volgers.”
‘Ga je lekker met die filter?’
“Zij hebben het idee dat ze nooit voldoen aan het - in mijn ogen onrealistische - schoonheidsideaal van perfect symmetrische gezichten met een stralende huid zonder poriën en rimpels. Daar had ik een gesprek over met Sheila, die ook in het eerste seizoen van de Housewives te zien was. Al haar foto’s op social media zijn behoorlijk gefilterd en daar maakte ik een grapje over: ‘Ga je lekker met die filter? Je lijkt wel zestien.’ Dat vind ik zonde. Zeker ook omdat ze van zichzelf een mooie vrouw is. Helaas vatte ze het op als kritiek.
Sheila wist dat ik aan haarverlies lijd - ik ben daarvoor namelijk ooit in de kliniek van haar man geweest - en daar begon ze over in de reünie-uitzending: dat ik met mijn faux lokken ook niet helemaal au naturel ben. Dat klopt, maar daar heb ik nooit over willen praten omdat het zo ontzettend intiem en persoonlijk is, dat ik dat graag voor mezelf wilde houden. Dat recht heb ik, ondanks dat ik bekend ben. Om zo geout te worden, in een tv-studio, was heel naar. Voor de camera’s hield ik me in, maar eenmaal thuis, op de bank, kwamen de tranen.”
Modemeisjes met een missie
“Zevenentwintig was ik, en aan het werk als model. Ik deed fotografie en catwalks, in Amsterdam en in Londen. Eigenlijk wilde ik actrice worden. Daar heb ik ook een opleiding voor gevolgd, maar dat wilde niet zo vlotten. In Amsterdam had je, zeker in die tijd, veel van die acteurskliekjes. Ze werkten allemaal samen met bepaalde regisseurs en daar kwam je niet zomaar tussen. Ik ben heel positief ingesteld, niet het type dat dan depressief zit te balen. Dus ik dacht: wat nu als ik daar een serie over maak? Het leven van een model dat het probeert te maken als actrice.
Samen met Tamara Elbaz werkte ik het plan uit en we vroegen Josh Veldhuizen om de cast compleet te maken. Modemeisjes met een missie was geboren. Dat was een van de eerste Nederlandse realityseries en ik was in één klap een Bekende Nederlander. Geweldig vond ik dat, natuurlijk. Maar het gaf me ook veel stress: het was immers een nieuwe wereld voor me. Ik moest wennen aan de bekendheid en wilde dat het programma een succes zou worden. Ik werd opeens gevolgd door camera’s en dat was compleet nieuw voor me. Hoe kom ik over? vroeg ik me af. Vinden mensen me wel leuk?”
Yvette (37) is sekswerker
‘Mijn eerste orgasme voor een camera was een achtbaan van emoties’
Grote paniek
“Op een ochtend maakte ik me klaar in de badkamer van mijn Amsterdamse appartementje toen ik een kaal plekje in mijn wenkbrauw ontdekte. Wat gek, dacht ik, en ik tekende het in met potlood. Daarna dacht ik er niet meer aan, tot ik merkte dat het plekje steeds groter werd. En dat er steeds vaker wimperhaartjes in mijn facewash zaten. ‘Komt door de stress,’ zei de huisarts. ‘Doe het even wat rustiger aan.’ Maar dat kon niet. Ik zat op die Modemeisjes-trein van filmen, fotoshoots en interviews en die begon op dat moment net lekker te lopen. Verdorie, dacht ik.
Als de huisarts niet met een oplossing komt, ga ik zelf wel stoeien met wenkbrauwpoeders, zodat die kale plekken niet opvallen. En met nepwimpers. De grote paniek sloeg pas écht toe toen ik op een ochtend wakker werd en haren op mijn hoofdkussen vond. Meer haren dan normaal. In een paar jaar tijd was ik mijn wenkbrauwen verloren. En nu begonnen de eerste rijen haren boven mijn voorhoofd, de babyhaartjes, ook uit te vallen. Daar gaan mijn looks, dacht ik, terwijl ik mijn handen door mijn dunnere haar haalde. Zelfs voor mij was het toen moeilijk om positief te blijven.”
Elk haartje perfect
“Mijn uiterlijk is heel belangrijk voor me, al sinds mijn jeugd. Mijn Surinaamse vader was vrij streng. Als ik bij hem was - mijn ouders scheidden toen ik anderhalf was - moest elk haartje perfect in twee of vier vlechtjes. Geen haartje mocht eruit vliegen, want dat was niet netjes. Hij zag me het liefst keurig en verzorgd, en daar hield ik al op jonge leeftijd rekening mee. Ik lette erop dat ik geen vlekken maakte in mijn kleding en dat mijn kraagjes en strikjes altijd netjes zaten. Ik wist niet beter. Elke woensdagmiddag ging ik naar mijn heel chique oma van mijn moeders kant: ‘Als je een kamer inloopt en er goed uitziet, heb je al een punt voor,’ zei ze altijd. In mijn jeugd vond ik niets leuker dan haar Chanel-pakjes uit de kast te trekken en die voor de spiegel te passen. Inclusief hoedjes en juwelen.
Er goed en verzorgd willen uitzien, zit dus in mijn DNA. Mooier is beter, dacht ik. Wat mijn uiterlijk betreft ben ik mede daardoor altijd wel zelfverzekerd geweest: als je je hele leven hoort dat je mooi bent, ga je daarin geloven. Ook als ik in mijn modellencarrière werd afgewezen omdat ze al een donker model hadden in de show, bleef ik vol zelfvertrouwen. Ja, zo belachelijk ging dat, zo’n vijftien jaar geleden: er was amper diversiteit in de modewereld en ik moest hard knokken voor elke klus, omdat er gewoon minder werk was voor meiden met een kleurtje. Ik denk niet dat ik per se mooier of beter was dan andere modellen, maar ik zorgde er wel voor dat ik er elke keer voor de volle honderd procent stond.
Ik was nooit te laat, werkte goed mee en stelde me altijd professioneel op. Na een paar jaar buffelen, had ik mezelf eindelijk bewezen aan al die casting directeuren, en als kers op de taart had ik nog een eigen serie. Door hard werken én mijn uiterlijk had ik eindelijk echt succes. Dus ja, ik barstte in tranen uit toen ik mijn nieuwe haarlijn zag. Is het nu gedaan met mijn carrière? Is alles nu voorbij? Ik zie mezelf nog staan, huilend met haarextensions in mijn handen. Als ik eerder ergens een dunner plekje zag, klikte ik er een extension in. En nog een. En nog een… Maar nu realiseerde ik me dat die clip-in extensions niet meer voldoende waren. Dat ik echt hulp moest zoeken.”
Deze Real Life komt uit Flair 11-2023. Wil je het hele verhaal lezen? Dan kun je de nieuwe Flair nu bestellen, met 25% korting én gratis verzending.
