Kim (41) maakte door een verkeerde beweging een eind aan haar sportcarriére: ‘Ik viel flauw van de pijn’

Verkeerde beweging

“Ik heb zeven operaties achter de rug inmiddels, net als mijn zus Chaïne, die ook op topniveau heeft gevolleybald. Onze beide ouders volleybalden. Mijn moeder gaf training en nam me altijd mee. In het begin zat ik aan de kant, tot ze voorstelde dat ik meedeed. Zo ben ik er op negenjarige leeftijd ingerold. De volgende training volgde mijn zus.

Aanvankelijk speelde ik in België, waar we destijds woonden. We bleken allebei talent te hebben en gingen naar een speciale volleybalschool. Tijdens een toernooi in Italië raakte mijn moeder in gesprek met een Nederlandse coach. Via hem zijn we in Jong Oranje en later in het Nederlands team terechtgekomen.

Op m’n eenentwintigste maakte ik een verkeerde beweging. Het was pech. We hadden die week een belachelijk druk programma met vier uitwedstrijden. Op de rustdag voelde ik me moe, maar dat gebeurde wel vaker – dan komt alles eruit. De dag erna moesten we ons melden en speelden we al snel een oefenwedstrijd in Duitsland. Daar maakte ik een misstap. Ik wist meteen dat het ernstig was, ik viel flauw van de pijn.

Mijn kruisband was afgescheurd, meniscus en kraakbeen waren kapot en de mediale band was bijna door. Mijn knie werd operatief vastgezet, zo kon ik nog wel volleyballen, alleen met een beperking. Ik leerde daar omheen trainen, maar mijn andere been moest zo veel compenseren dat het op topniveau uiteindelijk in protest kwam. In 2014 kwam mijn sportcarrière ten einde. Ik was er mentaal en fysiek klaar mee. Als ik nog fit was, was ik misschien nog wel doorgegaan, maar het was op.”

Het hoort erbij

“Ik heb geen spijt. Ik had het ook niet anders gedaan. Als topsporter denk je niet aan de toekomst. Aan een boodschap als: wees voorzichtig, want later… heb je geen boodschap. Je haalt alles eruit wat erin zit. Dat ik nu wat beperkt ben in mijn beweging en soms mank loop, is ongemakkelijk, maar dit is ‘maar’ mijn bewegingsapparaat, ik vind dat niet zo spannend.

Fietsen gaat wat lastiger en ik moet me eerst helemaal uit mijn autostoel omhoog drukken, voor ik kan uitstappen. En ik zal eerder dan gemiddeld een nieuwe knie nodig hebben. Pijn heb ik niet echt vaak, het is onderdeel van mijn leven geworden. Achteraf gezien had het schema misschien niet zo overvol moeten zijn. Dat is nu wel anders. Ook is tegenwoordig het materiaal beter. Mijn vader heeft twee verrotte knieën: hij heeft nog gevolleybald op een betonnen vloer en slechte schoenen.

Onze dochters zijn ook sportief, ik zie het zelfs al aan de jongste van twaalf. Lynn zit op volleybal en heeft echt talent. Ik zal haar niet pushen, maar hou het ook niet tegen als ze de topsport in wil. Blessures horen erbij, maar je kunt ook gewoon pech hebben. Ik had alles in elk geval nooit willen missen. Op het moment zelf had ik niet zo door hoe bijzonder het was, maar achteraf des te meer.”

Dit portret staat in Flair 18-2023. Meer van zulke verhalen lees je wekelijks in Flair.