Jips (26) carriere als profwielrenster viel in duigen: ‘De hoofdpijn, die bleef aanhouden, negeerde ik’

Energiek

“Ik was altijd een heel energiek kind, zat op voetbal, tennis, schaatsen, skeeleren en wielrennen. Dat laatste deed ik in het begin op een club met vrijwel alleen maar jongens. Ik was er goed in en kon lekker met ze meekomen. De trainer gaf mij regelmatig complimenten en ik begon het steeds leuker te vinden. Uiteindelijk ben ik vol voor fietsen gegaan en dat verliep eigenlijk, op een paar keer een botbreuk na, zonder blessures.

Tot de wereldbeker in Frankrijk, ruim twee jaar terug. Ik zat in de kopgroep en maakte een fout in de afdaling. Op een vrij lullige manier vloog ik uit de bocht. Direct voelde ik dat ik hoofdpijn had, maar daar maakte ik me geen zorgen om. Ik baalde vooral dat ik niet meer in die kopgroep zat; ik had bij de eerste drie kunnen eindigen. De hoofdpijn, die bleef aanhouden, negeerde ik.

Nare gevolgen van de val

Twee dagen na mijn val had ik opnieuw een wedstrijd. In die koers ging het héél slecht. Ik werd supermisselijk en voelde me ontzettend ellendig. In twee weken rustig aan doen had ik geen zin. Na drie dagen wilde ik alweer door, maar het ging gewoon niet. Op eigen initiatief ben ik naar het hersenschuddingscentrum van de KNVB gegaan. Daar ben ik onderzocht en bleek ik inderdaad een hersenschudding te hebben.

Het werd me afgeraden de twee weken erna wedstrijden te rijden: ik moest het rustig aan doen, naar mijn lichaam luisteren en de grenzen respecteren. Ik vond dat lastig. Ik ben topsporter, er is mij juist geleerd door mijn grenzen en pijn heen te gaan. In mijn perfectionisme besloot ik toen een tijd volledige rust te nemen. Ik lag hele dagen op een donkere kamer, zonder tv. Ik wandelde zo nu en dan wat of ik luisterde een podcast. Drie maanden sportte ik niet, het was voor mij een heel depressieve periode. Hopeloos was het. Ik was echt ongelukkig.”

Opluchting

“In het voorjaar van 2021 ben ik weer voorzichtig begonnen met fietsen. Het ging wel een stuk beter, maar ik was nog niet de oude. In juni viel ik opnieuw, tijdens een trainingskamp. Ik was er klaar mee en wilde niet weer zo’n tijd uit de running zijn. Na twee weken rust ben ik weer gaan trainen. Ik pakte het koersen weer op, maar liep voortdurend tegen van alles aan. Slapen lukte niet en ik leek overtraind. Iedere prikkel was me te veel. Het bleek allemaal het gevolg van een post-concussioneel syndroom, waarbij de gevolgen langer dan normaal aanhouden. Ik wilde geen aansteller gevonden worden. Hoe kun je nou zo lang last hebben van een hersenschudding?

Pas toen ik in een gesprek met mijn coach in huilen uitbarstte, drong het tot iedereen én mezelf door hoe slecht het echt met me ging. Ik brak, wat ergens een opluchting was. Ik zou aanvankelijke een maand rust nemen, maar stortte toen in. Tot de dag van vandaag ben ik thuis. Dit keer ga ik er echt voor en stap ik pas weer op die fiets als ik écht hersteld ben. Ik revalideer met vallen en opstaan.

Hier is geen quick fix voor. Het is een proces waar ik veel van leer, zo luister ik tegenwoordig veel beter naar mijn lijf. Het is mijn doel uiteindelijk weer te gaan fietsen, maar ik stel me daar geen tijd voor. Bang dat ik dan nog een keer val, ben ik niet. Een hersenschudding oplopen kan ook op elk ander moment.”

Deze Real Life staat in Flair 18-2023. Meer van zulke verhalen lees je wekelijks in Flair.