Margaret (38) kreeg te maken met een scammer: ‘Ik liep op wolken, eindelijk zou ik hem ontmoeten’
Margaret (38), moeder van drie kinderen, dacht dat ze via een datingsite een geweldige man had leren kennen. Maar was dit een prins op het witte paard of een struikrover op een aftandse knol? “Elk speldenprikje van twijfel stopte ik vakkundig weg.”
De eerste klik
“Een paar jaar geleden ben ik gescheiden en ondanks een paar korte en langere relaties ben ik nog steeds op zoek naar iemand met wie ik lief en leed kan delen. Een tijdje geleden besloot ik om me in te schrijven bij een datingsite. Tom Wilson reageerde op mijn profiel. Door zijn allereerste e-mail werd ik direct gegrepen.
Hij schreef (in het Engels) dat hij mijn profielfoto had gezien, en iets in mijn blik zei hem dat ik degene was die hij zocht. Natuurlijk heb ik meteen zijn profiel bekeken. De foto’s die daar stonden, lieten een aantrekkelijke man zien van mijn leeftijd. Zijn profielinformatie was in het Nederlands geschreven, maar op zo’n houterige manier dat het bijna zeker door een vertaalmachine was gehaald via internet. Niet gek, vond ik.
Hij was tenslotte niet Nederlands. Hij kwam uit Nieuw-Zeeland en had jarenlang in de Verenigde Staten gewoond. Pas sinds een maand of vier was hij verhuisd naar Amsterdam. We begonnen te mailen.”
Bye profiel, hello scammer?
“Vrijwel meteen nadat we onze hotmailadressen hadden uitgewisseld, gebeurde er iets geks: zijn profiel verdween. In plaats daarvan was er een bericht te zien van de relatiesite: hij was verwijderd omdat ze vermoedden dat hij een ‘scammer’ was. Iemand die het niet om liefde te doen is, maar om geld. Ik kon daar op dat moment alleen maar schamper om lachen. Wat kortzichtig!
Bovendien, dat gebeurt toch alleen maar met mannen, die door zogenaamde bestelbruiden met smeekbedes worden verleid tot het sturen van geld? En deze Tom verdiende meer dan honderdduizend euro per jaar, had ik op zijn profiel gelezen. Hij zat in de oliebusiness. Ik mailde het hem nog. ‘Ze denken dat je een scammer bent!’ Hij lachte hartelijk met me mee.
We mailden steeds vaker, chatten, sms’ten. Hij was zo leuk, zo interessant, we konden over zo veel dingen praten. Wezenlijke onderwerpen. Over onze jeugd, onze scheidingen, mijn kinderen, ons werk, het geloof en ons leven. Zijn ouders bleken gestorven toen hij nog heel jong was. Contact met familie had hij helemaal niet meer en in Amsterdam kende hij nog niemand.
Ik straalde steeds meer. Collega’s, vrienden, mijn buurvrouw en goede vriendin, mijn kinderen, iedereen leefde met me mee. Ze zagen dat het me goed deed, dit contact. We zaten zo op één lijn; ik had mijn maatje gevonden. Het werd na twee weken tijd dat we elkaar zouden ontmoeten.”
Rekeningen bevroren
“Maar toen vertrok hij onverwachts voor een project van drie weken, eerst naar Maleisië en aansluitend naar Benin. Jammer natuurlijk, maar zoiets kan gebeuren met zijn werk. Onze interessante gesprekken bleven, maar af en toe voelde ik ergens diep van binnen een kortstondig moment van twijfel. Een klein speldenprikje.
Zijn mails bestonden steeds vaker uit algemene liefdesverklaringen, terwijl míjn berichten allerlei persoonlijke details bevatten. Hij reageerde daar dan wel op, maar deed dat af in twee zinnen. En toch, voordat ik echt achterdochtig kon worden, kreeg ik een berichtje van hem waarin hij bijvoorbeeld zei dat hij trots op me was en me zo’n sterke vrouw vond. Hij vertrouwde me ook toe dat hij al dat reizen niet meer zag zitten als het echt iets zou worden tussen ons.
Tijd doorbrengen met iemand die je lief hebt is vele malen belangrijker in het leven dan bakken met geld verdienen. Die kleine speldenprikjes van twijfel stopte ik weer vakkundig weg.
Hij belde me vanuit Benin. Voor het eerst hoorde ik zijn stem. Die klonk anders dan ik me had voorgesteld bij zijn foto. Maar ach, dat is ook niet gek. Hij legde uit dat hij zijn rekeningen bevroor als hij naar het buitenland ging en dan cash meenam voor de reis. Hij vertrouwde mij volledig, zei hij, en vroeg of een opdrachtgever achterstallig geld zolang op míjn rekening mocht storten. Ik vond het wel vreemd, maar ik kréég geld, dat kon toch niet verkeerd zijn?”
Blind vertrouwen
“Bovendien had hij niemand anders. Geen familie, geen vrienden, logisch dat hij mij als enige vertrouwde. Dus gaf ik mijn bankgegevens door. Ondertussen bleek de klus in Benin langer te duren dan gepland. Drie weken werden zes weken, zes weken werden twee maanden. Ons contact bleef intens al die tijd. Ik liep op wolken.
En toen, eindelijk, was de klus klaar. Hij zou terugkomen naar Nederland en ik zou hem van Schiphol halen voor onze eerste ontmoeting. Zijn vluchtbevestiging had hij me gemaild. Maar inmiddels was zijn cash op. Hij had er niet op gerekend dat het zó lang zou duren in Benin en zijn rekening, waar tonnen op stond, was bevroren. Wat nu? Midden in de nacht ging de telefoon.”
De rest van deze Real Life staat in 16-2023. Meer van zulke verhalen lees je wekelijks in Flair.
