Janny (36) heeft spijt van haar maagverkleining: ‘Mijn zelfbeeld is nog lager dan het al was’

Words cut deep

“Bij een lengte van 1.81 meter woog ik 141 kilo. Van een goede stamppot schepte ik zo drie borden vol en als ik dan ’s avonds laat nog trek had nam ik nóg een bord. Klachten had ik niet, ik was zo gezond als een vis. Het waren opmerkingen van anderen waar ik onzeker van werd. Ze maakten me bang: ik wilde wel mijn kinderen oud zien worden natuurlijk.

Mijn lijnpogingen waren slechts tijdelijk effectief. Uiteindelijk ben ik in 2014 naar de huisarts gegaan. Ik was nog niet uitgesproken of ik had al een verwijsbrief in mijn handen. En weer twee maanden later lag ik op de operatietafel. Achteraf is dat veel te snel gegaan. ‘Je hoeft dit niet te doen hè,’ zei Ricardo regelmatig. Maar ik wilde slank en zelfverzekerd worden. Ik was de blikken van mensen zat.”

Spijt van maagverkleining

“De operatie viel tegen. Ik kreeg een bloeding die niet te stoppen was, ik lag een week op de ic. Mijn herinneringen aan die tijd zijn vaag. In de periode daarna heb ik heel veel pijn gehad. Na de eerste boterham die ik at, kreeg ik een dumping (waarbij het eten onvolledig verteerd in de darmen terechtkomt, red.) – ik had geen idee wat dat was.

Urenlang heb ik in foetushouding op de bank liggen wachten tot mijn man thuiskwam. Uiteindelijk zakte de pijn weer. Een paar weken later nam ik een stukje vlees met het gourmetten, maar dat was te gekruid. Opnieuw kreeg ik een dumping.

Ik kreeg last van bloed bij mijn ontlasting en ik had een maagzweer. De kilo’s vlogen eraf tot ik uiteindelijk nog maar 61 kilo woog. ‘Nu niet doorslaan hè?’ zeiden mensen tegen me. Alsof ik hiervoor had gekozen. Ik kreeg een tijdje bijvoeding en voelde me heel zwak.”

Altijd moe

“Twee jaar na mijn maagverkleining raakte ik zwanger. Met twintig weken kreeg ik helse pijnen. Het bleken weeën te zijn, we verloren ons zoontje Rocco. De baby heeft mijn leven gered, vertelde een arts mij later. Ik had namelijk sepsis (een ontstekingsreactie, red.) door een infectie die in mijn darmen begonnen was en was overgeslagen op mijn baarmoeder. Als ik geen weeën had gekregen, was de sepsis niet opgemerkt en had ik het mogelijk niet na kunnen vertellen.

In de jaren daarna heb ik vooral heel veel pijn gehad. De zwangerschap van Memphis was een hel, ik heb me meteen daarna laten steriliseren. Toch werd ik opnieuw zwanger, want de clip op mijn eileider was niet goed geplaatst. De zwangerschap van mijn jongste was de ergste: met 32 weken ben ik geopereerd aan mijn darm die op zes plekken gedraaid bleek. Met 38 weken ben ik bevallen.

Tegenwoordig heb ik dagelijks zenuwpijn. Ik kan bijna niets eten zonder ziek te worden. Ik ben altijd moe. Vorig jaar overwoog ik de operatie ongedaan te laten maken, maar toen gleed ik op een lullige manier uit op de trap. Ik had zo veel botbreuken dat het leek alsof ik van een dak was gevallen – ondanks dat ik wekelijks vitamine B12 spuit, zijn mijn botten broos geworden.”

Zelfbeeld

“Ik had het nooit moeten doen. Mijn zelfbeeld is nog lager dan het al was en de impact is niet alleen lichamelijk, maar ook psychisch groot. Ik sta stil en ik wil zo graag van alles doen. Ricardo en de kinderen zijn goud: ik voel me zo schuldig naar hen toe. Over deze operatie wordt veel te makkelijk gedacht. Ik weet dat vrouwen lood in hun broekzakken doen om zwaarder te lijken; alles om geopereerd te worden. Ze tekenen hun doodvonnis in mijn ogen. Al kan ik maar één iemand redden door mijn verhaal te vertellen…”

De rest van deze Real Life staat in Flair 16-2023. Meer van zulke verhalen lees je wekelijks in Flair.