Leroy (29) had een eetstoornis: ‘‘Is die jongen alcoholist of zo?’, vroeg de huisarts aan mijn moeder’

“Het enige wat ik deed was sporten en informatie opzoeken over sporten en eten. Ik startte de dag met een vermoeid gevoel en er kwam niks uit mijn handen. Toen mijn eetstoornis begon, zat ik nog op school. Ik stopte met de opleiding, omdat ik het niet leuk vond. Ik heb ergens nog een bijbaan gehad, maar ik leefde voor het sporten.

Het was op dat moment het enige wat me voldoening gaf. Als ik terugkijk, was het meer een obsessie voor een ideaalbeeld. Resultaat zien werkte verslavend. Dan wilde ik nog meer sporten en was ik nog obsessiever met eten bezig. Als je als man resultaat behaalt, denk je al snel dat het goed gaat.”

‘Ik at als een robot’

“Ik woog mezelf elke ochtend. Ook hield ik in Excel bij hoeveel ik woog en wat ik die dag ‘moest’ eten volgens mijn schema. Ik at als een robot: twee of drie keer per dag hetzelfde en zo routinematig dat ik er niet meer van genoot. Negen van de tien keer maakte ik mijn eigen prakje. Mijn moeder kookte dan voor de rest van het gezin. Ze sprak haar zorgen wel uit, maar ik vond mezelf gewoon gedisciplineerd.

Vrienden viel het op dat ik heel gespierd was. Ze hadden wel door dat ik een extreme levensstijl had, want als ik uitging, was ik ook dan bezig met gezond leven. Ze hebben er alleen nooit wat van gezegd. Ik heb ook nooit zelf aangegeven dat ik hiermee worstelde, want ik zag toen niet in hoe problematisch het was. Ik weet zeker dat er heel veel mannen in dezelfde fase zitten als ik toen. Ik heb sommigen er weleens op aangesproken, maar dat werd dan een beetje weggelachen.”

Spierschade

“Mijn eetstoornis ontstond vanuit een negatief zelfbeeld. Ik ben van nature een onzeker persoon. Ik was altijd heel mager en dat ging me tegenstaan. Als 16-jarige begon ik met krachtsport. Ik bekeek motivatiefilmpjes van de meest afgetrainde gasten.

Ze leefden extreem qua eten en sporten, maar ik dacht: dat zal wel goed zijn. Sommigen aten zelfs een of twee dagen helemaal niks om gespierder te worden. Ook filmden ze hoeveel kilo ze waren afgevallen of aangekomen aan spieren. Omdat ik zo jong was, kon ik niet goed inschatten wat de waarde was van wat zo iemand zei. Bijna alle diëtisten zijn vrouwen en dat spreekt je als jonge man minder aan dan een hippe gast met veel volgers. Ik realiseerde me niet dat ze mentaal misschien niet zo gezond waren.”

‘Is die jongen alcoholist, ofzo?’

“Op een gegeven moment liet ik bloed prikken, omdat ik oververmoeid en neerslachtig was. Mijn lever- en bloedwaardes bleken verhoogd. ‘Is die jongen alcoholist, ofzo?’ vroeg de huisarts aan mijn moeder, terwijl ik helemaal geen alcohol dronk. Ik mocht een week niet sporten en werd doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar bleek dat ik veel spierschade had opgelopen en de waardes had van iemand die net een marathon had gelopen. En dat terwijl ik dus een week niet had gesport.

De arts suggereerde niks over een eetstoornis. Waarschijnlijk omdat er niet zo veel bekend is over mannen die dat hebben. Hij gaf me het advies om een paar maanden niet te sporten. Ik was al lange tijd niet gelukkig en begon de ernst van de situatie in te zien. Hoewel het erg wennen was, heb ik het advies aangenomen. Ik heb mezelf al twee jaar niet meer gewogen en eet nu wat en wanneer ik wil. Bang voor een terugval ben ik niet. Ik kan het goed relativeren en wil nooit meer zo ongelukkig zijn als toen.”

Ook Nick en Teun hadden een eetstoornis. Hun verhalen lees je in Flair 13-2023.