Louise (38) verloor haar zus bij een helikopterongeluk: ‘Dat ze terug zou komen in een kist, was onvoorstelbaar’

“Toen Jessica vertelde dat ze voor Artsen zonder Grenzen op missie ging naar Nepal, waren mijn broers, moeder en ik blij dat ze naar een bestemming ging die minder gevaarlijk klonk dan de voorgaande. Tijdens een missie in Nigeria werd ze een keer geëvacueerd omdat een paar kilometer verderop leden van Boko Haram artsen vermoordden. Dat ze dit keer terug zou komen in een kist, was onvoorstelbaar.”

Helikopterongeluk in Nepal

“Jessica was twee weken in Nepal toen ze de opdracht kreeg een heel ziek meisje op te halen in een dorp in de bergen. De enige manier om er te komen was per helikopter. Ze heeft het meisje opgehaald om in een ziekenhuis te behandelen en daarna teruggebracht. Toen ze het bergdorp weer verlieten, nam de piloot een andere route dan gepland en raakte de propeller een hoogspanningskabel. De helikopter begon te spinnen en is tegen een berg in brand gevlogen.

Het moment waarop ik te horen kreeg wat er gebeurd was, herinner ik me als de dag van gisteren. Ik werk als verpleegkundige en mijn man belde me om tien voor half vier. Dat deed hij nooit als ik aan het werk was, dus ik voelde meteen dat er iets mis was. Nadat hij het vreselijke nieuws verteld had, kon ik geen lucht krijgen. Ik ben hyperventilerend in een medicijnkamer op de grond gaan zitten. Ik deed mijn jasje uit omdat ik dacht dat ik stikte, maar niks hielp. Ik kon het niet accepteren en dat kan ik nog steeds niet.

Toen Jessica terugkwam naar Nederland, was haar kist gesloten. Door het ongeluk was ze van haar middel naar boven toe verbrand. We kregen alleen haar voet te zien, omdat dit het enige ongehavende deel was. Ik wilde haar helemaal zien, maar dat werd me sterk afgeraden en ik ben daarin meegegaan. Tot op de dag van vandaag heb ik spijt en zou ik willen dat ik wel mijn gevoel had gevolgd.

Het was zo moeilijk te begrijpen dat ze er niet meer was. Juist omdat ze op verre afstand overleed, leek het nog moeilijker te bevatten dat ze niet zou terugkomen. Misschien had het geholpen haar helemaal te zien, had het echter gevoeld. Nu heb ik die keuze niet.”

Het leven weer oppakken

“Die eerste maanden wist ik niet hoe ik verder moest. Ik zat in de auto naar mijn werk en begreep niet hoe het gewone leven door kon gaan. Ik wilde op een pauzeknop drukken, maar dat ging niet. Wat me erg heeft geholpen, was naar Nepal gaan en de mensen met wie Jessica daar optrok en werkte te spreken. Zij vertelden hoe gelukkig ze was, hoe goed ze was in haar werk. Het geeft me nog kippenvel als ik eraan denk. Het was bijzonder emotioneel om het bergdorp te bezoeken en daar het meisje te ontmoeten dat ze heeft gered. Ik weet ook zeker: al had mijn zus geweten wat er zou kunnen gebeuren, dan had ze er toch voor gekozen die missie te doen. Want zonder haar was dit kind er waarschijnlijk niet meer.

Ik denk vaak: was ze maar hier. Het verdriet wordt niet minder, het slijt in en hoort nu bij het leven. Mijn broers en ik hebben na haar overlijden allemaal twee kinderen gekregen. Het voelt oneerlijk dat ze dit niet heeft mogen meemaken. Maar ‘tante Kika’, zoals de kinderen haar noemen, is onderdeel van ons gezin. Ze weten wat voor bijzonder werk Jessica deed en hoe trots we op haar zijn.

Op haar sterfdag en verjaardag staan we extra stil bij haar verlies. We eten carrotcake, haar lievelingstaart, drinken wijn en laten ballonnen op. This is what it feels like van Armin van Buuren gaat keihard aan en dan proosten we op haar. Hopelijk kijkt ze mee, denk ik dan, en ziet ze hoeveel we van haar houden.”

Deze Real Life komt uit Flair 11-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.