Joëlle (40) heeft last van erge incontinentie na bevalling: ‘Met de dikste Tena kan ik tennissen’

Traumatische bevalling

“Na de geboorte van Elise kon ik het nog af met inlegkruisjes. De bevalling was, achteraf gezien, voor mijn lijf – en vooral de onderkant – traumatisch. Zo heb ik het zelf niet ervaren, maar het duurde allemaal wel heel lang. Ik ben fors ingeknipt en omdat de placenta niet loskwam, moest ik uiteindelijk naar de operatiekamer. De geboorte van Amélie verliep een stuk vlotter.

Ik had in no time ontsluiting en beviel thuis in plaats van in het ziekenhuis, zoals we aanvankelijk hadden gepland. Al in de kraamweek merkte ik dat ik mijn plas niet kon ophouden; alles liep weg. Volgens de kraamhulp was dat heel normaal die eerste dagen. Ik vond het zorgelijk, maar wilde haar graag geloven. Het urineverlies werd inderdaad wel minder na die eerste weken, maar het was en is er op zo’n manier dat ik er altijd mee bezig ben.

Bij elke onverwachte beweging lek ik – maar ook bij wandelen, hoesten, niezen. ‘Heb je je luiertje om?’ roepen de kinderen tegenwoordig regelmatig. En dan het liefst op een overvol schoolplein. Ze weten dat ik zonder niet kan rennen. Ik deed dat een keer toen Amélie voor het eerst bij me wegfietste en kon daarna meteen naar binnen om me om te kleden. Ik was nat tot in mijn schoenen.

Afgelopen kerst had ik het nog, tijdens een borrel. Iemand maakte een grap, ik moest lachen en ik voelde het zo langs mijn benen stromen. Ik rook het ook. Naar de wc gaan om de boel te redden had geen zin meer. Ik ben naar huis gegaan. Doordat ik heb toegegeven aan het kopen van de dikste Tena kan ik tennissen. Na afloop verschoon ik mezelf dan meteen en de Tena voelt dan net zo zwaar als een volle kinderplasluier.”

Last van incontinentie

“Ik voelde me altijd rot als ik direct na het tennissen een wc opzocht terwijl mijn teamgenoten al iets gingen drinken – helemaal als er geen afvalemmer aanwezig was waardoor ik het ding dan maar goed ingepakt in mijn tennistas mee terug naar huis nam. Sinds ik het hardop naar mijn teamgenoten uitsprak, weet ik dat ik niet de enige ben: zo veel vrouwen hebben na hun bevalling last van incontinentie.

Hardlopen kan ik niet meer. En spontane dingen zijn lastig, zoals onlangs toen we in Spanje na een congres nog even gingen beachvolleyballen en we ons moesten omkleden achter een muurtje. En plein public een Tena indoen – nee. Het urineverlies speelt voortdurend een rol in mijn leven, ook tijdens de seks heb ik er last van.

Ik weet dat het nog erger kan. Sommige vrouwen kunnen ook hun ontlasting niet meer ophouden, dat lijkt me helemaal vreselijk. Ik heb heel lang nog een kinderwens gehad, maar hoe reageert mijn lijf op nog een bevalling? Zodra ik zeker weet dat er geen kinderen meer komen, wil ik geopereerd worden. Ik kan niet wachten om weer met mijn kinderen naar school te rennen zonder natte broek. Ik wil van deze onzekerheid af en weer mijn lijf van vroeger terug, toen alles nog naar behoren functioneerde.”

De verhalen van Graziëlla en Judith lees je in Flair 07-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.