Liesbeth (41) werd gestalkt door haar ex: 'Jarenlang sliep ik met kleren aan, dan kon ik snel wegkomen’

Huiselijk geweld

“Ik logeerde bij mijn zus en zwager om op adem te komen van mijn relatie, waarin ik te maken had met huiselijk geweld. We waren in de woonkamer op de eerste verdieping, de balkondeur stond open. Ineens zag ik mijn ex over de reling van het balkon klimmen. Hij stormde naar binnen en schreeuwde dat we nu eens gingen praten. Maar daar kwam het niet van: hij pakte me bij de keel en kneep die dicht. Na een tijdje liet hij los en rende naar buiten.

Mijn zus en zwager stonden compleet verstijfd toe te kijken. Zij kenden hem alleen als hun gezellige zwager en hadden geen idee dat hij tot zo veel agressie in staat was. Later vertelden ze zich erg schuldig te voelen dat ze niet hadden ingegrepen, maar ik snapte dat het hen compleet overviel.

Achteraf denk je misschien: waarom ging je niet meteen naar de politie. Maar ik was doodsbang dat ik daarmee de situatie erger zou maken. Tot ik op een dag ons zoontje naar school bracht en hij naast mijn auto stond te wachten. Hij trapte me onderuit en bleef op me intrappen. Hij sprong vervolgens met zijn volle gewicht op mijn been en ik voelde de botten breken. Een moeder van school heeft de politie gebeld. Vlak voor die kwam, is hij weggerend.”

Voorwaardelijke straf

“In het ziekenhuis bleek dat ik mijn enkel, kuitbeen en scheenbeen had gebroken. Mijn ex belde me daarna doodleuk op en vroeg of ik thuis wilde komen, dan zou hij voor me zorgen. Hij dacht dat als hij me maar bang en hulpeloos genoeg maakte, ik weer terug zou komen.

Ik besloot aangifte te doen en toen de zaak voorkwam, hoorde ik dat ik niet zijn eerste slachtoffer was. Ik hoopte dat hij nu in elk geval zou moeten zitten, maar hij kreeg een voorwaardelijke straf van een aantal jaar. Het ergste was dat ik elke week mijn kind twee uur aan hem moest meegeven.

Ik woonde inmiddels in een flat en liep dan met onze zoon mee naar beneden. In mijn hand hield ik een alarmknop die ik had gekregen voor noodgevallen. Trillend stuurde ik mijn zoontje zijn kant op. Maar die hield zich vaak huilend vast aan mijn been. Hartverscheurend was dat.”

Durven daten

“Na de strafzaak hield het stalken op. We zijn nu een paar jaar verder. Mijn zoon was te jong om zich het geweld te herinneren en ik heb ervoor gekozen hem daar niks over te vertellen. Hij heeft behoefte aan een band met zijn vader en die heeft hij nu opgebouwd. Of ik het hem ooit vertel, weet ik niet. Misschien als hij oud genoeg is om het te begrijpen.

Het heeft heel lang geduurd voordat ik weer durfde te leven. Jarenlang sliep ik met mijn kleren aan. Dan kon ik snel wegkomen als hij ’s nachts mijn huis in zou weten te komen. Ik ben ook lang bang geweest om sociale contacten aan te gaan of te daten. Ik date momenteel niet, maar ik zou het nu wel durven. Ik kan oprecht zeggen dat ik niet langer bang ben. Als ik terugkijk vormde de aangifte de sleutel. Want hoe angstig ik ook was voor de gevolgen, die heeft me mijn leven teruggegeven.”

Dit was het verhaal van Liesbeth. De verhalen van vier andere vrouwen die te maken kregen met een stalker lees je in Flair 47-2022.